Τα παιχνίδια με την υγεία και ένας τομέας έρμαιο στις ορέξεις των συνδικαλιστών

Η δημόσια υγεία βρέθηκε για μια ακόμη φορά σήμερα στον αναπνευστήρα, με τα νοσηλευτήρια του ΟΚΥπΥ να παραλύουν λόγω της οκτάωρης απεργίας στην οποία κατήλθε, με απόφαση των συντεχνιών που το εκπροσωπεί, το προσωπικό τους.

Το συνδικαλιστικό κίνημα, για μια ακόμη φορά έκανε χρήση του… δικαιώματος της απεργίας, σε μια έκφανση-κατά τη συνήθη πρακτική του-επίδειξης δύναμης και παραβλέποντας επιδεικτικά και προκλητικά τις συνέπειες των αποφάσεων του στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο, και όχι μόνο.

Ας πάμε όμως στην ουσία...Ποιος είναι ο λόγος για τον οποίο το συνδικαλιστικό κίνημα προχώρησε σε απεργία στα νοσοκομεία του δημοσίου;

Η απαίτησή του, όπως οι εργαζόμενοι στα νοσηλευτήρια του ΟΚΥπΥ, οι οποίοι προσλαμβάνονται κατά κύριο λόγο με προσωπικά συμβόλαια, λαμβάνουν προσαυξήσεις με τρόπο και στο ύψος των προσαυξήσεων που λαμβάνουν οι εργαζόμενοι στον δημόσιο τομέα, αξιώνοντας ουσιαστικά τη συνομολόγηση μιας συλλογικής σύμβασης, η οποία θα τους διασφαλίζει καθεστώς εργοδότησης επί τη βάσει της δημοσιοϋπαλληλικής ιδιότητας.

Και προεξοφλώντας κατ’ ανάλογο τρόπο την μονιμότητά τους, έστω και αν αυτό είναι ούτως ή άλλως εν πολλοίς διασφαλισμένο για την πλειονότητα των εργαζομένων, αφού με την παρέλευση συγκεκριμένου χρονικού διαστήματος από την πρόσληψή τους μετατρέπονται σε αορίστου χρόνου, εκτός και αν κριθούν για οποιουσδήποτε λόγους ανεπαρκείς.

Δύναται όλα τα πιο πάνω να γίνουν αποδεκτά από τον ΟΚΥπΥ; Προφανώς και όχι. Γιατί πρώτο, κάτι τέτοιο αντίκειται στη νομοθεσία που διέπει τη λειτουργία του οργανισμού και, δεύτερο, γιατί ο ΟΚΥπΥ-σε ό,τι αφορά την αποστολή και τους όρους εντολής του- δεν είναι ένας οργανισμός δημοσίου δικαίου, όπως τους υπόλοιπους.

Πρόκειται για ένα οργανισμό, οποίος συνιστά κατά γενική ομολογία τον στυλοβάτη του τομέα της υγείας της χώρας μας, και ο οποίος έχοντας επιφορτιστεί με το δύσκολο έργο της διοικητικής και οικονομικής αυτονόμησης των δημόσιων νοσηλευτηρίων ώστε να μπορέσουν να ανταποκριθούν καλύτερα σε ένα άκρως ανταγωνιστικό περιβάλλον, δεν έχει άλλη επιλογή από το να κερδίσει το στοίχημα ως ένας ολοκληρωμένος, οικονομικά υγιής και αποτελεσματικός πάροχος υπηρεσιών υγείας, οδηγώντας στην αποτελεσματική κάλυψη των αναγκών υγείας του πληθυσμού, χωρίς αποκλεισμούς και εξαιρέσεις.

