Η κυπριακή οικονομία παραλύει σήμερα και γίνεται ξανά δέσμια των εκβιασμών του συνδικαλιστικού κινήματος, αυτή την φορά για το ζήτημα της ΑΤΑ.
Ένας θεσμός που στις πλείστες των ευρωπαϊκών χωρών έχει προ πολλού καταργηθεί, στην Κύπρο καθίσταται εξ’ υπαιτιότητας των συντεχνιών αντικείμενο πολύμηνης διαπραγμάτευσης ανάμεσα στους κοινωνικούς εταίρους και αιτία διασάλευσης της εργασιακής ειρήνης, δημιουργεί και συντηρεί επί μακρόν ένα αβέβαιο και καθ’ όλα επιζήμιο για κάθε επιχειρηματική και οικονομική δραστηριότητα περιβάλλον.
Σε ένα τέτοιο σκηνικό, θα ανέμενε κανείς από μια Κυβέρνηση που θέλει να εμφανίζεται ως υπέρμαχος της δημοσιονομικής πειθαρχίας και υπέρ της καθιέρωσης της Κύπρου ως ελκυστικού επιχειρηματικού προορισμού, αλλά και ως μια Κυβέρνηση που αρέσκεται και θέλει να υλοποιεί μεταρρυθμίσεις, να είχε το πολιτικό θάρρος να βάλει βαθιά το μαχαίρι στο κόκκαλο και να επιφέρει δραστικές τομές-γιατί όχι και κατάργηση-επί ενός δίχως άλλο αναχρονιστικού θεσμού για την αγορά εργασίας και για την οικονομία του τόπου.
Αντ’ αυτού η Κυβέρνηση, διά του υπουργού Εργασίας Γιάννη Παναγιώτου, ήρθε να ρίξει στο τραπέζι σαν κεραυνό εν αιθρία την διά νόμου επέκταση της ΑΤΑ, μοιάζει σαν έτοιμη από καιρό να επιβάλει νομοθετικά την καθολικότητά της στ’ όνομα ενός δήθεν εκσυγχρονισμού, έτσι όπως μόνο η ίδια τον αντιλαμβάνεται. Και που μόνο ως τέτοιος βεβαίως, δεν μπορεί με μια ανάλογη ρύθμιση να λογίζεται.
Πέραν του ότι η επιβολή της ΑΤΑ διά νόμου συνιστά παρέμβαση στις ιδιωτικές συμφωνίες εργοδότη και εργοδοτομένου, και συνεπώς πολύ πιθανό να μην είναι νομικά δυνατή, η Κυβέρνηση έρχεται με την ξαφνικά προκύπτουσα αυτή πρόθεσή της να αυτοαναιρεθεί, να ναρκοθετήσει το υγειές οικονομικό και επιχειρηματικό περιβάλλον του τόπου για το οποίο-κατά τ’ άλλα-με κάθε ευκαιρία διαβεβαιώνει πως κόπτεται.
Γιατί τι άλλο από ναρκοθέτηση αποτελεί η επιβάρυνση των επιχειρήσεων με αναπόφευκτο αυτοματοποιημένο πρόσθετο κόστος, τι άλλο από αυτογκόλ και αυτοαναίρεση συνιστά η υλοποίηση ενός δεδομένα καταστροφικού βήματος για το οποίο καμιά μελέτη δεν προηγήθηκε ως προς τις μακροοικονομικές του συνέπειες και ως προς τις επιπτώσεις του στην ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων;
Πόσο συμβατό, θέτουμε το ερώτημα, είναι ένα τέτοιο βήμα με τις δικές της διακηρυγμένες θέσεις για μια ανταγωνιστική οικονομία και ένα ανταγωνιστικό επιχειρηματικό περιβάλλον, πώς η Κυβέρνηση θα…αιτιολογήσει στους ξένους επενδυτές όταν θα τους προσεγγίζει για να έρθουν στην Κύπρο μια τέτοια απόφαση, τις κάθε τρεις και λίγο αλλαγές στα εργασιακά θέσμια, σχεδόν πάντα επιβαρυντικά για το επιχειρείν;
Είναι θεωρεί η Κυβέρνηση η διά νόμου ετσιθελική επέκταση της ΑΤΑ, ενθαρρυντικός παράγοντας για τους ξένους επενδυτές, προσδίδει πιστεύει προστιθέμενη αξία στην ελκυστικότητα της Κύπρου ως επενδυτικού προορισμού; Καλό θα είναι να απαντήσει.
Όπως καλό θα είναι να απαντήσει επίσης πώς γίνεται, όχι απλώς να παραγνωρίζει την επανειλημμένη προτροπή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου(ΔΝΤ) για αναστολή της λειτουργίας της ΑΤΑ στο δημόσιο-ως μια βασική παθογένεια που διαβρώνει τη βιωσιμότητα του κρατικού μισθολογίου-, αλλά και να κινείται προς μια εκ διαμέτρου αντίθετη κατεύθυνση, επιχειρώντας να την επιβάλει νομοθετικά και στο σύνολο του ιδιωτικού τομέα.
Είναι η πρόθεση της Κυβέρνησης για επιβολή της καθολικότητας της ΑΤΑ διά νόμου μια στερούμενης κάθε ορθολογισμού προδιαγραφόμενη πολιτική πράξη, είναι προφανές πως προωθείται ως ιδέα γιατί πολύ απλά χαϊδεύει τα αυτιά και ακούγεται αρκούντος εύηχα στις πλατιές μάζες των…ψηφοφόρων.
Αυτό που έχει όμως ανάγκη ο τόπος δεν είναι η υλοποίηση «ελκυστικών» πολιτικών προς όφελος της δημοτικότητας της όποιας Κυβέρνησης, η ελκυστικότητα για την οποία μιλάμε αφορά την χώρα, την οικονομία και το επιχειρηματικό της περιβάλλον.
Αν έχουμε φθάσει στο σημείο η Κυβέρνηση να κλείνει τα ματιά μπροστά σε ένα τέτοιο οφθαλμοφανή διαχωρισμό, ιεραρχώντας την δική της «ελκυστικότητα» και «ανταγωνιστικότητα» πιο πάνω από την ελκυστικότητα και ανταγωνιστικότητα της οικονομίας και των επιχειρήσεων του τόπου, τότε το πρόβλημα που έχουμε είναι πολύ μεγαλύτερο απ’ όσο ενδεχομένως φαντάζει.
Και με την μοναδική ελπίδα στη απουσία πολιτικού θάρρους και τόλμης από τους κυβερνώντες να είναι αυτό με το οποίο στην χθεσινή κοινή τους ανακοίνωση το ΚΕΒΕ και η ΟΕΒ κατέληγαν.
Η συστράτευση των φορέων του επιχειρείν προς υπεράσπιση των βασικών αρχών και προϋποθέσεων για διαφύλαξη της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων.
