Οι διορισμοί στους ημικρατικούς, η υποκρισία ΔΗΣΥ-ΑΚΕΛ, η Ρόδος και το… πήδημα

Οι πρόσφατοι διορισμοί των νέων Διοικητικών Συμβουλίων ημικρατικών οργανισμών ήρθαν να ανοίξουν για μια ακόμη φορά την δημόσια πολιτική-και όχι μόνο-συζήτηση γύρω από τις επιλογές των προσώπων που κλήθηκαν να τους ηγηθούν και λαμβάνοντας αποφάσεις που άπτονται της αποστολής τους, να τις υλοποιήσουν κατά τη διάρκεια της θητείας τους προς όφελος πρωτίστως και πάνω απ’ όλα του καλώς νοούμενου συμφέροντος του τόπου και της κυπριακής κοινωνίας.

Οι τελευταίοι διορισμοί έγιναν μέσα από τη νέα μεθοδολογία την οποία προεκλογικά εξήγγειλε και μετεκλογικά ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας υλοποίησε, μέσω δηλαδή του νεοσυσταθέντος Γνωμοδοτικού Συμβουλίου.

Ενός θεσμού που τουλάχιστον θεωρητικά ομιλούντες δημιουργήθηκε με στόχο τον τερματισμό διαχρονικών πρακτικών του παρελθόντος, βάσει των οποίων οι διορισμοί των Δ.Σ. των ημικρατικών οργανισμών αποτελούσαν την τέλεια ευκαιρία για εξόφληση «υποχρεώσεων» του εκάστοτε Προέδρου προς τα κόμματα που τον στήριξαν, που διαχρονικά συνιστούσαν την ιδανική ευκαιρία για εξόφληση «υποχρεώσεων» του εκάστοτε Προέδρου προς τους… δικούς του.

Ερχόμενοι στο διά ταύτα, αυτό που διαπιστώνεται είναι-πριν καν στεγνώσει το μελάνι των διορισμών στους οποίους την περασμένη Παρασκευή ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας προχώρησε- μια από πλευράς κομμάτων της αντιπολίτευσης λυσσαλέα προσπάθεια μηδενισμού και πλήρους απαξίωσης, τόσο της νέας διαδικασίας διορισμών που υιοθετήθηκε όσο και των προσώπων που διορίστηκαν στα Δ.Σ.

Στην ανάγκη τους να ασκήσουν τον αντιπολιτευτικό τους ρόλο, υπό το πρίσμα των εκλογών που πλησιάζουν και του μεγάλου διακυβεύματος που για τις ηγεσίες τους οι επερχόμενες εκλογές εμπερικλείουν, ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ αναθεματίζουν και δαιμονοποιούν τους πάντες και τα πάντα.

Βλέπουν «βολέματα», «συγκρούσεις συμφερόντων» και «ασυμβίβαστα», μιλούν για επικράτηση της ημετεροκρατίας, τοποθετούνται με κλασικές βαρύγδουπες αντιπολιτευτικές ατάκες, νομίζοντας πως έτσι αποκομίζουν κομματικά οφέλη, πιστεύοντας πως είναι με αυτό τον τρόπο που θα πετύχουν αυτό το οποίο προφανώς επιδιώκουν. Την συσπείρωση των… οπαδών τους.

Κρίνουν, δικάζουν και καταδικάζουν τους διορισμούς που έγιναν αφήνοντας σκιές και μειώνοντας το κύρος και την υπόσταση των διορισθέντων ατόμων, προδικάζουν ουσιαστικά την αποτυχία τους πριν καν τα άτομα αυτά δοκιμαστούν στην πράξη.

Και συμπεριφερόμενα ωσάν να προσγειώθηκαν στη νήσο Κύπρο από άλλο πλανήτη, ωσάν να μην κυβέρνησαν ποτέ αυτό τον τόπο, θέλοντας να δείρουν τον γάιδαρο, ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ δέρνουν και το σαμάρι... Μόνο που η στάση τους αυτή αποτελεί μέγιστου βαθμού πολιτική υποκρισία, συνιστά πρόκληση στ’ αυτιά μεγάλης μερίδας ακόμη και δικών τους ψηφοφόρων.

