Ο Οδυσσέας στην πολιτική με μένος για το επιχειρείν και μόνο όπλο στην φαρέτρα το λαϊκίζειν και το δημαγωγείν

«Ένας πολιτικάντης σκέφτεται τις επόμενες εκλογές. Ένας πολιτικός, τις επόμενες γενιές», είχε πει κάποτε ο Βρετανός συγγραφέας, Άρθουρ Κλαρκ.

Δημαγωγός, λαοπλάνος, μετρ της διαστρέβλωσης, κόλακας των μαζών, δηλαδή λαϊκιστής. Τα βασικά χαρακτηριστικά ενός είδους ενασχολούμενων με την πολιτική προσώπων-οι πολιτικάντηδες-, που διαχρονικά στην Κύπρο έβρισκαν και βρίσκουν χώρο και τρόπο να ευδοκιμούν. Όχι απλώς να επιβιώνουν, αλλά και να πρωταγωνιστούν.

Μια κακώς έχουσα πραγματικότητα στον πολιτικό βίο του τόπου, που ειδικά τα τελευταία χρόνια ένεκα κοινωνικοοικονομικών και άλλων συγκυριών ή συνθηκών, βρίσκει ως παθογένεια του όλου συστήματος, με εκφραστές τους κάθε λογής απόχρωσης και κάθε ιδεολογικής προέλευσης πολιτικάντηδες, ακόμη περισσότερο πρόσφορο έδαφος για να εδραιωθεί, για να καθιερωθεί και να επικρατήσει.

Πρόσωπα ενασχολούμενα με την πολιτική που έκτισαν ή κτίζουν καριέρες επιλέγοντας- είτε εκ της φύσεως τους είτε στρατηγικά-να ακολουθήσουν τον εύκολο δρόμο του λαϊκισμού και της δημαγωγίας για να γίνουν αρεστοί στον λαό, για να κερδίσουν την συμπάθεια των πλατιών μαζών του πληθυσμού.

Για να ηρωοποιηθούν στις συνειδήσεις των πολιτών εκείνων που αρέσκονται στα εύηχα και ανέξοδα λόγια, στις φθηνές και κούφιες υποσχέσεις. Και κάπως έτσι, επενδύοντας στην όποια απογοήτευση και δυσαρέσκεια ανάμεσα στην κοινωνία, εκμεταλλευόμενοι την ανάγκη μιας μερίδας της για διέξοδο από πιθανά αδιέξοδά της, να αποκτήσουν θέσεις και αξιώματα μέσα από τα οποία να ορίζουν με τις αποφάσεις τους τις ζωές όλων μας. Και μαζί την μοίρα του τόπου.

Τα παραδείγματα πολλά, κάποια εν ενεργεία, άλλα-ευτυχώς-πλέον στο…σπίτι τους. Και άλλα, στην κορύφωση σήμερα της προσπάθειάς τους να αναδειχθούν στην αντίληψη της κοινωνίας ως οι νέοι σούπερ ήρωες του πολιτικού μας συστήματος, ως οι μόνοι άμωμοι, αμόλυντοι και αδιάφθοροι, ως οι σωτήρες που ήρθαν για να απαλλάξουν την χώρα από τα όσα και όσους τεχνηέντως θέλουν να υποβάλλουν πως την «καταδυναστεύουν».

Η περίπτωση του Οδυσσέα Μιχαηλίδη

Επίκαιρο κλασικό παράδειγμα μιας τέτοιας περίπτωσης δεν είναι άλλο από τον Οδυσσέα Μιχαηλίδη, στο πρόσωπο του οποίου οι έννοιες της δημαγωγίας και του λαϊκισμού αποκτούν την απόλυτη ενσάρκωση, προσλαμβάνουν απτό περιεχόμενο.

Ένα περιεχόμενο όμως επί της ουσίας πολιτικά κενό, που το μόνο το οποίο περιλαμβάνει ως δυναμικά στοιχεία είναι η τέχνη του λαϊκίζειν και δημαγωγείν, είναι η δυνατότητα-και αυτό πρέπει να του πιστωθεί- να οικοδομεί προφίλ και εντυπώσεις γύρω από το πρόσωπό του, εκμεταλλευόμενος την ανάγκη εκείνης της μερίδας της κοινωνίας στην οποία αναφερθήκαμε πιο πάνω για συγχρόνους Δον Κιχώτες.

Ο βίος και η πολιτεία του Οδυσσέα Μιχαηλίδη ως Γενικός Ελεγκτής λίγο-πολύ γνωστός σε όλους. Ένας Γενικός Ελεγκτής εθισμένος στην αυτοπροβολή, ένας θεσμικός αξιωματούχος κριτής των πάντων, που παρεξηγώντας τον ρόλο και τις αρμοδιότητες του, που νομιζόμενος πως μπορεί να υποκαθιστά ακόμη και αυτήν την ίδια την εκτελεστική-και όχι μόνο- εξουσία, κατάφερε να συγκρουστεί από Προέδρους της Δημοκρατίας μέχρι υπουργούς, από Προέδρους της Δημοκρατίας μέχρι Εισαγγελείς.

