Το ανεξίτηλο στίγμα της προσφοράς του γιατρού και ανθρώπου Νίκου Ιωάννου-«Χειρουργούσα συνεχώς, χωρίς τελειωμό...»

Βαθιά θλίψη σκόρπισε σε όλη την Κύπρο και κυρίως στην ιατρική κοινότητα η είδηση του θανάτου του γιατρού, Νίκου Ιωάννου, πατέρα του υπουργού Εσωτερικών, Κωνσταντίνου Ιωάννου, ο οποίος έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 88 ετών. Ενός γιατρού που είχε προσφέρει τα μέγιστα το μαύρο εκείνο καλοκαίρι του 1974, καθώς η ιδιωτική του κλινική παρέμεινε ανοιχτή και είχε περισσότερους από 800 τραυματίες.

• Διαβάστε εδώ: Φτωχότερη η ιατρική κοινότητα της Κύπρου…Έφυγε από την ζωή ο γνωστός ορθοπεδικός Νίκος Γ. Ιωάννου(video)

Ο Νίκος Ιωάννου άφησε το δικό του στίγμα στην ιατρική της Κύπρου, αφού θεωρείται εμπνευστής του Γενικού Συστήματος Υγείας, ενώ η προσφορά του ήταν μεγάλη, σημαντική και πολυδιάστατη.

Ο Νίκος Ιωάννου ήταν από τους γιατρούς εκείνους στην Κύπρο, που δεν είχαν καταπατήσει τον όρκο του Ιπποκράτη, αφού παρέμεινε στο καθήκον του και για μήνες ολόκληρους δεν είχε επιστρέψει στο σπίτι του.

Συγκεκριμένα, ο γιατρός είχε αφήσει την ιδιωτική του κλινική ανοιχτή, στην οποία διενεργούσε χειρουργεία σε τραυματίες από όλη την Κύπρο.

• Διαβάστε επίσης: Θλίψη Χριστοδουλίδη για τον θάνατο του Νίκου Ιωάννου-«Δήλωνε πάντα παρών στα καλέσματα της πατρίδας»

Μαρτυρίες για το σπουδαίο έργο του Νίκου Ιωάννου υπάρχουν σε δύο βιβλία. Στο βιβλίο του γιατρού, Λάκη Αναστασιάδη «Κυπριών ιατρών έργα, η ιατρική στην Κύπρο 1950-2015», αναφέρεται πως «η ορθοπεδική “Κλινική Νίκου Γ. Ιωάννου” στην οδό Ρωμανού στη Λευκωσία, με υπεύθυνο το γιατρό Νίκο Γ. Ιωάννου, δέχθηκε για περίθαλψη 867 τραυματίες».

Στο βιβλίο αναφέρεται, δε, ότι «ο γιατρός Ιωάννου κρατούσε λεπτομερή στοιχεία, παρά τη μεγάλη πίεση που είχε τις μέρες εκείνες. Η κλινική ήταν άρτια εξοπλισμένη με ακτινολογικά μηχανήματα και κλινικό χημείο.

• Διαβάστε επίσης: Δρ. Πέτρος Αγαθαγγέλου: Από τους πιο φωτεινούς φάρους της κυπριακής ιατρικής κοινότητας ο Νίκος Ιωάννου

Ο γιατρός χειρουργούσε συνέχεια και για μέρες ολόκληρες παρέμεινε στην κλινική του κοιμώμενος, για λίγες μόνο ώρες κάθε φορά, πάνω στο εξεταστικό τραπέζι. Είχε για άξιο βοηθό του στο χειρουργείο τον εθελοντή κτηνίατρο Οικονομίδη, από τη Λάρνακα, την προϊστάμενη νοσοκόμα της κλινικής Νίτσα Ιωάννου και την αδελφή της Δώρα Αγησιλάου.