Γιατί πολύ απλά, ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ, ως τα δύο παραδοσιακά κόμματα εξουσίας από της εγκαθιδρύσεως της Κυπριακής Δημοκρατίας, γνωρίζουν πολύ καλά τι συνέβαινε εδώ και δεκαετίες κάθε φορά που υπήρχαν διορισμοί στους ημικρατικούς, ξέρουν από πρώτο χέρι τα ατελείωτα παζάρια, τα πάρε-δώσε και τα ολονύχτια θρίλερ «διαπραγματεύσεων» που εξελίσσονταν πίσω από τις κλειστές πόρτες Προεδρικού και κομμάτων, τις απειλές και προειδοποιήσεις μέχρι και για αποχωρήσεις από τις εκάστοτε κυβερνήσεις αν δεν ικανοποιούνταν τα «θέλω» των κομματικών ηγεσιών.

Όχι των δικών τους κατ’ ανάγκη, αφού ούτως ή άλλως ως κυβερνώντα κόμματα ή βασικές συνιστώσες των κυβερνήσεων είχαν τον πρώτο λόγο, αλλά των κατά καιρούς εταίρων τους στα εκάστοτε κυβερνητικά σχήματα, των ηγεσιών των κομμάτων που σήμερα επικρίνουν τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας για συνδιαλλαγή μαζί τους, των πολιτικών δυνάμεων του δήθεν ενδιάμεσου χώρου, οι οποίες πάντα ερμήνευαν και φυσικά εξακολουθούν να ερμηνεύουν τον περιβόητο ρυθμιστικό τους ρόλο ως το αποτελεσματικότερο για τις ίδιες μέσο άσκησης πίεσης ώστε να έχουν την μέγιστη δυνατή πρόσβαση στις διάφορες μορφές εξουσίας.

Ας ρωτήσει η Αννίτα Δημητρίου τον Νίκο Αναστασιάδη σε περίπτωση που τυγχάνει να μην θυμάται τι γινόταν λόγου χάρη το 2013 λίγο προτού-για άλλους βεβαίως λόγους-το ΔΗΚΟ αποχωρήσει από την Κυβέρνηση, ας ανατρέξει ο Στέφανος Στεφάνου στις ημέρες του ως Κυβερνητικός Εκπρόσωπος επί διακυβέρνησης Δημήτρη Χριστόφια, όπου επί μακρόν συμμετείχαν ως εταίροι το ΔΗΚΟ και η ΕΔΕΚ.

Ας το κάνουν αυτό μπας και παίρνοντας τις απαντήσεις που εμείς ξέρουμε ότι θα πάρουν, αντιληφθούν πως άλλο είναι να ασκείς αντιπολίτευση και άλλο είναι να θεωρείς πως απευθύνεσαι σε αδαείς πολίτες, άλλο είναι να ασκείς αντιπολίτευση και άλλο να πιστεύεις πως πείθεις όταν κοιταζόμενος στον καθρέφτη μάλλον δεν πείθεις ούτε καν τον εαυτό σου...

Όλα τα πιο πάνω, σε καμία περίπτωση δεν γράφονται ως υπερασπιστική γραμμή, όπως ενδεχομένως κάποιοι κακοπροαίρετα σπεύσουν να προκαταλάβουν, των διορισμών ή των διορισθέντων από τον Πρόεδρο Χριστοδουλίδη.

Άλλωστε, κατά την δική μας αντίληψη των πραγμάτων, θα κριθούν και αυτοί από το έργο τους, όπως κρίθηκαν και κρίνονται για παράδειγμα ο ίδιος ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και οι υπουργοί του, όπως πρέπει να κρίνονται όλοι όσοι αναλαμβάνουν οποιαδήποτε πολιτειακά ή άλλα αξιώματα, όλοι όσοι τοποθετούνται σε θέσεις εξουσίας. Εκ του αποτελέσματος και όχι εκ των προτέρων πριν καν αναλάβουν, επειδή τυγχάνει απλώς να βρίσκονται στο απέναντι από το δικό μας στρατόπεδο.

