Πάφιος ήρωας. Μούρμουρος Λευκωσιάτης.

Το τέλος του 2012 μας βρίσκει σε μια κατάσταση πρωτόγνωρη, αλλά και σχετικά αναμενόμενη αν κάποιος αναλογιστεί το μέγεθος του "ξεσαλώματος" των προηγούμενων χρόνων. Από το 2001 ο αριθμός των οικιστικών μονάδων παγκύπρια αυξήθηκε κατά 47%, ενώ στην επαρχία Πάφου αυξήθηκε κατά 102% και στην επαρχία Αμμοχώστου κατά 73%. Παράλληλα, από το 2006 το χρέος των νοικοκυριών αυξήθηκε κατά 93%. Τα καταναλωτικά δάνεια αυξήθηκαν κατά 33% και τα στεγαστικά κατά 204%. Όλοι μας ζούσαμε με δανεικά και συμπεριφερόμασταν σαν να ήμασταν σε ένα ξέφρενο πάρτι. Τώρα η μουσική έχει σταματήσει και τα φώτα έχουν ανάψει.

Το πως οι κάτοικοι της κάθε πόλης αντιμετωπίζουν την οικονομική κρίση φαίνεται να έχει ιδιαίτερη σχέση με το πότε ξεκίνησε η κρίση στην επαρχία τους και από την γενική "προδιάθεση" της πόλης τους. Ένας απλός τρόπος να αναλύσουμε τα συναισθήματα πίσω από την θλίψη που προκαλεί η όλη κατάσταση, είναι να τα χωρίσουμε σε στάδια. Το πρώτο στάδιο είναι η Άρνηση (π.χ. η κρίση δεν θα μας επηρεάσει εμάς), το δεύτερο είναι ο Θυμός (π.χ. γιατί να μου μειώσουν τον μισθό μου), το τρίτο είναι η Διαπραγμάτευση (π.χ. αν εργάζομαι πιο πολλές ώρες τότε να μην μου μειώσετε την σύνταξη), το τέταρτο η Κατάθλιψη (π.χ. Αμάν. Όλα γίνονται όπως μου είχαν πει ότι θα κάνουν), και τέλος η Αποδοχή (π.χ. Ναι, έχουν γίνει οι αποκοπές).

Οι κάτοικοι των επαρχιών Πάφου, Αμμοχώστου και Λάρνακας βιώνουν την κρίση εδώ και καιρό και έχουν περάσει ήδη πολλά από τα παραπάνω στάδια. Η άποψη μου είναι ότι οι παραπάνω επαρχίες είναι μεταξύ της Κατάθλιψης και της Αποδοχής. Η Λεμεσός βρίσκεται στο στάδιο της Διαπραγμάτευσης αφού υπάρχει μια ομάδα που αντιστέκεται στο πόσο έχουν επηρεαστεί/ θα επηρεαστούν οι τιμές στο κέντρο και ειδικά στο παραλιακό μέτωπο. Τέλος, η Λευκωσία βρίσκεται ακόμα στο στάδιο του Θυμού, κάτι το οποίο φαίνεται και από τις διάφορες δηλώσεις πολιτικών και αντιπροσώπων οργανώσεων (γιατί είναι οι πλείστοι Λευκωσιάτες;;) που συχνά ξενίζουν τους υπόλοιπους.

Δεν είναι μόνο το "στάδιο" το οποίο έχει σημασία, αλλά και το περιβάλλον στο οποίο έχεις μεγαλώσει, εργάζεσαι και κατοικείς. Όλες οι παράλιες πόλεις έχουν σχετικά μικρό κυβερνητικό και τραπεζικό τομέα, με την πλειονότητα των επιχειρήσεων να έχουν σχέση με τον τουρισμό και το εμπόριο. Τα σκαμπανεβάσματα της οικονομίας τα νιώθουν όλοι και όλοι έχουν συνηθίσει/ μάθει όταν αντιμετωπίζουν κάποιο πρόβλημα να εργάζονται ομαδικά για να το επιλύσουν. Αντίθετα η οικονομία της Λευκωσίας βασίζεται κυρίως σε κυβερνητικούς και τραπεζικούς υπαλλήλους και σε παρεμφερείς υπηρεσίες. Η οικονομία δεν έχει ιδιαίτερα σκαμπανεβάσματα, αφού στην πλειονότητα τους οι αμοιβές των κατοίκων βασίζονται σε συλλογικές συμβάσεις με αναθεωρήσεις μισθών μόνο προς τα πάνω. Κατ' επέκταση δεν υπάρχει η εμπειρία επίλυσης προβλημάτων ή μια κουλτούρα σύμπραξης για την επίλυση τους.

Αυτό εξηγεί σε μεγάλο βαθμό και το τι βλέπουμε να γίνεται. Διαμαρτυρίες και φωνές στη Λευκωσία, ενώ στις άλλες πόλεις καμία αντίδραση. Κλείσιμο καταστημάτων στην Λευκωσία και "κλάμα" από όλους (πολύ κλάμα), ενώ οι επιχειρηματίες των άλλων πόλεων προχωρούν με νέες ιδέες και εγχειρήματα για να επανεκκινήσεων την οικονομία και να βοηθήσουν τις επιχειρήσεις τους, π.χ. Κινέζοι αγοραστές ακινήτων στην Πάφο, νέα ξενοδοχεία στον Πρωταρά, "αναγέννηση" του παλιού κέντρου της Λεμεσού, αναμόρφωση της Πιαλέ Πασά και της ευρύτερης περιοχής της πόλης της Λάρνακας. Αυτή η διχοτομία επιφέρει μαζί της και ένα κίνδυνο. Επειδή τα κεντρικά γραφεία πολλών επιχειρήσεων είναι στη Λευκωσία, δίνατε να υπάρχει μεγάλη διαφοροποίηση του τι γίνεται επί τόπου και του τι νομίζει/ ερμηνεύει η διεύθυνση λόγω του περιβάλλοντος της. Ίσως κάποιοι από τα κεντρικά γραφεία χρειάζονται να περάσουν χρόνο στις παράλιες μας πόλεις για να μάθουν πως να αντιμετωπίζουν καλύτερα την κρίση;     

Καλές διακοπές και καλή μουρμούρα.

www.leafresearch.com