Α. Παπαδοπούλου: Το σημαντικότερο για να πετύχεις στην καριέρα σου

Το πιο σημαντικό πράγμα για να πετύχεις στο επάγγελμα ή στην καριέρα σου είναι να κερδίσεις τον σεβασμό από τους συναδέλφους και συνεργάτες σου, υφιστάμενους και προϊστάμενους, τονίζει η πρόεδρος του Συμβουλίου Φωνή και Συνεργάτης του δικηγορικού γραφείου Τάσσος Παπαδόπουλος και Συνεργάτες ΔΕΠΕ, Αναστασία Παπαδοπούλου.

Σε συνέντευξή της στο InBusinessNews, μέρος της οποίας δημοσιεύεται στο τεύχος Αυγούστου του περιοδικού IN Business στο πλαίσιο του αφιερώματος «The Women Issue», η κ. Παπαδοπούλου υπογραμμίζει πως όσο παραμένουν παιδιά σε κίνδυνο κακοποίησης ή σε συνθήκες εξαθλίωσης, θα νιώθει ότι ο στόχος της είναι ανεκπλήρωτος.

Διαβάστε ακόμα:

Εστίαση: Η εικόνα για Δεκαπενταύγουστο και τι λένε για ηχορύπανση

Τα επιχορηγούμενα ποσά για κατοικία στο κέντρο της Λευκωσίας

Οικόπεδα, ιδανικά για ανέγερση μεγάλης κατοικίας σε Δάλι και Νήσου

Η Αναστασία Παπαδοπούλου επισημαίνει πως αν και τα τελευταία χρόνια βλέπουμε αρκετές γυναίκες σε υψηλές θέσεις του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, εντούτοις οι περισσότερες είναι ανδροκρατούμενες.

Ποιο είναι το σημαντικότερο πράγμα που έχετε μάθει μέσω της καριέρας σας;

Ότι το πιο σημαντικό πράγμα για να πετύχεις στο επάγγελμα ή στην καριέρα σου είναι να κερδίσεις τον σεβασμό από τους συναδέλφους και συνεργάτες σου, υφιστάμενους και προϊστάμενους. Και ο καλύτερος τρόπος να κερδίσεις αυτόν τον σεβασμό είναι πρώτα από όλα να τον δείχνεις εσύ. Ο σεβασμός, ιδιαίτερα για μια γυναίκα στον χώρο εργασίας είναι πολύ δύσκολο να κερδηθεί. Δεν συνδέεται αναγκαστικά με την θέση στον χώρο εργασίας δηλαδή με το αν είσαι ανώτερος κάποιου, αλλά με τη συμπεριφορά, τον επαγγελματισμό και την εργασιακή νοοτροπία. Για μένα παραμένει το καλύτερο κριτήριο για το αν έχεις πετύχει.

Σκέφτομαι αυτά που είπα πρόσφατα σε τελετή αποφοίτησης ενός πανεπιστημίου και πιστεύω είναι πλέον η φιλοσοφία ζωής μου: «Τελικά τα μόνα που μπορώ να σας πω είναι αυτά που ο δικός μου δρόμος με έμαθε: Αντί να γυρεύετε το ένα μεγάλο βήμα, κάντε πολλά μικρά. Και κάντε τα με όλους αυτούς που σας υπόσχομαι σας περιμένουν στον δρόμο σας. Και αν σ’ αυτό το δρόμο βρείτε παρακλάδια μην τα αποφύγετε. Μην αποφύγετε ποτέ τις επιλογές.

Και φυσικά πάνω από όλα, ποτέ μην φοβηθείτε την ευθύνη. Την ηθική ευθύνη. Δεχθείτε την, αγκαλιάστε την και κάντε την πράξη. Πιστέψετε με ο φόβος πάντα ξεπερνιέται όταν πράττεις απέναντι του».

Ποιος ήταν ο δυσκολότερος ρόλος που κληθήκατε να διαδραματίσετε μέχρι στιγμής και ποια η μεγαλύτερη πρόκληση στον χώρο σας;

Κάθε φορά που μαθαίνω για ακόμη ένα περιστατικό, το οποίο δεν μπορέσαμε να αποτρέψουμε από το να λάβει χώρα ή μιλώ με κάποιον ενήλικα, ο οποίος κακοποιήθηκε πριν χρόνια όταν δεν υπήρχε ουσιαστική βοήθεια να δοθεί, είναι ιδιαίτερα δύσκολη στιγμή. Επειδή με καταβάλλει ο φόβος και η απογοήτευση ότι δεν κάνουμε αρκετά.

Η πρόληψη είναι η μεγαλύτερη πρόκληση επειδή πρέπει να εμπεδωθεί σε τόσα πολλά επίπεδα και κυρίως μέσω της ενδυνάμωσης των παιδιών μας μέσω της εκπαίδευσης. Και δυστυχώς, είναι ξεκάθαρο από όλες τις έρευνες παγκοσμίως ότι έως ότου πετύχουμε στην εμπεριστατωμένη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση όλων των παιδιών, κάθε ηλικίας, θα συνεχίζουμε απλά να αντιμετωπίζουμε περιστατικά αντί να τα αποτρέπουμε.

Πώς συγκρίνετε την σημερινή εποχή και το ρόλο της γυναίκας σε όλα τα επίπεδα (επιχειρηματία, σύζυγος, μητέρα, κτλ) σε σχέση με πριν μια δεκαετία;

Αν και τα τελευταία χρόνια βλέπουμε αρκετές γυναίκες σε υψηλές θέσεις του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, εντούτοις οι περισσότερες είναι ανδροκρατούμενες. Το ένα τρίτο περίπου των γυναικών ηλικίας 35-55, στα πιο παραγωγικά επαγγελματικά χρόνια δηλαδή, θα αναγκαστούν να διακόψουν την καριέρα τους για να παρέχουν φροντίδα σε εξαρτώμενους είτε παιδιά είτε ηλικιωμένους.

