Ήθελαν αίμα στο τραπέζι

Μια φράση του Υπουργού Οικονομικών μας  σε χθεσινοβραδινή τηλεοπτική του συνέντευξη καρφώθηκε στο μυαλό μου όλο το βράδυ. Το πρωί, ίσως στην προσπάθεια μου να απαλλαγώ από τη διαρκή αυτή σκέψη στη φράση αυτή, προσπάθησα να βγάλω τα συναισθήματα στο μικρό αυτό σημείωμα που μοιράζομαι μαζί σας!

Ο λόγος  για τη συζήτηση γύρω από τις εφιαλτικές ώρες που ο Πρόεδρος μας, ο κ. Σαρρής και η ομάδα μας, έζησαν στις Βρυξέλλες προσπαθώντας να βρουν μια φόρμουλα με την οποία οι « Ευρωπαίοι εταίροι μας  θα «στήριζαν» οικονομικά την λιλιπούτια χώρα μας. 

Δικαιολογημένα λοιπόν , ο ερωτών δημοσιογράφος, προσπαθούσε με διυσδιτικές και διερευνητικές ερωτήσεις να μάθει από τον κ. Σαρρή τι ακριβώς έγινε τις φοβερές εκείνες νύχτες.

Ο Υπουργός μας, έδινε, με ειλικρίνια πιστεύω, τις απαντήσεις του στις απανωτές ερωτήσεις προσπαθώντας να εξηγήσει τι ακριβώς έγινε. Οι ερωτήσεις και οι απαντήσεις λοιπόν έδιναν και έπαιρναν.
Πήγαμε προετοιμασμένοι ; Είχαμε προτάσεις ; Προσπαθήσαμε πραγματικά να πείσουμε ; Αξιοποιήσαμε «φιλίες”, δίκτυα, γνωριμίες  και συμφέροντα ; Και ενώ οι ερωτήσεις διατυπώνονταν και οι απαντήσεις δίδονταν η μια πάνω στην άλλη, η δικαιολογημένη απορία του δημοσιογράφου, αν και δεν διατυπώθηκε, ήταν έκδηλη.  Φαινόταν καθαρά να διερωτάται. Αν έγιναν όλα αυτά, αν δείξαμε προθυμία για συνεργασία και συμμόρφωση, αν δείξαμε ότι είμαστε πρόθυμοι να υποστούμε θυσίες χωρίς κατ΄ανάγκη να αυτοκαταστραφούμε, γιατί φτάσαμε εδώ που φτάσαμε ; Πως δεν καταφέραμε να πείσουμε και να βρούμε κατανόηση από τους «εταίρους» μας που «προσπαθούσαν» να μας «βοηθήσουν» ;

Η απάντηση έπεσε σαν κεραυνός από τον ίδιο τον Υπουργό. Ήθελαν, είπε, να δουν αίμα στο τραπέζι. Ήθελαν δηλαδή να πονέσουμε και να τιμωρηθούμε. Αυτό ήταν το ζητούμενο γιαυτούς. Ο πόνος των ανέργων που θα ακολουθούσε, τα καμένα όνειρα των νέων  που θα έβλεπαν τις ελπίδες τους για να καταφέρουν να μορφωθούν να εξανεμίζονται, η οπισθοδρόμηση μια χώρας που κατάφερε να  βγεί από τα αντίσκηνα και
τον ασήκωτο πόνο της εισβολής και που πλήρωσε με τον ιδρώτα της  την προσαρμογή και την ένταξη  της στο κλαμπ των μεγάλων και ισχυρών της Ευρώπης, ελπίζοντας στη βοήθεια τους για δικαίωση στο εθνικό της πρόβλημα , ήταν ψιλά γράμματα γι’ αυτούς.

Δεν ισχυρίζομαι ότι η ανάπτυξη μας, οι ενέργειες μας, το σύστημα μας ήταν το καλύτερο. Δεν ισχυρίζομαι πως δεν κάναμε λάθη και πως δεν έχουμε τις δικές μας ευθύνες για τη σημερινή μας κατάντια. Άλλο αυτό. Αυτό θα πρέπει να είναι, ελπίζω, αντικείμενο δικού μας προβληματισμού.
Εκείνο στο οποίο αναφέρομαι είναι η διάθεση, η νοοτροπία, η φιλοσοφία, η πρόθεση και η επιμονή των «φίλων» μας … να δουν ..αίμα στο τραπέζι.
Αυτό πονάει πολύ. Γιατί διαλύει μύθους και αυταπάτες. Για αρχές, για συνασπισμούς, για «φιλίες» για «στήριξη» και για «εταίρους».
Έτσι λύνει λοιπόν τα προβλήματα της η Ευρωπαϊκή «οικογένεια» στην οποία ανήκουμε. Με αίμα στο τραπέζι ! Με προειλημμένες αποφάσεις. Με εκβιασμούς στις 3.30 το πρωί. Πράγματα που θυμίζουν άλλους εθνικούς εκβιασμούς, δεκαετίες πριν, σε παρόμοιες πρωινές ώρες!

Ας το θυμόμαστε λοιπόν αυτό. Όταν θα σιγοτραγουδάμε τη μελωδία του συμπατριώτη μας Μάριου Τόκα  για την .. «εθνική μας μοναξιά» κάνοντας την αυτοκριτική και τους σχεδιασμούς μας για το μέλλον !