Η επιλεκτική υπερευαισθησία και τα… παράcyta του Οδυσσέα Μιχαηλίδη

Δεν υπάρχει κανένα ίχνος αμφιβολίας και δεν σηκώνει καμία απολύτως αμφισβήτηση, πως η Ελεγκτική Υπηρεσία αποτελεί την καλύτερη και ίσως μοναδική θεσμική δικλείδα ασφαλείας σε ό,τι αφορά την επίτευξη του ζητουμένου για αποτελεσματική και αποδοτική διαχείριση των δημόσιων πόρων, για μείωση των φαινομένων διασπάθισης δημόσιου χρήματος και για μείωση της διαφθοράς και της διαπλοκής.

Αυτός είναι άλλωστε ο ρόλος και η αποστολή της ως ανεξάρτητος θεσμός, αυτό τον στόχο η Ελεγκτική Υπηρεσία είναι επιφορτισμένη να εξυπηρετεί μέσα από την διενέργεια ανεξάρτητου, αξιόπιστου και τεκμηριωμένου οικονομικού, διαχειριστικού και κανονιστικού ελέγχου στον δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο τομέα.

Είναι λοιπόν αληθές πως κατά τα τελευταία χρόνια και δη επί ημερών Οδυσσέα Μιχαηλίδη στη θέση του Γενικού Ελεγκτή, η συμβολή της Ελεγκτικής Υπηρεσίας στην αποκάλυψη διαφόρων σκανδάλων υπήρξε καθοριστική, κάθε αντικειμενικός παρατηρητής θα παραδεχθεί πως επιτελεί σήμερα το έργο της κατά τρόπο πολύ πιο αυστηρό, διεκδικητικό και εν τελεί αποδοτικό, συγκριτικά με τον άνευρο τρόπο λειτουργίας της Υπηρεσίας στο παρελθόν.

Αυτή είναι όμως η μία όψη του νομίσματος. Γιατί επίσης αληθές είναι πως υπάρχει και η άλλη όψη, η οποία αντανακλάται σε μια Ελεγκτική Υπηρεσία και ένα Γενικό Ελεγκτή, που ορμώμενοι από τον υπέρμετρο ζήλο και την επιλεκτική υπερευαισθησία που σε πολλές των περιπτώσεων επιδεικνύουν για σειρά ζητημάτων, ξεπερνούν την κόκκινη γραμμή των όρων εντολής τους, εισέρχονται σε ταράφια που προφανώς δεν είναι της αρμοδιότητά τους.

Τείνοντας να εμφανίζονται βασιλικότεροι του βασιλέως και διεκδικώντας το αλάθητο του Πάπα, επιχειρούν να διαμορφώνουν και να ασκούν πολιτική ως να πρόκειται για την εκτελεστική εξουσία, καθίστανται μπαμπούλας πάνω από μια ολάκερη κρατική μηχανή, πάνω από μια ολάκερη δημόσια και ημιδημόσια υπηρεσία, οι λειτουργοί της οποίας, πλέον, «παραλύουν» υπό το φόβο οι όποιες αποφάσεις τους να κριθούν και να επικριθούν από τον Γενικό Ελεγκτή.

Αποτέλεσμα, μια δημόσια υπηρεσία με λειτουργούς άβουλους, αναποφάσιστους και ευθυνόφοβους, με καθόλου τυχαίο το γεγονός για παράδειγμα, πως ολοένα και περισσότερες προσφορές του δημοσίου βασίζονται πλέον μόνο στην τιμή, χωρίς κανέναν να απασχολεί η ποιότητα.

Ο Οδυσσέας Μιχαηλίδης έθεσε τις τελευταίες ημέρες στο στόχαστρο του την Cyta, προχωρώντας μάλιστα, κατά την προσφιλή τακτική του, σε σχετικές αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Εμφανιζόμενος όπως πάντα ως κριτής των πάντων και ως ο κατέχων την απόλυτη αλήθεια, αμφισβήτησε την απόφαση του Δ.Σ. της Cyta να ανανεώσει την σύμβαση του CEO του οργανισμού με παράλληλη παραχώρηση μισθολογικής αύξησης, ενώ ξεπερνώντας τον εαυτό του, άνοιξε και συντηρεί μια διαδικτυακή συζήτηση γύρω από το κατά πόσο η Cyta «πετά» ή «πάει καλά».

