Δύσκολη πρωτάρα, ανίδεος πρωτάρης

Από αναβολή σε αναβολή και από καθυστέρηση σε καθυστέρηση πάει ο τελικός λογαριασμός της Pimco για το ύψος της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών. Η κυπριακή πλευρά φαίνεται να θέλει να μειώσει τις εκτιμήσεις του διεθνή οίκου, ο οποίος ανέλαβε για πρώτη φορά ένα τέτοιο εγχείρημα σε εθνικό επίπεδο.

Όσο περνά ο χρόνος η κατάσταση θα γίνεται όλο και πιο δύσκολη για την Κύπρο και οι αντιδράσεις θα εντείνονται και θα κορυφώνονται δημιουργώντας ένα αρνητικό κλίμα, έστω και αν στηρίζεται σε φήμες και αναλήθειες.

Το ερώτημα είναι γιατί τόση καθυστέρηση; Γιατί προσλάβαμε την BlackRock άρον-άρον να μας βοηθήσει να «αποκωδικοποιήσουμε» τη μεθοδολογία της Pimco; Γιατί δεν είχε γίνει αυτή η πρόσληψη από τον Νοέμβριο αφού αναμέναμε προκαταρκτικά αποτελέσματα αρχές Δεκεμβρίου; Γιατί διορίστηκε η Pimco εξαρχής αν εκεί στην Κεντρική πίστευαν ότι η μεθοδολογία που θα ακολουθούσε θα ήταν ιδιαίτερα ακραία; Στις παρουσιάσεις που έγιναν για κατακύρωση του διαγωνισμού δεν αντιλήφθηκε κανείς τη μεθοδολογία; Ίσως να έπρεπε από τότε να είχαμε κάποιο σύμβουλο; 

Η Pimco καθορίζει τον εαυτό της ως Global Investment Authority και το τελευταίο που θα ήθελε να της καταλογίσουν είναι λανθασμένες εκτιμήσεις ειδικά σε ένα τόσο σοβαρό θέμα όσο οι κεφαλαιακές ανάγκες των αναγκών μίας ολόκληρης χώρας (έστω και μικρής). Χαρακτηριστικό είναι πως στην Ιρλανδία η BlackRock κατέληξε σε ένα ακραίο σενάριο 27.7δις και σε ένα βασικό σενάριο 20δις ευρώ. Δηλαδή, η απόκλιση ήταν μικρή. Στην Ισπανία και στην άσκηση που έκανε η Oliver Wyman, μπορεί η απόκλιση να ήταν μεγάλη 25.8δις με 53.7δις αλλά αφορούσε τις τράπεζες μίας μεγάλης οικονομίας με σημαντικότατη έκθεση σε ένα τεράστιο τομέα ακινήτων. Αν ισχύουν οι πληροφορίες που θέλουν το ακραίο σενάριο στα 10δις ευρώ και το ήπιο στα 6δις ευρώ πρόκειται για μία μεγάλη απόκλιση για μία χώρα με ΑΕΠ 17δις.
Να σημειωθεί ότι στην περίπτωση της Ισπανίας, συμφωνήθηκε και προσλήφθηκε ο οίκος Boston Consulting Group ο οποίος συντόνισε όλη τη διαδικασία ελέγχου και καταγραφής των δεδομένων των τραπεζών για σκοπούς ανάλυσης των κεφαλαιακών  αναγκών. Εκτός και αν δεν το γνωρίζουμε, κάτι τέτοιο στην Κύπρο δεν έγινε.

Αντίθετα, από τις αρχές Δεκεμβρίου, ίσως και πιο πριν, ψάχνουμε νομικό οίκο για να μας βοηθήσει να εφαρμόσουμε τους όρους του μνημονίου, που ακόμα δεν υπογράψαμε.

Είναι παράξενο που ο Διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας που πίεσε (και καλά έκανε) για υπογραφή του ΜΟU μεταξύ Κύπρου και δανειστών και που τόνιζε συνεχώς την ανάγκη για γρήγορη ολοκλήρωση των διαπραγματεύσεων, πλέον να καθυστερεί την ολοκλήρωση της διαδικασίας. Ίσως δεν καταλάβαμε ότι η Pimco και ο κάθε οίκος, δεν μπήκε στις κυπριακές τράπεζες για να επιβεβαιώσει το ποσό που υπολογίζαμε αλλά για να μας δώσει ένα ποσό που στο μέλλον δεν θα την άφηνε εκτεθειμένη και που θα της έδινε το θετικό προηγούμενο σε σχέση με αυτή τη συγκεκριμένη δουλειά, έστω και αν τσέπωσε 16εκ. (λέγεται).

Αν αναλογιστούμε πως οι παραδοχές που έγιναν, με βάση τη μεθοδολογία δεν ήταν τραβηγμένες από τα μαλλιά, με μικρή εξαίρεση (επιφυλακτικότατα) την πτώση στις τιμές των ακινήτων, φαίνεται πως το φούσκωμα των αναγκών προκύπτει από τη μεθοδολογία στην οποία βασίστηκε η Pimco για να κάνει την άσκησή της.

Οι παραδοχές δεν αλλάζουν, ούτε και η Pimco νομίζω είναι διατεθειμένη να αλλάξει τα ευρήματα της. Από την άλλη, η κυβέρνηση δεν θέλει τη ρετσινιά των ιδιωτικοποιήσεων επειδή το χρέος θα καταστεί μη «βιώσιμο», έστω κι αν φταίνε οι τράπεζες. 

Αποτέλεσμα είναι να πηγαίνει το θέμα από αναβολή σε αναβολή, από Eurogroup σε Eurogroup από Πρόεδρο σε Πρόεδρο και ούτω καθ’ εξής. Η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών δεν πρόκειται να αποτελέσει πανάκεια, ούτε και πρόκειται να ανοίξει τις κάνουλες του δανεισμού και της ανάπτυξης. Θα είναι, όμως, η πρώτη βάση για επαναφορά του τραπεζικού συστήματος σε μία πορεία που θα οδεύει προς την τραπεζική πίστη, γιατί η πίστη, όπως έλεγε πάντα ο Αντρέας Ηλιάδης της Τράπεζας Κύπρου είναι το παν για μία τράπεζα (άσχετο αν ο ίδιος την έχασε).