Διαφημιζόμενος Vs. Agency! Ε ΟΧΙ… ο πελάτης δεν έχει πάντα δίκιο!

Η δουλειά του διαφημιστή δεν είναι αυτό που φαίνεται! Διαχρονικά είναι παραδεκτό γεγονός ότι συνάδελφοι διαφημιστές, επικοινωνιολόγοι… αναλογικοί ή ψηφιακοί managers που εργάζονται σε media, advertising, communication Agencies με σκοπό να υπηρετήσουν πελάτες- προϊόντα, υπηρεσίες (services) και brands… πέρα από τον υπέρμετρο ανταγωνισμό της εκάστοτε αγοράς, τα μειωμένα budgets και τον φόρτο εργασίας που δεν διευκολύνει το creative process έχουν επιπρόσθετα during the day να αντιμετωπίσουν και τον, ας μου επιτραπεί “πελάτη”!

For a reason, o «πελάτης» είναι ο guru της υπόθεσης, είναι αυτός που έχει τα λεφτά, άρα η σχέση είναι ήδη εξαρτώμενη και σε πολλές περιπτώσεις, ο πελάτης είναι λαλίστατος (χωρίς νόημα) έχει κακή φαντασία, δημιουργικότητα από brainstorming καφενείου και φυσικά αντί να ακούει τον επαγγελματία που έχει απέναντι του, αποκτά μεταξύ άλλων και ύφος αφεντικού!

Εκεί ακριβώς είναι η λεπτή γραμμή που ενδεχομένως χάνουμε την μπάλα… όταν δηλαδή ο account Manager (παιδί για θελήματα) από πλευράς Agency ή ακόμη και ο ιδιοκτήτης της διαφημιστικής εταιρείας καταλήγει λόγω πελατειακής σχέσης να γίνεται υποχείριο του πελάτη και κατ’ επέκταση υπόλογος!

Είναι γεγονός ότι, αρκετές φορές κάνουμε αλλαγές σε μια καμπάνια ή πρόταση ή ένα δημιουργικό που γνωρίζουμε ότι δεν είναι χρήσιμες. Δεχόμαστε σχόλια που δεν βελτιώνουν το τελικό αποτέλεσμα. Παράλληλα ο πελάτης κάνει αναθεωρήσεις που δεν θα έπρεπε να αποδεχόμαστε.

Αναμφισβήτητα ο κάθε brand manager (διαφημιζόμενος) πχ ενός ποτού, γνωρίζει πολύ καλά το προϊόν του και ομολογουμένως έχει πάθος με αυτό (και καλά κάνει), ωστόσο η συναισθηματική σχέση του με το ίδιο το προϊόν, δυστυχώς δεν τον αφήνει να δει με ρεαλισμό το περιβάλλον της αγοράς, τον ανταγωνισμό αλλά και τον επιφυλακτικό πλέον καταναλωτή ο οποίος δεν είναι πλέον το «αρνί» της δεκαετίας του 90 ή των zeros.

Οι γενιές αλλάζουν μαζί και οι απαιτήσεις αλλά και τα θέλω τους, γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο αναγκαζόμαστε να προσαρμόζουμε τις καμπάνιες μας στα κοινά που αναζητούμε και τα οποία είναι μεταβλητά. Εξού και τα νέα μοντέλα επικοινωνίας στις κατηγορίες Generation X, Millenials, Generation Z, Generation Alpha κτλ.

Το έχω ζήσει… και έχω δει brand managers να έχουν «ερωτική» τολμώ να πω σχέση με το brand που εκπροσωπούν, ακόμη και εάν πρόκειται για λάδι που αφορά μηχανές αυτοκινήτων. Back to reality… Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά του νομίσματος, είναι ωραίο να έχεις πάθος με το brand που εκπροσωπείς, ωστόσο πρέπει ο διαφημιζόμενος να παραμένει down to earth, να αντιλαμβάνεται την αγορά και να αναμένει ρεαλιστικούς στόχους. Στην αντίπερα όχθη, το agency θα πρέπει να έχει το ευγενικό «θράσος» βάλει τον διαφημιζόμενο στην θέση του για το καλό της καμπάνιας ή και του προϊόντος. Εάν αυτό δεν είναι εφικτό η σχέση είναι καλύτερα να διακοπεί αφού η ισορροπία σε σχέση με το brand θα έχει χαθεί άρα η επικοινωνία θα είναι τουλάχιστον δυσλειτουργική άρα και ζημιογόνα ως προς την στρατηγική αλλά και το brand.

Εν κατακλείδι, οφείλω ένα τεράστιο respect για αυτούς που πιστεύουν και υπερασπίζονται «ηρωικά» τα brand τους ή και τις εταιρείες τους, από την άλλη όμως υπάρχει η πραγματικότητα της αγοράς. Ε ΝΑΙ… ο πελάτης ΔΕΝ έχει πάντα δίκαιο και εάν δεν μπορεί να το καταλάβει ίσως έχει έρθει η ώρα για διακοπή της συνεργασίας.

Dear «πελάτη» put the Kot down… απλά εμπιστεύσου τους επαγγελματίες και θα δεις καλύτερα αποτελέσματα.

Υ.Γ. Το πιο πάνω άρθρο δεν βασίζεται σε επιστημονικά δεδομένα αλλά σε εμπειρίες καταπονημένων επαγγελματιών του κλάδου.

*Corporate Communication & PR Manager ALPHA Κύπρου