Γράφονται τα πιο πάνω για να καταδείξουν πως η ημετεροκρατία την οποία σήμερα ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ από την δική τους οπτική γωνία διαπιστώνουν και κατακεραυνώνουν με ύφος χιλίων καρδιναλίων, είναι ένα φαινόμενο που ακόμη και αν έχουν δίκαιο πως από την παρούσα διακυβέρνηση συντηρείται και προάγεται, δεν είναι αποκλειστικά σημερινό και ότι δεν είναι λιγότερες οι δικές τους ευθύνες για την ύπαρξή του.

Γράφονται για να καταδείξουν πως δεν είναι με την εκδήλωση υποκριτικών ευαισθησιών, μηδενισμών και αφορισμών που τα κακώς έχοντα και οι παθογένειες δεκαετιών του πολιτικού μας συστήματος θα εξαλειφθούν, δεν είναι έτσι που ο απλός πολίτης θα πειστεί και θα εμπιστευθεί ξανά την πολιτική και τους πολιτικούς.

Στο κάτω-κάτω της γραφής, από την ανάληψη των καθηκόντων του μέχρι και σήμερα ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας περιέπεσε σε πολλές και μεγάλες αστοχίες, προσέφερε στην αντιπολίτευση πεδίον δόξης λαμπρό να του ασκήσει δικαίως κριτική για πράξεις, αποφάσεις και παραλείψεις του.

Ας το κάνουν εκεί που πραγματικά πρέπει και αξίζει, όχι όμως για μια πολιτική πράξη, όπως είναι οι διορισμοί στα Δ.Σ. των ημικρατικών, η οποία αν μη τι άλλο για πρώτη φορά επιχειρήθηκε με διαφορετική από εκείνη του παρελθόντος συνταγή, την οποία ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ κάνουν-στρουθοκαμηλίζοντας-πως δεν γνωρίζουν ή πότε δεν την... μαγείρεψαν.

Και στο τέλος της ημέρας επί της ουσίας, αν ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ κόπτονται τόσο πολύ για τους ημικρατικούς οργανισμούς, την αποδοτική λειτουργία τους και την απαλλαγή διά παντός από φαινόμενα «κανονίσματος ημετέρων», ας συμπράξουν ως κόμματα της αντιπολίτευσης που είναι και ας πιέσουν προς την κατεύθυνση της μοναδικής οδού που θα φέρει τον πραγματικό εκσυγχρονισμό τους και την επανατοποθέτηση της δραστηριοποίησής τους σε υγιείς και πραγματικά ωφέλιμες για την χώρα και τους πολίτες της βάσεις.

Μια οδός που δεν είναι άλλη από αυτή της ιδιωτικοποίησής τους.

Τολμούν ή μήπως το πιθανό πολιτικό κόστος τίθεται και προσμετράται πιο ψηλά στην ιεράρχηση καθορισμού και στην κλίμακα αξιολόγησης των από μέρους τους προωθούμενων πολιτικών τους θέσεων; Μάλλον το δεύτερο ισχύει, αλλά μπορούν αν το θελήσουν να αποδείξουν το αντίθετο.

Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα…

ΥΓ: Είναι γνωστό πως για το ΑΚΕΛ είναι θέμα ιδεολογικοπολιτικής προσέγγισης η θέση κατά των αποκρατικοποιήσεων. Ας το βάλει όμως και αυτό στο τραπέζι των ενδοκομματικών συζητήσεων στο πλαίσιο της προσπάθειας του να επανασυστηθεί στην κοινωνία.

Περισσότεροι θα το λάβουν υπόψη και θα το σταθμίσουν, παρά να ανακοινώνει κακοφανισμένα ως να πρόκειται για ένα περιθωριακό κόμμα διαμαρτυρίας, πως ένα μέλος του δεν θα αποδεχθεί τον διορισμό του σε Δ.Σ.!