Τα πραγματικά διλήμματα των εκλογών και γιατί Νίκο Χριστοδουλίδη

Η επόμενη μέρα των προεδρικών εκλογών της ερχόμενης Κυριακής θα βρει την χώρα μας αντιμέτωπη με πολυεπίπεδες προκλήσεις. Προκλήσεις που έχουν να κάνουν με το Κυπριακό, την οικονομία, αλλά και την κατεύθυνση που θα ακολουθήσει μέσα στο παγκόσμιο και συνεχώς μεταβαλλόμενο γεωπολιτικό περιβάλλον.

Ας μιλήσουμε πρώτα για το Κυπριακό και τις επιλογές που οι δύο υποψηφιότητες, Νίκου Χριστοδουλίδη και Ανδρέα Μαυρογιάννη, δίνουν στο εκλογικό σώμα.

Πρόκειται για δύο υποψήφιους χωρίς επί της ουσίας διαφοροποιήσεις σε ό,τι αφορά την φιλοσοφία τους στο εθνικό μας ζήτημα, αφού τόσο ο κ. Χριστοδουλίδης όσο και ο κ. Μαυρογιάννης αποδέχονται ως βάση λύσης τη διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία, συμφωνούν στην ανάγκη επανέναρξης της διαπραγματευτικής διαδικασίας από το σημείο στο οποίο διακόπηκε στο Κραν Μοντανά και με αφετηρία εκκίνησης το πλαίσιο έξι σημείων του γενικού γραμματέα του ΟΗΕ, Αντόνιο Γκουτέρες. 

Η σαφής αυτή κοινή θεώρηση των πραγμάτων, όπως προκύπτει από τις δημοσίως διακηρυγμένες θέσεις και τα προεκλογικά τους προγράμματα, καταρρίπτει αυτομάτως τους όποιους ισχυρισμούς προβάλλονται με απώτερο σκοπό τη δημιουργία εντυπώσεων ανάμεσα στο εκλογικό σώμα, πως πρόκειται στην περίπτωση του κ. Μαυρογιάννη για υποψηφιότητα λύσης και στην περίπτωση του κ. Χριστοδουλίδη για υποψηφιότητα μη λύσης.

Διαβάστε ακόμα: 

• My Mall: Κοντά στο πράσινο φως για επέκταση και οικιστική ανάπτυξη 
• Haagen-Dazs: Αντίστροφη μέτρηση για το opening στο 360

Ηθελημένα παραγνωρίζεται και συνειδητά υποβαθμίζεται από πολλούς, ότι ο Ανδρέας Μαυρογιάννης υπήρξε επί σειρά πολλών ετών ο διαπραγματευτής της ε/κ πλευράς, βρέθηκε και υπηρέτησε στο πλευρό διαφορετικών σχολών σκέψεων Ελληνοκύπριων ηγετών στο Κυπριακό, χωρίς ωστόσο μέσα από τη διαπραγματευτική του προσπάθεια και συνεισφορά-που σε καμία περίπτωση δεν μηδενίζουμε και δεν υποτιμούμε-να επιτύχει τον πολυπόθητο στόχο της λύσης.

Και ασφαλώς, ναι προωθούσε τις πολιτικές του εκάστοτε Προέδρου, ναι ο τελικός λόγος δεν ανήκε στον ίδιο, όμως ως διαπραγματευτής δεν έπαψε και δεν παύει να έχει το μερίδιο ευθύνης που του αναλογεί, δεν έπαψε και δεν παύει να είναι υπόλογος. Αν διαφωνούσε με πολιτικές, αν έκρινε πως ήταν αδιέξοδες, θα έπρεπε να είχε διαχωρίσει τη θέση του και να παραιτηθεί προ πολλού, θα έπρεπε να το είχε πράξει και στο Κραν Μοντανά το 2017, αν έκρινε και εκεί πως η διαδικασία οδηγείται σε ναυάγιο λόγω Νίκου Αναστασιάδη και κακής επιρροής Νίκου Χριστοδουλίδη στο πρόσωπο του Προέδρου της Δημοκρατίας.