Η σύζυγος του γιατρού Γούλα είχε την επιμελητεία της κλινικής. Η εξασφάλιση προμηθειών και τροφής ήταν δύσκολη, αφού όλα ήταν κλειστά και η Λευκωσία έρημη πολιτεία».

Παράλληλα, στο βιβλίο γίνεται αναφορά ότι «η Κλινική Νίκου Γ. Ιωάννου παρέμεινε ανοιχτή και μετά την εκκένωση της Λευκωσίας κατά τη δεύτερη φάση της τουρκικής προέλασης και όταν οι φήμες οργίαζαν για πιθανή κατάληψη της Λευκωσίας».

Οι μαρτυρίες του Νίκου Ιωάννου για εκείνο το καλοκαίρι

Στο βιβλίο του Χρύσανθου Χρυσάνθου «Ο άλλος πόλεμος των γιατρών το 1974», υπάρχει ολόκληρο κεφάλαιο αφιερωμένο στο Νίκο Ιωάννου και τη ζωή του. Στο βιβλίο γίνεται αναφορά για την πορεία του στον αθλητισμό, αλλά και για το λόγο που επέλεξε την ιατρική.

Στη συνέχεια, υπάρχει αναφορά στο ρόλο της κλινικής του Νίκου Ιωάννου στον αγώνα για περίθαλψη των τραυματιών του πολέμου. Μάλιστα, υπάρχουν και μαρτυρίες του ίδιου του γιατρού.

«Ήταν απίστευτη η πίεση που είχαμε, τόσο πολλοί ήταν οι τραυματίες. Η κλινική διέθετε βέβαια ακτινολογικό, περνούσαν πρώτα από εκεί για να γίνει διάγνωση και στη συνέχεια κάναμε ό,τι έπρεπε για τη θεραπεία των τραυματιών, των καταγμάτων κλπ.

Πολλοί από αυτούς έμειναν για μέρες ή και για μήνες στην κλινική. Ιδιαίτερη εντύπωση μου άφησαν οι στρατιώτες της ΕΛΔΥΚ, οι οποίοι ήταν εντελώς χαμένοι, δεν ήξεραν που βρίσκονταν. Μερικοί από αυτούς ήρθαν πολύ αργότερα, για να με ευχαριστήσουν και να ζητήσουν πιστοποιητικά ότι τραυματίστηκαν και νοσηλεύτηκαν στην κλινική, για σκοπούς σύνταξης», είχε αναφέρει ο ίδιος.

• Διαβάστε επίσης: Ο Γιώργος Παμπορίδης αποχαιρετά τον Δρ. Νίκο Γ. Ιωάννου...Άοκνος σκαπανέας της ιατρικής, γιατρός-άνθρωπος με «Α» κεφαλαίο

Στη συνέχεια, αναφέρεται πως «η οικογένειά του, η σύζυγός του, Γούλα, με τους δύο τους γιους, είχαν στο μεταξύ επιστρέψει από την Αθήνα, ενώ αντιθέτως άλλοι έψαχναν τρόπους για να φύγουν το συντομότερο από την Κύπρο, αφού το κλίμα ήταν τεταμένο και προμηνύονταν τα χειρότερα.

Ιδιαίτερα μεγάλος ήταν ο φόρτος στην κλινική Νίκου Ιωάννου για την περίθαλψη τραυματιών κατά τη δεύτερη φάση της τουρκικής εισβολής, στις 14 Αυγούστου 1974. Δεν ήταν μόνο που αυξήθηκαν τα περιστατικά τραυματισμών από την προέλαση των τουρκικών στρατευμάτων, κατά παράβαση της συμφωνίας για εκεχειρία. Επιπρόσθετος λόγος ήταν το γεγονός ότι είχαν κλείσει άλλες ιδιωτικές κλινικές.