Ένας εγωκεντρικός Γενικός Ελεγκτής, που αδικώντας ενδεχομένως και τον εαυτό του, διεκδικώντας για τον ίδιο το αλάθητο του Πάπα, κατάφερε-γιατί περί κατορθώματος πρόκειται-να τρομοκρατήσει και να παραλύσει μια ολάκερη δημόσια υπηρεσία, να μπλοκάρει υποδομές και αναπτύξεις ζωτικής σημασίας για τον τόπο, να βάλει κατά καιρούς στο «pause» κρίσιμες αποφάσεις, την μη λήψη των οποίων βρίσκουμε ως κράτος μέχρι και σήμερα μπροστά μας.

Ένας μπαμπούλας πάνω από την κρατική μηχανή, ένας θεσμικός αξιωματούχος χωρίς κανένα ενδοιασμό να σπιλώσει συνειδήσεις, να δακτυλοδείξει και να κατατάξει δίχως καμία δεύτερη σκέψη όποιον «τολμήσει» να διαφωνήσει μαζί του στην κατηγορία των διαπλεκόμενων και των διεφθαρμένων.

Ένας Γενικός Ελεγκτής εν τέλει, όπως το Δικαστήριο και όχι εμείς αποφάνθηκε, με συμπεριφορά συνολικά ανάρμοστη, που «…επιφύλασσε για τον εαυτό του τον ρόλο του μοναδικού, αδέκαστου, προασπιστή των συμφερόντων των πολιτών» και που «παρασυρόμενος από τις σειρήνες της δημοφιλίας και των δημοσκοπήσεων, σύγχυσε τα όρια του θεσμικού του ρόλου…».

Στον στίβο της πολιτικής

Σήμερα ο Οδυσσέας Μιχαηλίδης ετοιμάζεται να εισέλθει στον στίβο της πολιτικής, θέλει να κεφαλαιοποιήσει την δημοφιλία που με τόσο «κόπο και μόχθο»-η αλήθεια είναι- απέκτησε όλα αυτά τα χρόνια, λαϊκίζοντας και δημαγωγώντας από την θεσμική θέση που μέχρι πρότινος κατείχε.

Ετοιμάζεται να πολιτευτεί, έτσι όπως ακριβώς και ο πρώην υπουργός Εσωτερικών μ. Σωκράτης Χάσικος-τον οποίον υπενθυμίζεται είχε και αυτόν επανηλειμμένως στοχοποιήσει-είχε προβλέψει σε προ ετών τηλεοπτική συνέντευξή του.

«…Αυτό ξέρετε τι μου θυμίζει; Εκλογές… Περίπου μπαίνω στην κούρσα των προεδρικών. Τι στήνω ομάδα στήριξης, έτσι, αλλιώς και λοιπά. Είσαι Γενικός Ελεγκτής, είσαι ανεξάρτητος θεσμός της Κυπριακής Δημοκρατίας, πλήρως κατοχυρωμένος. Επέλεξε. Θέλεις να κάνεις τον πολιτικό; Θέλεις να είσαι εργαλείο κομμάτων ή ανεξάρτητος αξιωματούχος του κράτους, Γενικός Ελεγκτής, σεβόμενος και τον εαυτό σου, αλλά και τον θεσμό τον οποίο υπηρετείς; Επέλεξε…», έλεγε τότε προφητικά ο Σωκράτης Χάσικος.

Ο Οδυσσέας Μιχαηλίδης τελικά βεβαίως επέλεξε… Και με το βλέμμα στραμμένο στις προεδρικές του 2028, με ενδιάμεσο σταθμό τις βουλευτικές του 2026, ξεκίνησε εδώ και καιρό να προβάλλει τις προγραμματικές του θέσεις επί σειράς ζητημάτων της πολιτικής ατζέντας, να αποκαλύπτει τον ιδεολογικοπολιτικό προσανατολισμό και κοσμοθεωρία του.

Μια κοσμοθεωρία σφύζουσα, όπως αποκαλύπτεται, από ξεπερασμένες από τον χρόνο ιδεολογικές αγκυλώσεις, με μια κατεύθυνση αρκούντως οπισθοδρομική και επικίνδυνη για την νέα εποχή της χώρας, για την Κύπρο της ανάπτυξης και της προόδου.