Δεν το έπραξε, γιατί προφανώς η «προσαρμοστικότητα» την οποία προεκλογικά του είχε αποδώσει ένας εκ των μέχρι την περασμένη Κυριακή ανθυποψηφίων του-με τον οποίο πλέον συνομιλεί καθημερινά στο τηλέφωνο-, ήταν ενδεχομένως που του παρείχε τη δυνατότητα να παραμένει όλα αυτά τα χρόνια στη θέση του διαπραγματευτή. Ενώ η «προσαρμοστικότητα» αυτή εξάλλου, φαίνεται να αποδείχθηκε και άκρως υποβοηθητική για την εξασφάλιση της στήριξης του ΑΚΕΛ, του κόμματος που είπε «όχι» για να τσιμεντώσει το «ναι». Και κάπως έτσι, από την παραδεχθείσα από τον ίδιο τον υποψήφιο σκληρή γραμμή του παρελθόντος η οποία τον εξέφραζε, σήμερα να μπορεί να εμφανίζεται ή να θέλουν να τον εμφανίζουν ως τον ένα και μοναδικό υπέρμαχο της λύσης.

«Άλλαξε σιόρ ο άδρωπος», όπως είχε πει κάποτε για τον μακαριστό Τάσσο Παπαδόπουλο ο μακαριστός Δημήτρης Χριστόφιας; Ίσως… Όμως στη ζυγαριά των συγκρίσεων με τον ανθυποψήφιο του Νίκο Χριστοδουλίδη, κανένα συγκριτικό πλεονέκτημα δεν μπορεί να σταθεί ως βάσιμο για τον Ανδρέα Μαυρογιάννη όσον αφορά το Κυπριακό και το άστοχο δίλημμα που τίθεται για το ποιος θέλει ή μπορεί καλύτερα.

Ας έρθουμε τώρα στην οικονομία συνεχίζοντας με… Κυπριακό και αποδεχόμενοι χάρη συζήτησης το επιχείρημα που πάλι ένας εκ των υποψηφίων του πρώτου γύρου πρόβαλλε και συνεχίζει να προβάλλει μέχρι και σήμερα. Ότι την επόμενη μέρα των εκλογών, η διεθνής κοινότητα θα ζυγίσει τις θέσεις των κομμάτων που θα συμμετέχουν στην Κυβέρνηση του νέου Προέδρου στο Κυπριακό, προτού αποφασίσει να εκδηλώσει την όποια πρωτοβουλία.

Κατ’ αντίστοιχο τρόπο, κάλλιστα μπορεί να λεχθεί πως η διεθνής κοινότητα θα ζυγίσει και τις θέσεις του κόμματος ή των κομμάτων πίσω από τον επόμενο Πρόεδρο, στην οικονομία.

Διαβάστε εδώ: Το διακύβευμα της οικονομίας και το ρίσκο με Ανδρέα Μαυρογιάννη

Εν προκειμένω, ενός κόμματος, όπως είναι το ΑΚΕΛ, η πενταετής διακυβέρνηση του οποίου οδήγησε το 2013 στην κατάρρευση της οικονομίας, ενός κόμματος που καθυστερούσε την αποδοχή και υπογραφή του μνημονίου για να μην επωμιστεί πολιτικό κόστος, παραβλέποντας πως κάθε μέρα που περνούσε επιβάρυνε την οικονομική κατάσταση της χώρας κατά τρόπο θανάσιμο.

Ενός κόμματος, που στις τραγικές εκείνες στιγμές του 2013 μιλούσε και αξιολογούσε στα σοβαρά ως λύση την έξοδο από τη ζώνη του ευρώ και την επιστροφή στη λίρα, ενός κόμματος που ακόμη και δέκα χρόνια μετά, αρνείται να παραδεχθεί πως η αλόγιστη δημοσιονομική πολιτική που εφαρμόστηκε κατά την δεκαετή διακυβέρνησή του, ήταν αυτή που οδήγησε την οικονομία της Κύπρου στον πάτο. Και πώς να το παραδεχθεί άλλωστε, όταν την ώρα που η κρίση θέριζε πολύ πιο μεγάλες και δυνατές οικονομίες, η δική του ανάγνωση των πραγμάτων ήταν πως «θα μας προσπεράσει», ότι «δεν θα αγγίξει την Κύπρο».

Το ΑΚΕΛ ουδέποτε πίστεψε και ουδέποτε θα πιστέψει στην ελεύθερη οικονομία, ουδέποτε στήριξε ή θα στηρίξει το επιχειρείν, στην αντίληψη του κόμματος της αριστεράς, ως απόρροια της κοσμοθεωρίας του, έφταιγαν και πάντα για όλα θα φταίνε οι «κακές» τράπεζες και το κεφάλαιο.