Πολύ δύσκολα και πολύ λίγες καταφέρνουν να επανέλθουν στην αγορά εργασίας τουλάχιστον με τις ίδιες προοπτικές ανέλιξης που θα είχαν αν δεν εξαναγκάζονταν να διακόψουν. Αυτή η διακοπή οφείλεται πρωτίστως στην έλλειψη επιλογών όπως, δομές στήριξης και φροντίδας για εξαρτώμενους, την απουσία του ολοήμερου σχολείου και φυσικά και τη νοοτροπία ότι η φροντίδα των εξαρτώμενων είναι σχεδόν αποκλειστικά ευθύνη της γυναίκας. Έως ότου οι γυναίκες στην Κύπρο θα έχουν αυτές τις επιλογές δεν θα δούμε ιδιαίτερη διαφορά στον αριθμό γυναικών στα κέντρα λήψης αποφάσεων.

Τι δυσκολίες συναντήσατε στη δημιουργία της «Φωνής»;

Ήμασταν πάρα πολύ τυχεροί στην προσπάθεια για την ίδρυση του Συμβουλίου ΦΩΝΗ επειδή είχαμε πολλούς συμμάχους σε αυτόν τον στόχο. Κυρίως φυσικά την αείμνηστη Ζέτα Αιμιλιανίδου, η οποία πίστεψε από την αρχή στη φιλοσοφία της εθνικής στρατηγικής και στην ανάγκη ύπαρξης συντονιστικού φορέα, ο οποίος να επιβλέπει και να διασφαλίζει την υλοποίηση όλων των δράσεων που καταγράφονται σε αυτήν. Με την στήριξη της κ. Αιμιλιανίδου λοιπόν, όλα τα προβλήματα, όπως την αντίσταση από κάποιες από τις κρατικές υπηρεσίες στον έλεγχο από ένα καινούργιο φορέα, υπερπηδήθηκαν.

Ποια συμβουλή θα δίνατε στις γυναίκες που συναντούν στον περίγυρό τους κακοποιημένα παιδιά;

Την ίδια που δίνω σε οποιονδήποτε μπορεί να εντοπίσει περιστατικά κακοποίησης, να σπάσουν τη σιωπή τους και να βοηθήσουν με όποιο τρόπο μπορούν τα θύματα να σπάσουν τη δική τους σιωπή. Μόνο με καταγγελία θα μπορέσει ένα θύμα να λάβει την προστασία, στήριξη και θεραπεία που δικαιούται άρα πρέπει οποιοσδήποτε από εμάς συναντήσει τέτοια περίπτωση να σιγουρευτεί ότι το συγκεκριμένο παιδί θα έχει αυτή την ευκαιρία. Είναι τόσο ποινική, αλλά κυρίως ηθική ευθύνη για όλους μας να κάνουμε το απαραίτητο για την προστασία των παιδιών στην κοινωνία μας.

Υπάρχει κάποιος ανεκπλήρωτος στόχος σας;

Όσο παραμένουν παιδιά σε κίνδυνο κακοποίησης ή σε συνθήκες εξαθλίωσης θα νιώθω ότι ο στόχος μου είναι ανεκπλήρωτος. Και αυτό ελπίζω να συνεχίσει να με σπρώχνει σε πράξεις για να τον εκπληρώσω.

Μπορεί τελικά μια γυναίκα να αλλάξει τον κόσμο και πώς;

Μπορεί κάθε γυναίκα και κάθε άνθρωπος κατά την άποψη μου να αλλάξει κάτι γύρω της, να επηρεάσει θετικά τη ζωή κάποιων εφόσον αναλάβει την ηθική ευθύνη που αναλογεί στον καθένα από εμάς για να κάνουμε το καλύτερο.

Εγώ προσωπικά σε αυτό στοχεύω επειδή ίσως το να αλλάξω τον κόσμο είναι ανέφικτο, αλλά είναι εφικτό το να αλλάξω κάποια έστω μικρά πράγματα για κάποιους. Πλέον δεν προσπαθώ να κάνω ένα μεγάλο βήμα στη ζωή μου αλλά πολλά μικρά, παρέα με άλλους που βρίσκω στο δρόμο μου πρόθυμους να βοηθήσουν, να καθοδηγήσουν ή να στηρίξουν.

Πού φαντάζεστε τον εαυτό σας τα επόμενα πέντε χρόνια;

Ελπίζω ότι θα έχω καταφέρει να βρω την κατάλληλη ισορροπία μεταξύ του ρόλου μου ως επαγγελματίας και ως μητέρας. Και ότι ο επαγγελματικός μου ρόλος θα εμπλουτίζει και θα ενδυναμώνει τον ρόλο μου ως μητέρα. Κυρίως ελπίζω ότι θα έχω με κάποιο τρόπο την ευκαιρία να προσφέρω και να κάνω κάποια διαφορά στις ζωές όλων μας.

Who is who

• Σπούδασε Ιστορία στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου και Νομικά στο Πανεπιστήμιο του Cambridge.
• Η πρώτη της δουλειά ήταν ασκούμενη δικηγόρος στην εταιρεία Slaughter & May στο Λονδίνο.
• Ακολουθεί ως σλόγκαν το «Η πραγματική αλλαγή, η διαρκής αλλαγή, συμβαίνει ένα βήμα τη φορά».