Είναι στ’ αλήθεια σοβαρή μια τέτοια προσέγγιση των πραγμάτων από τον Γενικό Ελεγκτή της Δημοκρατίας, είναι στ’ αλήθεια δουλειά του να κρίνει την αποδοτικότητα ενός οργανισμού όπως είναι η Cyta και να προβαίνει σε τέτοιου είδους λαϊκίστικα σχόλια, με επίκεντρο το «καυτό!!!»-αν είναι δυνατόν- ερώτημα κατά πόσο η εταιρεία «πετά» ή «πάει καλά»;

Και αν για χάρη της συζήτησης αποδεχθούμε πως ναι, εμπίπτει στις αρμοδιότητές του Γενικού Ελεγκτή να κρίνει την αποδοτικότητα του όποιου δημόσιου οργανισμού, και στην προκειμένη περίπτωση της Cyta, καλό θα είναι να μας πει ο Οδυσσέας Μιχαηλίδης:

• Έχει ελέγξει την αποδοτικότητα των δημοσίων υπαλλήλων στα διάφορά υπουργεία για να διαπιστωθεί κατά πόσο υπάρχει εκεί σπατάλη δημοσίου χρήματος;
• Έχει ελέγξει την αποδοτικότητα των γενικών διευθυντών των υπουργείων, με πολλούς απ’ αυτούς να βρίσκονται στις συγκεκριμένες θέσεις, είτε λόγω κομματικού μέσου είτε λόγω αρχαιότητας;
• Έχει ελέγξει την αποδοτικότητα των πέραν των 70 διευθυντών κυβερνητικών τμημάτων, που και εδώ οι πλείστοι βρίσκονται στις θέσεις αυτές λόγω κομματικού μέσου;

Το πλέον ουσιώδες ερώτημα επί του οποίου θα ανέμενε κανείς απάντηση, ωστόσο, είναι άλλο. Βάσει ποιων κριτηρίων κρίνει και τοποθετείται ο Οδυσσέας Μιχαηλίδης σε ό,τι αφορά την αποδοτικότητα της Cyta και την ορθότητα ή όχι της απόφασης του Δ.Σ. για ανανέωση της σύμβασης του CEO της με ταυτόχρονη μισθολογική αύξηση;

Διαθέτει ο Γενικός Ελεγκτής την απαιτούμενη τεχνογνωσία σε ό,τι αφορά το εγχώριο αλλά και διεθνές επιχειρείν στις τηλεπικοινωνίες, προέβη σε έρευνα αγοράς και συγκρίσεις της Cyta με τον ανταγωνισμό, εντός και εκτός Κύπρου, γνωρίζει το ύψος της μισθοδοσίας αντίστοιχων CEOs, ώστε να είναι σε θέση να εκφέρει σωστή άποψη; Ή απλώς λαϊκίζει, μιλώντας ατεκμηρίωτα και επικίνδυνα για «σκανδαλώδη απόφαση»;

Κατά τη δική μας αντίληψη, σαφώς και ο CEO ενός οργανισμού όπως είναι η Cyta, με 400 εκατ. κύκλο εργασιών, θα πρέπει να λαμβάνει ένα πακέτο απολαβών που να είναι διεθνώς ανταγωνιστικό, που να αντανακλά το εύρος των ευθυνών και αρμοδιοτήτων του, που να είναι εφάμιλλο του έργου που ο διευθύνων σύμβουλος της Cyta αποδεδειγμένα επιτελεί, προκειμένου ο οργανισμός να παραμένει πρωταγωνιστής στο παγκόσμια έντονο ανταγωνιστικό περιβάλλον του τομέα της τεχνολογίας.

Όπως επίσης κατά τη δική μας αντίληψη, κατ’ αντίστοιχο τρόπο θα πρέπει να αμείβονται κατέχοντες ανάλογες θέσεις και σε άλλους δημόσιους ή ημιδημόσιους οργανισμούς, οι οποίοι είναι πασιφανές πως σε σχέση με τις ευθύνες και την διοίκηση που ασκούν, είναι σήμερα χαμηλά αμειβόμενοι.

Ας πάψει λοιπόν ο Οδυσσέας Μιχαηλίδης να θεωρεί πως μπορεί να καθορίζει πολιτικές, ας περιοριστεί στην ενάσκηση των τεχνοκρατικών του καθηκόντων και ας αναθεωρήσει την τακτική του να εκπέμπει με κάθε ευκαιρία και αφορμή… παράcyta. Και ας κατανοήσει κάποτε επιτέλους, πως με τον τρόπο που κατά το δοκούν λειτουργεί, επιζήμιος παρά ωφέλιμος γίνεται.