Με τα μάτια του εθελοντή

Εκείνη την ημέρα είχα μια τεράστια αγωνία. Ετοιμαζόμουν να πάω στο απομακρυσμένο δημοτικό σχολείο και σκεφτόμουν διαρκώς «Εάν δεν με συμπαθήσουν τα παιδιά; Αν ξεχάσω κάτι; Αν κάνω κάποιο λάθος;» Και να σκεφτεί κανείς ότι οι παρουσιάσεις και η επικοινωνία είναι μέρος της δουλειάς μου στην PwC και επιπλέον είμαι εθελόντρια σε διάφορα προγράμματα του Junior Achievement (JA) εδώ και σχεδόν 9 χρόνια. Όμως, κάτι λίγο το άγνωστο κάτι ο ενθουσιασμός μου, ήμουν σε απίστευτη εγρήγορση.

Όταν έφτασα στο χωριό που βρισκόταν το σχολείο, με διαπέρασε η ηρεμία της ατμόσφαιρας και όταν πλέον μπήκα στην τάξη και αντίκρισα τα 13 προσωπάκια ένιωσα σιγουριά. Στην αρχή γνωριστήκαμε και ανταλλάξαμε πληροφορίες, αλλά τα παιδάκια ήταν επιφυλακτικά προς στην κυρία που είχε έρθει να τους διδάξει πως λειτουργεί μια Κοινότητα. Στις πρώτες ερωτήσεις μου αν ξέρουν τι σημαίνει μια κοινότητα, τι είναι μια επιχείρηση και ποια είναι η διαφορά της ανάγκης με την επιθυμία, ήταν ντροπαλά και μουδιασμένα. Τότε, τους χαμογέλασα και τους είπα ότι θα παίξουμε παιχνίδια. Τους μοίρασα μαζί με την δασκάλα τους το υλικό του προγράμματος «Η Κοινότητά μας» και άρχισα να τους εξηγώ τους κανόνες του παιχνιδιού.

«Θα σας διαβάσω την ιστορία της Μαίρης», τους είπα. “Όταν ακούτε τη λέξη ‘εργασία’ στο κείμενο που θα σας διαβάζω, θα φωνάζετε ντιγκ, ντιγκ ντιγκ όταν ακούτε τη λέξη ‘αρέσει’ θα χειροκροτείτε, όταν θα ακούτε τη λέξη ‘καλός’ θα μου δείχνετε τους μύες σας”. Αυτό ήταν!

Η αίθουσα ξεχείλισε από χαρούμενες φωνούλες και όλα τα παιδάκια έγιναν μια ομάδα κάνοντας αστεία και γελώντας. Από αυτό το σημείο και μετά έγιναν όλα εύκολα! Παίξαμε κι άλλα παιχνίδια και τους εξήγησα δύσκολες έννοιες, ψηφίσαμε για να πάρουμε μια απόφαση και μάθαμε πως κινούνται τα χρήματα. Μετά από εκείνη την επίσκεψη πήγα ακόμη δύο φορές στο σχολείο. Κάθε φορά τα παιδάκια με υποδέχονταν με χαμόγελο και ενθουσιασμό και κάποια με αγκάλιαζαν κιόλας!

Η τελευταία μου επίσκεψη ήταν η πιο συγκινητική. Η Διευθύντρια του σχολείου με κάλεσε στον προαύλιο χώρο, όπου ήταν συγκεντρωμένοι οι μαθητές όλων των τάξεων, λίγο πριν μπω στην αίθουσα για το τελευταίο μάθημα. Εξήγησε στα παιδιά τι σημαίνει εθελοντισμός με απλά λόγια και με παρουσίασε, μου έδωσε ένα συμβολικό δωράκι και με χειροκρότησαν όλοι. Ήταν μια υπέροχη στιγμή!

Μόλις τελειώσαμε και το τελευταίο μάθημα και έδωσα στα παιδάκια τα διπλώματά τους για την ολοκλήρωση του προγράμματος, ήρθε ένα κοριτσάκι κοντά μου, η Σπυριδούλα και μου είπε «Θα μου λείψετε κυρία, θέλω να ξαναέρθετε». Η καρδιά μου έλιωσε! Η δασκάλα της τάξης με ευχαρίστησε και με ρώτησε πως αισθάνομαι… «Γεμάτη ενέργεια και δύναμη! Έμαθα τόσα πολλά μαζί σας» της απάντησα με σιγουριά και εκείνη έδειξε να καταλαβαίνει. Είναι απίστευτο να προσφέρεις και να δίνεις πίσω στην κοινωνία με όποιον τρόπο μπορείς. Αυτές οι τρεις επισκέψεις στο πλαίσιο του προγράμματος «Η Κοινότητά μας», που απευθύνεται σε μαθητές Γ’ δημοτικού είναι το πιο απλό και συνάμα το πιο μεγάλο έργο μου. Το αίσθημα της προσφοράς και του εθελοντισμού δεν συγκρίνεται! Παράλληλα ανακαλύπτω συνεχώς μέσα από τέτοια προγράμματα και με την επαφή με τα παιδιά, πόσα ακόμη μπορώ να μάθω.

Αυτό το συναίσθημα ήταν που με έκανε να λάβω μέρος και στο Διοικητικό Συμβούλιο του PwC Foundation, ενός νεοσύστατου και μη κερδοσκοπικού οργανισμού, ο οποίος με υψηλό αίσθημα ευθύνης και προσφοράς επικεντρώνει την κοινωνική του δράση στην ενδυνάμωση της τοπικής κοινωνίας και στη βελτίωση της ποιότητας της ζωής των ανθρώπων. Ευχαριστώ λοιπόν το PwC Foundation για την ευκαιρία, ευχαριστώ το JA που υπάρχει και μας ανοίγει τέτοιους δρόμους πάντοτε υπό την αιγίδα του Υπουργείου Παιδείας και ευχαριστώ τα παιδιά, τους δασκάλους και τα υπέροχα δημοτικά σχολεία μας. Ραντεβού του χρόνου!

*Της Κωνσταντίνας Λογοθέτη, Υπεύθυνη Μάρκετινγκ και Επικοινωνίας, PwC Κύπρου