Εγκλωβισμένος σε αυτές και άλλες ανάλογες ιδεολογικές αγκυλώσεις είναι που αναπόφευκτα και ο Ανδρέας Μαυρογιάννης θα κληθεί σε περίπτωση εκλογής του πολιτευτεί, πορευμένος με τα δεσμά ανάλογου τύπου ιδεοληψιών θα είναι αναγκασμένος να κυβερνήσει. Είτε ο υπουργός των Οικονομικών ονομάζεται… Χαρίλαος Σταυράκης είτε… Βάσος Σιαρλή είτε Χαράλαμπος Προύντζος, ο κοινός παρονομαστής πάντα θα είναι ένας. Οι αποφάσεις του κόμματος.

Και για να είμαστε ξεκάθαροι, δεν αμφισβητούμε ούτε τις προθέσεις ούτε τις ικανότητες του κ. Προύντζου. Αντιθέτως, αξιολογούμε την επιλογή του από τον Ανδρέα Μαυρογιάννη για την καυτή καρέκλα του υπουργού Οικονομικών ως ιδανική, συμφωνούμε και επαυξάνουμε πως πρόκειται για ένα τεχνοκράτη με άριστη προοπτική επιτέλεσης προς την ορθή κατεύθυνση έργου. Το ερώτημα, όμως, δεν είναι αν ο Χαράλαμπος Προύντζος μπορεί, το ερώτημα είναι κατά πόσο θα αφεθεί… 

Διαβάστε εδώ: Χαράλαμπος Προύντζος ο εκλεκτός Μαυρογιάννη για ΥΠΟΙΚ

Στην αντίστροφη μέτρηση για την κρίσιμη εκλογική αναμέτρηση της προσεχούς Κυριακής, έχουμε την άποψη πως τα όποια ψευδοδιλήμματα παύουν πια να υφίστανται και δίνουν τη θέση τους στα μεγάλα και στα σημαντικά, στα ουσιώδη.

Θέλει ο κυπριακός λαός ένα Πρόεδρο με πραγματική βούληση για λύση του Κυπριακού, αλλά με προσήλωση σε θέσεις αρχής που θα διασφαλίζουν την βιωσιμότητά της και δεν θα βάζει τον τόπο σε νέες μεγάλες και χωρίς επιστροφή περιπέτειες αν καταρρεύσει;

Θέλει ο κυπριακός λαός ένα Πρόεδρο που μπορεί να διασφαλίσει την οικονομική σταθερότητα και να υλοποιήσει χωρίς παλινωδίες πολιτικές στοχοπρησωλέμενες στην ανάπτυξη;

Θέλει ο κυπριακός λαός ένα Πρόεδρο με ξεκάθαρο ευρωπαϊκό-δυτικό προσανατολισμό, που δεν θα έχει να λογοδοτεί σε αναχρονιστικές και ξεπερασμένες από τον χρόνο ιδεολογικές αγκυλώσεις, σε προσεγγίσεις προς… ανατολάς κατευθύνσεις;

Θέλει ο κυπριακός λαός ένα Πρόεδρο που μπορεί να ενισχύσει ακόμη περισσότερο τη θέση και τον ρόλο της Κύπρου στην Ε.Ε. και στην ευρύτερη περιοχή μας, στην παγκόσμια γεωπολιτική σκακιέρα;

Εν τέλει, θέλει ο κυπριακός λαός ένα Πρόεδρο δέσμιο του ευρωσκεπτικιστικού ΑΚΕΛ ή ένα Πρόεδρο που μέσα από την σύνθεση θέσεων και πολιτικών, μέσα από τον σχηματισμό μιας Κυβέρνησης μέγιστης δυνατής ευρείας αποδοχής, θα οδηγήσει χωρίς παλινωδίες και πισωγυρίσματα πραγματικά την Κύπρο στο αύριο; Στη δική μας θεώρηση των πραγμάτων ζητούμενο επιτακτικό είναι το δεύτερο.

Γι’ αυτό και δεν διστάζουμε να τοποθετηθούμε ανοικτά, γι’ αυτό και η προτίμησή μας ξεκάθαρα δεν είναι άλλη από τον Νίκο Χριστοδουλίδη.