Είμαστε ακόμα ζωντανοί

Η Τρόικα ήρθε, είδε, είπε, προβλημάτισε, απήλθε, ξαναήλθε, διασαφήνισε και απήλθε, αφού κατέστησε σαφές πως είτε λέμε ναι σε ένα πακέτο, το περιεχόμενο του οποίου μας επικοινωνεί με το σταγονόμετρο η Κυβέρνηση, είτε μας λένε «γεια».

Tα πράγματα φαίνονταν δύσκολα μεν, απλά δε, για τον απλό λόγο πως το ταμείο είναι μείον και τα λεφτά (υπό όρους) της Ευρώπης αποτελούν τη μοναδική σωτηρία. Και ο Πρόεδρος είπε το ναι, ίσως προσδοκώντας να μείνει στην ιστορία ως ένας σωτήρας που έφερε τη λύτρωση έστω και αργά.

Κάπως έτσι έχουν τα πράγματα ή τουλάχιστον κάπως έτσι εκτυλίσσονται μπροστά στα μάτια μας τις τελευταίες μέρες οι εξελίξεις, με τίτλους που… φωνάζουν για «θρίλερ διαπραγματεύσεων» και τον Πρόεδρο να φωνάζει για ακόμη μια φορά πως «για όλα φταίνε οι τράπεζες».  

Θεωρώ, πλέον, άσκοπο να αναλωθούμε ξανά στη λογική του τι έχει και τι δεν έχει κάνει ο κ. Χριστόφιας, ο οποίος σταμάτησε, πιστεύω, να λειτουργεί υπεύθυνα από τη στιγμή που αποφάσισε να κλείσει τ’ αυτιά του στις φωνές των ανθρώπων έξω από το Προεδρικό και στο πόρισμα Πολυβίου και να τραβήξει κουπί σε πολυτάραχα νερά με βάρκα την ελπίδα - σε όσα ακολούθησαν στην οικονομία - με τη λογική ότι η επίρριψη ευθυνών στους τραπεζίτες θα διέγραφε οτιδήποτε άλλο.

Βρισκόμαστε σήμερα σε δύσκολα μονοπάτια. Γιατί η Τρόικα και το Μνημόνιο αποτελούν την αρχή μιας πορείας δανεισμού, που στοχεύει σε εξυγίανση, εκκαθάριση και απλούστευση με σκληρές, όμως, προϋποθέσεις. Αυτό που χρειάζεται τώρα είναι υπομονή, επιμονή και αποφασιστικότητα. Γιατί τίποτα δεν θα αλλάξει αν δεν αλλάξουμε οι ίδιοι κι αν δεν αγαπήσουμε πραγματικά τον τόπο μας, με τα καλά και τα κακά του, αποδεικνύοντάς το.  

Αυτό που μας έσωσε μετά την Τουρκική Εισβολή του 1974 ήταν το πείσμα ενάντια σ’ έναν ορατό εχθρό. Στην προκειμένη περίπτωση αυτό που πρέπει να αντιμετωπίσουμε ως εχθρό είναι τον ίδιο μας τον εαυτό, τις σπατάλες μας, τις κακές αποφάσεις, τους λανθασμένους μέχρι εγκληματικούς χειρισμούς και τις πολιτικές μας αντιπαλότητες. Είμαστε εδώ που είμαστε και ΠΡΕΠΕΙ να χειριστούμε άμεσα την κατάσταση.

Ευτυχώς, είμαστε ακόμα ζωντανοί!

Όσο δε για τον κ. Χριστόφια, η εμμονή του να διασύρει και να παρασύρει στην κατρακύλα, μεταξύ άλλων, τον τομέα των υπηρεσιών - που είναι από τους λίγους που συνεχίζουν να παρουσιάζουν θετικό πρόσημο στη χώρα - εξακολουθεί να μας εκπλήσσει και να μας λυπεί. Διότι ένας ηγέτης και συγκεκριμένα ένας Πρόεδρος που γνωρίζει πως δεν θα είναι υποψήφιος στις επικείμενες Προεδρικές Εκλογές, ΟΦΕΙΛΕΙ περισσότερο από ποτέ τώρα - που η θητεία του τελειώνει - να βλέπει πάνω από όλα και να μεριμνά για το κοινό καλό, ώστε φεύγοντας να αφήσει οικοδομήματα και όχι συντρίμμια. Οφείλει να ενώνει το λαό του, ειδικότερα στα δύσκολα. Να βλέπει παραπάνω.