Πρόεδρε ή τώρα ή ποτέ

10:37 - 14 Σεπτεμβρίου 2018

Απόψεις InBusiness

Δυστυχώς οι συνδικαλιστές των εκπαιδευτικών οργανώσεων αποθρασύνθηκαν τελείως. Όπως βέβαια και η μεγάλη πλειοψηφία των εκπαιδευτικών, όπως διαφάνηκε και από το μαζικό συλλαλητήριο που πραγματοποίησαν προ μερικών εβδομάδων, το οποίο αν και πολυπληθέστατο, έμοιαζε περισσότερο με εορταστικό συλλαλητήριο παρά με πορεία αγανακτισμένων εργαζομένων. 'Related articles' position

Πολύ περισσότερο, κατευθυνόμενοι και υποκινούμενοι από τους επικεφαλής των συνδικαλιστικών τους οργανώσεων, απέτυχαν να δουν τη μεγάλη εικόνα και περιορίστηκαν στο προσωπικό όφελος τους καθενός που θα περιοριζόταν ή με άλλα λόγια θα αυξανόταν κατά μερικά λεπτά εβδομαδιαία. Πολύ περισσότερο, έριξαν τόσο πολύ το επίπεδο της κριτικής και των δημόσιων τοποθετήσεων τους, σε σημείο που να μην αρμόζει σε κάποιο που θέλει να ονομάζεται εκπαιδευτικός ή παιδαγωγός. Δυστυχώς, η πολυετής ανοχή στα θέλω και της διεκδικήσεις αυτής της τάξης των εργαζομένων, τους έκανε να νιώθουν πως αυτοί είναι που στην ουσία λαμβάνουν τις αποφάσεις και πως τα εργασιακά και μισθολογικά τους δεδομένα αποτελούν θέσφατο για το οποίο κανείς άλλος δεν μπορεί να αποφασίζει, ούτε καν να εκφέρει άποψη.

Δυστυχώς, στην περίπτωση της κόντρας κυβέρνησης και εκπαιδευτικών οργανώσεων, ότι μπορούσε να πάει λάθος, πήγε. Λάθος χειρισμοί από πλευράς κυβέρνησης από την αρχή. Για θέματα τα οποία η κοινή γνώμη αναντίλεκτα θα ήταν στο πλευρό της, όπως ο περιορισμός του χρόνο απαλλαγής λόγω αρχαιότητας -μία παγκόσμια πρωτοτυπία-, κατάφερε να τα χειριστεί τόσο άγαρμπα που στο τέλος το μόνο που κατάφερε ήταν να χαθεί η μεγάλη εικόνα και όλοι να ασχολούνται με το κατά πόσο θα γίνουν ή όχι απεργίες.

Στη Κύπρο που όλοι γνωρίζουν τη δύναμη που δόθηκε διαχρονικά στις συνδικαλιστικές οργανώσεις και που το status quo προβλέπει πως για την οποιαδήποτε αλλαγή θα πρέπει να υπάρχει η συναίνεση τον συνδικαλιστών, η κυβέρνηση επέλεξε επί της ουσίας να αυξήσει τις ώρες εργασίας των εκπαιδευτικών, χωρίς προηγουμένως να το θέσει στο τραπέζι του διαλόγου. Ενδεχομένως να μην αντιλήφθηκε πως για μία από τις ευνοημένες ομάδες των δημοσίων υπαλλήλων, η αύξηση των ωρών εργασίας θα αποτελούσε αιτία πολέμου. Ναι, στην κοινή λογική είναι εντελώς παράλογο ένας υπάλληλος να εργάζεται λιγότερες ώρες επειδή συμπλήρωσε κάποια χρόνια υπηρεσίας, αλλά στην Κύπρο, αυτή ήταν η συμφωνία της πολιτείας με τους εκπαιδευτικούς εδώ και πολλά χρόνια.

Η κυβέρνηση, αποφάσισε να ανοίξει ένα μέτωπο με τους εκπαιδευτικούς χωρίς να γνωρίζει τις διαστάσεις που θα λάμβανε το θέμα. Αν γνώριζε, τότε ακόμα χειρότερα γιατί προφανώς επικοινωνιακά και στρατηγικά τα έκανε μαντάρα. Στην αρχή αποφάσισε μονομερώς, στη συνέχεια έκανε διαβουλεύσεις, διυπουργικές επιτροπές, κωλοτούμπες και στο τέλος έδωσε και κάτι από πάνω για να καλμάρει τους εκπαιδευτικούς. Ακόμα κι έτσι όμως, δεν κατάφερε να επιλύσει το ζήτημα.

