Ψήφισμα για το νέο χρόνο

Φέτος υποδεχόμαστε το νέο χρόνο με τη μεγαλύτερη αβεβαιότητα που τον υποδεχτήκαμε ποτέ. Ακόμα και το Δεκέμβριο του 1974 με το μισό σχεδόν κόσμο στη προσφυγιά και 70% της οικονομίας χαμένη ήμασταν αισιόδοξοι ότι ο νέος χρόνος θα ξημέρωνε καλύτερος. Φέτος, ενώ ευχόμαστε όπως πάντα «ευτυχισμένος ο νέος χρόνος», περιμένουμε το 2013 να είναι ακόμα χειρότερο από το 2012. Και θα είναι χειρότερο αν δεν πάρουμε τα μέτρα μας. Τα δικά μας μέτρα, όχι μόνο αυτά της τρόικας που απλώς θα μας νοικοκυρέψουν για να τους ξοφλήσουμε το χρέος βυθίζοντας μας σε βαθύτερη ύφεση τουλάχιστο για τα επόμενα δύο χρόνια.

Περιμένοντας τον νέο χρόνο ας αναλογιστούμε πώς φτάσαμε ως εδώ. Από την αυτοπεποίθηση με την οποία, προ τετραετίας, μπαίναμε στην Ευρωζώνη διακηρύσσοντας το οικονομικό μας θαύμα, καταλήξαμε  στην επαιτεία και την παρ’ ολίγο πτώχευση. Όπως ρωτά και το γνωστό τραγούδι «τι να φταίει, τι να φταίει που δεν πήγαμε μπροστά;». Η  εξήγηση είναι πως προτού να  ξανοιχτούμε στο Ευρωπέλαγος «δεν μετρήσαμε το κύμα και τον άνεμο σωστά» όπως εξηγά και το τραγούδι.

Νομίσαμε ότι η κατ’ εξοχή  Κυπριακή τεχνολογία του ρουσφετιού, του βολέματος και του τυχοδιωκτισμού θα μπορεί να ανταγωνιστεί, ακόμα και να υπερισχύσει της Ευρωπαϊκής τεχνολογίας της έρευνας, της καινοτομίας, της επιχειρηματικότητας, και της παραγωγικότητας. Στην πρώτη τρικυμία το φανταχτερό μας κρουαζιερόπλοιο αποδείχτηκε σαπιοκάραβο κατάλληλο μόνο για ήρεμες θάλασσες κι’ απάνεμα λιμάνια. Κι’ όσο κι’ αν λαχταρούμε την  ασφάλεια και τη θαλπωρή του δικού μας μικρόκοσμου όπου «λάθη στραβά και πάθη μας έβγαλαν σωστούς», τώρα που ξανοιχτήκαμε στα πέλαγα και τα βαθειά νερά του διεθνούς ανταγωνισμού, μόνον η αλλαγή νοοτροπίας και κουλτούρας μας σώζει.

Τώρα που πήραμε το μάθημά μας με τον πιο σκληρό τρόπο ενώ ετοιμαζόμαστε να υποδεχθούμε τον νέο χρόνο ας πάρουμε μια απόφαση, ένα ψήφισμα, ένα όρκο για τον νέο χρόνο πως «όσο η καρδιά κι’ αν λαχταρά» δεν θα επιδοθούμε ξανά στο ρουσφέτι, στο βόλεμα και τον τυχοδιωκτισμό.

Ότι δεν θα επιτρέψουμε ξανά στους κυβερνώντες, όποιοι και να είναι να ξοδεύουν τον ιδρώτα του εργαζόμενου για το βόλεμα των «ημετέρων», να διορίζουν κομματικούς στους ημικρατικούς οργανισμούς, να  κατακυρώνουν προσφορές με αλλότρια κίνητρα, να δίνουν κοινωνικές παροχές χωρίς εισοδηματικά κριτήρια, και γενικά να διασπαθίζουν τα δημόσια έσοδα στην ικανοποίηση προσωπικών ή κομματικών επιδιώξεων.

Ότι δεν θα επιτρέψουμε ξανά σε άπληστους τραπεζίτες και τους υπνώττοντες επόπτες τους να μετατρέψουν το τραπεζικό μας σύστημα από αναπτυξιακό θεσμό σε  καζίνο, με την ανοχή όλων μας ακόμα και εκείνων που ιδεολογικά αντιτίθενται στον θεσμό των νόμιμων καζίνων. Ότι δεν θα ανεχτούμε ξανά να ιδιωτικοποιούνται με υπεροψία τα κέρδη των τραπεζών στις τσέπες των τραπεζιτών και μεγαλομετόχων και να κοινωνικοποιούνται με αναίδεια τα ρίσκα  και οι ζημιές τους στη ράχη των φορολογουμένων.

Ότι θα αντισταθούμε στον πειρασμό να ζούμε σε παλάτια πέραν των δυνατοτήτων μας με δανεικά που δεν μπορούμε να τα ξοφλήσουμε υποθηκεύοντας το μέλλον των παιδιών μας. Ότι θα αποστασιοποιηθούμε  από την επιδίωξη του εύκολου κέρδους, του νεοπλουτισμού, της επιδεικτικής χλιδής και της επίπλαστης ευμάρειας.

Ότι θα αντισταθούμε με όλες μας τις δυνάμεις στην επιδίωξη του ρουσφετιού κα του βολέματος για μας και τα παιδιά μας και θα υπερασπιστούμε την αξιοκρατία σ’ όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας. Ότι θα θέσουμε επί τέλους στην κουμπαροκρατία και στην κομματοκρατία οι οποίες μας έφεραν στα χείλη του ολέθρου. Ότι από εδώ και μπρος θα επενδύσουμε στη δημιουργία πραγματικής αξίας για μας, τα παιδιά μας, τον συνάνθρωπο μας και την κοινωνία γενικότερα κ’ όχι στα μέσα και τις πελατειακές σχέσεις που διαβρώνουν τα ηθικά θεμέλια της κοινωνίας και της οικονομίας.
Αυτό το ψήφισμα είναι το πρώτο ψήφισμα που θα πρέπει να ψηφίσουν οι βουλευτές μας αν πραγματικά θέλουν να απαλλαχτούν από την ρετσινιά που τους έχει αποδώσει ο λαός μας, δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα, ως «βολευτές» και συντηρητές του κατεστημένου. Αυτό είναι το ψήφισμα, η υπόσχεση, και ο όρκος που θα πρέπει να μας δώσουν (και να τηρήσουν) καθ’ όλη τη θητεία τους, αν εκλεγούν, στο αξίωμα που επιδιώκουν οι υποψήφιοι Πρόεδροι της Δημοκρατίας, για να μην οδηγήσουν το τόπο σε χειρότερα αδιέξοδα.

Τέλος και πιο σημαντικό απ’ όλα, είναι να περάσουμε εμείς αυτό το ψήφισμα στη ζωή μας, να δώσουμε εμείς αυτό τον όρκο και την υπόσχεση στους εαυτούς μας να μην παρασυρθούμε ξανά από τις ιδιοτέλειες και την απληστία μας και να ενδώσουμε στους πειρασμούς του βολέματος και του εύκολου πλουτισμού. Να μην παρασυρθούμε ξανά από κούφιες υποσχέσεις πολιτικών για επίγειους παράδεισους χωρίς θυσίες και σκληρή δουλειά.