Γίνεται ξεκάθαρο πως οι συντεχνίες με την στάση τους, ουδόλως δείχνουν να ενδιαφέρονται για όλα τα πιο πάνω, παρά μόνο να νοιάζονται για τα ούτω καλούμενα συμφέροντα των μελών τους και για το πώς θα ικανοποιήσουν το γόητρό τους. Δεν εξηγείται διαφορετικά η εμονική τους προσέγγιση των πραγμάτων, μέσα από την λογική του «take it or leave it» για τις θέσεις τους και την απόρριψη της αντιπρότασης που τους έγινε από τον ΟΚΥπΥ, η οποία μάλιστα κατά πασιφανή τρόπο ικανοποιεί πάγια αιτήματα των εργαζομένων και διασφαλίζει την μελλοντική επαγγελματική τους ασφάλεια.

Ποια είναι αυτή η πρόταση; Η σύναψη συλλογικής σύμβασης εργασίας με εγγυημένο ποσοστό αύξησης σε όλο το προσωπικό κάθε χρόνο, επιπλέον του τιμαριθμικού επιδόματος, και επιπρόσθετη ετήσια αύξηση χωρίς ανώτατο μισθολογικό όριο, που θα προκύπτει μέσα από την επίτευξη των στόχων του οργανισμού, αλλά και τις ατομικές αξιολογήσεις.

Αρνούμενες καν να συζητήσουν οτιδήποτε άλλο, οι συντεχνίες επιμένουν σε κάτι που με μαθηματική ακρίβεια θα θέσει σε περαιτέρω κίνδυνο την οικονομική βιωσιμότητα του ΟΚΥπΥ και κατ’ επέκταση των νοσηλευτηρίων του, τα οποία-κατά τ’ άλλα- θεωρούν ως τον βασικό πυλώνα του ΓεΣΥ και την διασφάλιση της ύπαρξης των οποίων με κάθε ευκαιρία προτάσσουν ως εκ των ουκ άνευ για την εύρυθμη λειτουργία του συστήματος της υγείας της Κύπρου.

Θα συμφωνήσουμε σε κάτι με τις συντεχνίες. Ότι η Κυβέρνηση θα πρέπει να παρέμβει στο όλο ζήτημα που έχει δημιουργηθεί. Όχι βεβαίως για να τις δικαιώσει, αλλά για να θέσει τα πράγματα στην ορθή τους διάσταση και να ξεκαθαρίσει προς αυτές ότι δεν πρόκειται να αφεθούν να οδηγήσουν τον τομέα της υγείας σε περιπέτειες.

Να τους καταστήσει ξεκάθαρο και σαφές, πως ο ευαίσθητος τομέας της υγείας, όπως φυσικά και όλοι οι τομείς που καθίστανται κατά καιρούς έρμαιο στις ορέξεις των εκάστοτε συνδικαλιστών, δεν γίνεται ανεχτό να λειτουργούν υπό το καθεστώς απειλών, ετσιθελικών συμπεριφορών και πρακτικών, που το μόνο στο οποίο καταλήγουν είναι να προκαλούν αναστάτωση, ταλαιπωρία και ζημιά σε όλο το φάσμα της κοινωνικοοικονομικής ζωής του τόπου.

Τώρα είναι η ώρα να το πράξει ανοίγοντας αν χρειαστεί τη συζήτηση για τη νομοθετική ρύθμιση του δικαιώματος της απεργίας στις ουσιώδεις υπηρεσίες, στέλνοντας προς πάσα κατεύθυνση το μήνυμα πως ζούμε σε μια ευνομούμενη πολιτεία, όπου οι μικροσυντεχνιακές σκοπιμότητες δεν μπορούν να υπερισχύουν της ομαλής και αποδοτικής λειτουργίας του κράτους.

Αλλά και που ειδικότερα στην προκειμένη περίπτωση, δεν θα τείνουν να καταστήσουν τα δημόσια νοσηλευτήρια ένα βαριά νοσούντα ασθενή στην εντατική, η κατάσταση της υγείας του οποίου θα είναι στην πορεία του χρόνου μη αναστρέψιμη…