Σήμερα, η κατάσταση έχει φτάσει σε ένα σημείο κομβικό. Όχι γιατί την άλλη βδομάδα μπορεί να υπάρξουν απεργιακές κινητοποιήσεις αλλά επειδή κινδυνεύει να δημιουργήσει ένα προηγούμενο που δεν θα της επιτρέψει να κάνει καμία άλλη μεταρρύθμιση χωρίς να έχει τη σύμφωνο γνώμη των συνδικαλιστών. Υποψιαζόμαστε βέβαια, πως το θέμα των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων έχει πλέον μπει στο χρονοντούλαπο. Εάν ο Νίκος Αναστασιάδης υποχωρήσει και αναιρέσει όλα όσα αποφάσισε το Υπουργικό Συμβούλιο, στέλνει ευθέως το μήνυμα πως κουμάντο στη χώρα δεν κάνει αυτός ως εκλελεγμένος Πρόεδρος αλλά η κάθε συνδικαλιστική οργάνωση ανάλογα με τα συμφέροντα που επηρεάζονται. Θα δείξει πως είναι ένας Πρόεδρος που συναντήθηκε κατ’ ιδίαν με τους εκπαιδευτικούς, υποχώρησε από τις αποφάσεις του εις διπλούν, και ακόμα βρίσκεται στη γωνιά. Έχοντας ακόμα 4,5 χρόνια διακυβέρνησης και με τεράστια μέτωπα ανοικτά όπως της Υγείας, των ιδιωτικοποιήσεων και πολλά άλλα, αν ο Νίκος Αναστασιάδης υπαναχωρήσει (κι άλλο) τότε στέλνει το μήνυμα ενός αδύνατου ηγέτη που γίνεται έρμαιο στις ορέξεις κάθε συντεχνιακού. Μερικά μάλιστα, στελέχη των εκπαιδευτικών οργανώσεων, άνθρωποι των γραμμάτων και του πολιτισμού κατ’ άλλα, έφτασαν σε σημείο να τον λοιδορούν και να τον κοροϊδεύουν καθημερινά στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης. Στο σημείο που έφτασαν τα πράγματα Πρόεδρε, ή τραβάς την κόκκινη γραμμή αποφασιστικά, είτε αποδέχεσαι πως το υπόλοιπο της διακυβέρνησης σου θα είσαι δέσμιος των συνδικαλιστών στο σύνολό τους.

Στο τέλος της μέρας όμως, πιο λυπηρό είναι ότι χάθηκε η μεγάλη εικόνα. Ότι η Παιδεία στην Κύπρο παραπαίει αλλά όλος ο καυγάς είναι για 40 λεπτά τη βδομάδα και για τον χρόνο που έχουν οι συνδικαλιστές να συνδικαλίζονται αντί να διδάσκουν.

Τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης έχουν κατακλυστεί με σχόλια του τύπου: «Θέλουμε ένα σύστημα παιδείας όπως της Φινλανδίας», λες και μελέτησε κανείς τι στην πράξη κάνει η Φινλανδία και αν μπορεί να εφαρμοστεί κα στην Κύπρο. Στην καλύτερη περίπτωση να είδαν κάτι φιλμάκια των 2-3 λεπτών και εκείνα αποσπασματικά. Όλοι ξέρουν τα προβλήματα της Παιδείας, και οι πολιτειακοί αξιωματούχοι και οι δάσκαλοι. Όλοι ξέρουν τι μέρος του προβλήματος τους αναλογεί και τι χρειάζεται να αλλάξει. Εκείνο που προκύπτει δυστυχώς είναι πως καμία πλευρά δεν είναι διατεθειμένη να κάνει τις απαιτούμενες θυσίες ώστε να παρέχουμε στα παιδιά μας το επίπεδο της μόρφωσης που τους αξίζει. Γι’ αυτό και πολλές φορές, δυστυχώς, έχουμε φτάσει στο σημείο να κατακρίνουμε τα ίδια τα παιδιά για την εικόνα που εκπέμπουν. Μα, είναι αυτή ακριβώς που τους διδάξαμε. Γονείς, πολιτεία, εκπαιδευτικό σύστημα και κοινωνία γενικότερα.

Πρόεδρε ή τώρα ή ποτέ

Ροη Ειδησεων

Δειτε Επισης