Γιατί να προστατευθεί η πρώτη κατοικία;

Εξαγγελίες, δεσμεύσεις και πολιτικές τοποθετήσεις τείνουν τελευταίως προς συγκεκριμένη κατεύθυνση αναφορικά με την αγορά ακινήτων και ειδικότερα την πρώτη κατοικία. Μέσα στα πλαίσια του διαλόγου γίνεται έντονα λόγος για προστασία της πρώτης κατοικίας.

Παράλληλα, το θέμα τείνει να εξελιχθείς ε διελκυστίνδα Βουλής-Κυβέρνησης αφού η πρόταση προέρχεται από τα κόμματα ΑΚΕΛ και ΕΔΕΚ, ενώ ο Χάρης Γεωργιάδης πρότεινε στην Επιτροπή Νομικών να αναβάλει τη συζήτηση και προώθηση του θέματος προκειμένου η κυβέρνηση να καταθέσει σχετικό νομοσχέδιο σε μεταγενέστερο στάδιο.

Η ουσία πάντως του ζητήματος αφορά στην κουλτούρα εξασφάλισης της πρώτης κατοικίας που παγιώθηκε μέσα από τις στρεβλώσεις που δημιουργήθηκαν από την ανεξέλεγκτη χορήγηση δανείων τα τελευταία χρόνια, με τη δημιουργία πολυτελών επαύλεων σε κάθε γωνιά της Κύπρου.

Είναι αδιανόητο ο υπάλληλος των 1.000 ευρώ να συνάπτει δάνειο μισού εκατομμυρίου. Εκ των πραγμάτων το χρέος του είναι μη βιώσιμο. Λάθος της τράπεζας που το ενέκρινε και σήμερα πιέζει για να πάρει αυτά που της οφείλονται. Λάθος όμως και του εργαζόμενου που «μέθυσε» από τα χρήματα, τα οποία ωστόσο ήταν του καταθέτη και όχι δικά του. Πρέπει να αλλάξει η κουλτούρα του νεοπλουτισμού και να γίνει ο κόσμος πιο συνετός, πιο συνεπής και επομένως πιο αξιόπιστος.

Άλλωστε τι θα απαντήσει κάποιος στο συνεπή δανειολήπτη που άπλωσε το χέρι μέχρι εκεί που έφταναν οι δυνατότητές του και δεν πήγε να καταχρεωθεί; Γιατί ο συνεπής και συνετός να είναι στην ίδια θέση με αυτόν που έκανε το δάνειο του μισού εκατομμυρίου;

Είναι βασική και διαχρονική θέση του IN Business ότι και τα νοικοκυριά και οι επιχειρήσεις πρέπει να αναλαμβάνουν υποχρεώσεις που να μπορούν να εξυπηρετούν.

Αποτελεί μέγα λάθος ότι έχει συμβεί μέχρι σήμερα στην αγορά ακινήτων, που αποτελεί και έναν από τους βασικούς λόγους που οι τιμές των ακινήτων εκτοξεύθηκαν. Θα πρέπει η αγορά να καθορίζει τις τιμές σε κανονικές συνθήκες και όχι μέσω στρεβλώσεων. Στελέχη του εξωτερικού με υψηλά εισοδήματα επιλέγουν το ενοίκιο και όχι την αγορά έπαυλης για να στεγάσουν την οικογένειά τους. Στην Κύπρο συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο.

Και προς αποφυγή παρεξηγήσεων τονίζουμε ξανά ότι την ίδια λογική με τους απλούς εργαζόμενους είχαν και πολλές επιχειρήσεις που σε περιόδους ανάπτυξης και κερδών για αυτές, αντί να φτιάξουν επιχειρηματικά πλάνα προτίμησαν να κτίσουν μεγάλα κτήρια ή να δημιουργήσουν πολυτελείς γραφειακούς χώρους.

Λέγοντας τα πιο πάνω θεωρούμε ότι πρέπει πρώτα και κύρια να απαλλαγούμε από τις στρεβλώσεις και όχι να επιχειρούμε θεσμοθέτηση τους.