Με αντιλήψεις που παραπέμπουν σε σχολές και μοντέλα που προ πολλού δοκιμάστηκαν, κρίθηκαν και απορρίφθηκαν ως αποτυχημένα, με προσανατολισμό ουδόλως συμβατό με αυτόν που ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος όπως η Κύπρος πρέπει να επιδιώκει και να έχει για το ίδιο ως υπόσταση, αλλά και για τον πληθυσμό του.

Το μένος του για το επιχειρείν

Τι προκύπτει από τις έως τώρα δημοσιοποιηθείσες προεκλογικές θέσεις του Οδυσσέα Μιχαηλίδη ως κοινή συνισταμένη της κοινωνικοοικονομικής του προσέγγισης και φιλοσοφίας;

Το μένος του για το επιχειρείν διά της επιχειρούμενης ανάδειξης για τον ίδιο ενός τάχα φιλολαϊκού προφίλ, η προσήλωσή του σε πολιτικές κρατισμού και μονοπωλίων, το αποτέλεσμα μιας πιθανής υλοποίησης των οποίων είναι προδιαγεγραμμένο και δεν θα είναι άλλο από το να πνίγει η επιχειρηματικότητα, να πνιγεί η οικονομία.

Κυνηγώντας φαστάσματα και βλέποντας παντού αόρατους στους υπόλοιπους εχθρούς, στοχοποιεί τους developers και καταλογίζει εξυπηρέτηση συμφερόντων σε ό,τι αφορά τα κίνητρα που τους παραχωρήθηκαν για λύση του στεγαστικού προβλήματος διά της παραγωγής οικιστικών μονάδων για προσιτή στέγη.

• Διαβάστε επίσης: Μια ολοκληρωμένη στεγαστική πολιτική και ένας λαϊκιστής Οδυσσέας που μηδενίζει και τα βάζει με developers και κράτος
• Διαβάστε επίσης: Τα σχέδια στεγαστικής πολιτικής που φέρνουν αποτέλεσμα και γιατί είναι αίολοι οι ισχυρισμοί του Οδυσσέα
• Διαβάστε εδώ: Η στρεβλή ανάγνωση και προβοκατόρικη ερμηνεία του άρθρου InBusinessNews για την στεγαστική πολιτική από τον Οδυσσέα

Μηδενίζει την φορολογική μεταρρύθμιση διά της οποίας απαλλάσσονται οι κυπριακές επιχειρήσεις από μακροχρόνια ετεροβαρείς φορολογίες, διά της οποίας διατηρείται η ελκυστικότητα της Κύπρου ως επενδυτικός προορισμός για ξένες επενδύσεις.

Παρεμβαίνει στα ενεργειακά τασσόμενος ουσιαστικά υπέρ της συνέχισης του μονοπωλίου της ΑΗΚ, αποδομώντας την ανταγωνιστική αγορά πριν καν αυτή ανοίξει. Και στοχοποιώντας και εδώ τους δραστηριοποιούμενους στον τομέα της ενέργειας επιχειρηματίες, πιπιλίζει την καραμέλα για υπερκέρδη, καταθέτει προτάσεις ουτοπικές, πρακτικά ανεφάρμοστες, αλλά εύηχες στα αυτιά του λαού… Ο λαϊκισμός σε όλο του το μεγαλείο.

Αυτές είναι οι θέσεις με τις οποίες θέλει να πολιτευτεί ο Οδυσσέας Μιχαηλίδης, αυτό είναι το όραμά του για την Κύπρο του 2030.

Είναι φυσικά δικαίωμά του να πιστεύει και να εκφράζει ό,τι θέλει, σε μια Δημοκρατία κανείς δεν απαγορεύει στον οποιονδήποτε να πολιτεύεται στην βάση των δικών του αντιλήψεων και πολιτικών προσεγγίσεων.

Αυτό που έχει την πραγματική σημασία ως διακύβευμα είναι το πόση απήχηση απόψεις όπως αυτές τους Οδυσσέα Μιχαηλίδη δύναται να βρουν ανάμεσα στο εκλογικό σώμα, έγκειται στο πόσοι από τους ψηφοφόρους μπορούν να ξεχωρίσουν την διακριτή γραμμή ανάμεσα στον πολιτικό και τον πολιτικάντη.

Στο τέλος της ημέρας, αυτό που άπαντες καλό είναι να θυμόμαστε πριν δώσουμε στον οποιοδήποτε την ψήφο μας, είναι αυτό που κάποτε είχε πει ο Γάλλος ποιητής και συγγραφέας, Charles Péguy.

Ότι «ο θρίαμβος των δημαγωγών είναι βραχύβιος, τα ερείπια όμως είναι αιώνια».

• Διαβάστε επίσης: Ψάχνει αυτοδικαίωση και παραμονή στην σφαίρα της δημοσιότητας ο Οδυσσέας-Θα έχει τους λόγους του…