Η τρόικα ως αποδιοπομπαίος τράγος

Τα μάτια της Ευρώπης είναι στραμμένα στην Ελλάδα. Αλέξης Τσίπρας και Γιάνης Βαρουφάκης επιδιώκουν να αποτινάξουν τον κλοιό της Τρόικας από μια χώρα διαλυμένη από την συνεχιζόμενη ύφεση. Η Ελλάδα έφτασε στην εξαθλίωση και ψάχνει απεγνωσμένους τρόπους ώστε να αλλάξει την πορεία της από την κατηφόρα.  Η Ελλάδα βιώνει μια ανθρωπιστική κρίση, με μισθούς των 300 ευρώ και μια γενιά νέων πτυχιούχων που έχει ήδη μεταναστεύσει. Ουσιαστικές και μεταρρυθμιστικές αλλαγές όμως δεν είδαμε. Η φοροδιαφυγή δεν έχει παταχθεί, ενώ η γραφειοκρατία παραμένει γάγγραινα.

Η Κύπρος βρίσκεται σε μνημόνιο εδώ και δύο χρόνια. Πολλά πράγματα του μνημονίου στην Κύπρο- όπως είναι ευρέως παραδεκτό- ήταν πολιτικές που έπρεπε να παρθούν εδώ και χρόνια. Αλλά οι πολιτικοί μας αρέσκονται στους λαϊκισμούς και τόσα χρόνια δεν προχωρούσαν σε καμία μεταρρύθμιση μην τυχόν και χάσουν ψήφους.
Αν το δούμε από αυτή την οπτική, η Τρόικα ήρθε στην Κύπρο για να διευκολύνει τους πολιτικούς να πάρουν αποφάσεις, αφού κάθε τι δύσκολο, αποδίδεται στην Τρόικα.

Μια συνετή οικονομική πολιτική λέει ότι θα πρέπει τις αναγκαίες πολιτικές όπως ΓεΣΥ, εκποιήσεις αλλά και μια σωστή αποκρατικοποίηση ημικρατικών οργανισμών να τις κρατήσουμε. Ας έχουμε κατά νου ότι οι όροι  βρίσκονται στο δικό μας στρατόπεδο. Σε αυτή τη λογική, η εφαρμογή του μνημονίου απέφερε καρπούς στην Κύπρο, αφού έφερε στο προσκήνιο ζητήματα ταμπού όπως τα ωράρια, οι προσλήψεις και εναλλαξιμότητα στη Δημόσια Υπηρεσία. Αλλά και ευρύτερες αλλαγές που για χρόνια κρατούσαν πίσω τον εκσυγχρονισμό του πλαισίου στην Κύπρο.
 Στην Ελλάδα τα πράγματα εξελίχθηκαν διαφορετικά. Ούτως η άλλως εξαρχής το θέμα της Ελλάδας ήταν δημοσιονομικό με τρύπα εκατοντάδων δισεκατομμυρίων, ενώ στην Κύπρο ξεκίνησε με προβλήματα στις τράπεζες (τα οποία σε μεγάλο βαθμό ξεκίνησαν από την Ελλάδα).

Δυστυχώς εμείς θέλουμε την Τρόικα ως αποδιοπομπαίο τράγο. Έστω κι έτσι όμως, ας κάνουμε αυτό που πρέπει (αλλά δεν πουλά) και ας το χρεώσουμε στην τρόικα. Τη συγκεκριμένη πρακτική δεν την ασπάζεται μόνο η βουλή αλλά και η ίδια η κυβέρνηση.

Ένας Τσίπρας και ένας ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν, μπορεί να ήταν χρήσιμοι στην Κύπρο αν τα δεδομένα ήταν τα ίδια με της Ελλάδας. Δεν είναι όμως. Στα δύο χρόνια του μνημονίου η πορεία της χώρας είναι καλύτερη του αναμενόμενου αποδεδειγμένα. Ναι υπάρχει ανεργία ή και μείωση βιοτικού επιπέδου. Μήπως όμως δεν υπήρχε και πριν τις αποφάσεις του Εurogroup; Μήπως δεν θα ήταν στα ίδια επίπεδα ή και σε ακόμα χειρότερα αν δεν μπαίναμε σε μνημόνιο;  Το ερώτημα που πρέπει να μας προβληματίσει είναι άλλο: Μήπως δεν θα ήταν τόσο άσχημα τα πράγματα αν μπαίναμε σε μνημόνιο από το 2011;