Μετέφεραν επίσης στην κλινική Νίκου Ιωάννου και τραυματίες από το Νοσοκομείο, ενόψει της προοπτικής για εκκένωσή του, καθότι ήταν πολύ ορατός ο κίνδυνος να καταληφθεί από τα τουρκικά στρατεύματα, τα οποία είχαν φτάσει σε κοντινή απόσταση».

• Διαβάστε επίσης: Το αντίο του Λάκη Αναστασιάδη στον Νίκο Γ. Ιωάννου- Άφησε τη σφραγίδα του, στο καλό φίλε Νίκο

Σε άλλη μαρτυρία, ο Νίκος Ιωάννου είχε αναφέρει πως «χειρουργούσα συνεχώς, χωρίς τελειωμό. Τις νύχτες τις περνούσα στο γραφείο μου, ξάπλωνα πάνω στο εξεταστικό τραπέζι. Τα περισσότερα τραύματα που είχαμε να χειριστούμε ήταν πολύπλοκα, σύνθετα κατάγματα από θραύσματα και από σφαίρες. Συν τοις άλλοις είχαμε να αντιμετωπίσουμε και τον πανικό που προκαλούσαν διάφορες αβάσιμες φήμες.

Είχε έρθει, για παράδειγμα, αστυνομικός λοχίας για να φέρει την κόρη του που είχε τραυματιστεί από σφαίρα και μας είπε ότι τα τουρκικά στρατεύματα είχαν φτάσει μέχρι το μετόχι του Κύκκου. Αν συνέβαινε αυτό, σήμαινε ότι θα είχαμε αποκλειστεί, θα βρισκόμασταν εγκλωβισμένοι στη Λευκωσία, στο έλεος των τουρκικών στρατευμάτων. Δεν ξέραμε ότι αυτό δεν ήταν αλήθεια.

Ο αδελφός κάποιου τραυματία από την Κερύνεια ήρθε και τον πήρε για να τον μεταφέρει για ασφάλεια στο Τρόοδος, με αποτέλεσμα οι άλλοι τραυματίες, οι συγγενείς τους, οι νοσοκόμες να προβληματίζονται τι να κάνουν».

Στο βιβλίο γίνεται αναφορά ότι κανένα Υπουργείο και καμία υπηρεσία δεν κρατούσε στοιχεία τότε, σε αντίθεση με το Νίκο Ιωάννου που κατέγραφε τα περιστατικά και τους τραυματίες που νοσήλευε.

Έφτασε στον αριθμό 867 τραυματίες, από τους οποίους άλλοι τύγχαναν περίθαλψης και έφευγαν, ενώ άλλοι παρέμεναν στην κλινική και δύο και τρεις μήνες. Και όλους τους τραυματίες τους νοσήλευε αφιλοκερδώς. Εργαζόταν μέρα και νύχτα, τόσο ο ίδιος όσο και οι νοσηλεύτριες.

Στο βιβλίο προστίθεται πως «οι εμπειρίες και οι γνώσεις που απέκτησε στο μεταξύ ο Νίκος Ιωάννου τον βοήθησαν να επιτελέσει το καθήκον του. Αστυνομικός που μετέπειτα έγινε αστυνομικός διευθυντής Λευκωσίας μεταφέρθηκε στην κλινική σε άθλια κατάσταση. Είχε τραυματιστεί στους μηρούς και του είχαν ράψει τις πληγές του, όταν βρισκόταν στη Μόρφου. Οι μηροί του είχαν πρηστεί από τη μόλυνση.

Στο χειρουργείο, όταν ο Νίκος Ιωάννου άνοιξε την πληγή, ήταν τόση η δυσωδία που έπεσε αναίσθητη μία νοσοκόμα. Από τα υπολείμματα που είχαν μείνει στην πληγή είχαν αναπτυχθεί βακτηρίδια. Ο αστυνομικός έμεινε για πολλούς μήνες στην κλινική, ο Νίκος Ιωάννου του έκανε πλαστικές εγχειρήσεις δέρματος και οι πληγές επουλώθηκαν».