Ο φορολογικός μετασχηματισμός, μια μεταρρύθμιση που δικαίως κρίθηκε και χαρακτηρίστηκε ως απολύτως απαραίτητη για την επόμενη μέρα του οικονομικού και επιχειρηματικού οικοσυστήματος της χώρας μας, για αλλού ξεκίνησε και για αλλού δείχνει τελικά να πηγαίνει.
Η ενσωμάτωση στα σχετικά νομοσχέδια προνοιών που καμία σχέση δεν έχουν με όσα παρουσιάστηκαν στις αρχές του χρόνου, έχει προκαλέσει τεράστια αναστάτωση και ανησυχία ανάμεσα στους φορείς της οικονομίας του τόπου.
Στις αντιδράσεις που καταγράφονται δεν υπήρξε μέχρι στιγμής καμιά τοποθέτηση από την κυβέρνηση, στην οποία ουσιαστικά ανήκει η πατρότητα του όλου εγχειρήματος, όντας προεκλογική δέσμευση του Προέδρου της Δημοκρατίας η οποία-πολύ σωστά-υλοποιείται.
Η τεχνοκρατική προσέγγιση των λειτουργών της αρμόδιας υπηρεσίας του υπουργείου Οικονομικών που συνέταξαν τα νομοσχέδια είναι ένα, η πολιτική ευθύνη και φιλοσοφία επί της οποίας εδράζεται ή θα εδράζεται η μεταρρύθμιση είναι άλλο.
Και εδώ είναι το μεγάλο ζήτημα που εγείρεται…Ποιος διαμορφώνει την πολιτική του κράτους είναι το ερώτημα που αναφύεται; Συμφωνούν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και ο υπουργός Οικονομικών με τις εν λόγω πρόνοιες;
Είναι η προσέγγιση των τεχνοκρατών του υπουργείου Οικονομικών η κατεύθυνση που και η ίδια η κυβέρνηση θέλει να δώσει στον φορολογικό μετασχηματισμό; Έτυχαν τα εν λόγω νομοσχέδια της έγκρισης του αρμόδιου υπουργού προτού τεθούν σε δημόσια διαβούλευση;
Ερωτήματα που χρήζουν και περιμένουν απάντησης, γιατί ο επιχειρηματικός κόσμος και η κοινωνία ευρύτερα, δικαιούνται και πρέπει να γνωρίζουν.
Αν η κυβέρνηση συμφωνεί με το περιεχόμενο των νομοσχεδίων να το πει καθαρά. Αν πάλι διαφωνεί, θα πρέπει να εξηγήσει. Γιατί πέρασαν από τον Μάκη Κεραυνό, ως ο πολιτικός προϊστάμενος και ο έχων την ευθύνη εκπόνησης και υλοποίησης της οικονομικής του κράτους;
Η οικονομία δεν σηκώνει αλχημείες και πειραματισμούς, δεν είναι η ώρα για πισωγυρίσματα. Αν μη τι άλλο, μια κυβέρνηση της οποίας τα μέχρι σήμερα δείγματα γραφής στην οικονομία ήταν αρκούντως θετικά, θα είναι κρίμα να αδικήσει τον εαυτό της και πολύ περισσότερο τον τόπο, προωθώντας και υλοποιώντας μια μεταρρύθμιση που κατά γενική ομολογία δεν θα εξυπηρετεί τον στόχο για τον οποίο σχεδιάστηκε, αλλά αντιθέτως, θα συνίσταται σε οπισθοδρόμηση.
Σε τελική ανάλυση, έχει ειπωθεί και πιο πάνω, τον προσανατολισμό των όποιων πολιτικών δεν είναι οι τεχνοκράτες, αλλά η εκάστοτε κυβέρνηση που τον ορίζει.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση της φορολογικής μεταρρύθμισης αν ο προσανατολισμός χάθηκε γιατί έτσι αποφάσισαν οι τεχνοκράτες, είναι υποχρέωση της κυβέρνησης να επαναφέρει τον μετασχηματισμό στην ορθή πορεία.
Αν από την άλλη αυτή είναι η κατεύθυνση που και η κυβέρνηση επιθυμεί, να το πει... ξεκάθαρα όπως πάντα. Να είναι έτοιμη όμως να επωμιστεί το κόστος, να αναλάβει την ευθύνη για τις αναπόφευκτα οδυνηρές συνέπειες από μια μεταρρύθμιση που διαψεύδει τις προσδοκίες και δείχνει να έχασε κυριολεκτικά τον μπούσουλά της...
