Δικαίωσε υπαλλήλους της Κ.Τ. για προαγωγή χωρίς αύξηση το Ανώτατο

Το Ανώτατο Δικαστήριο αποδέχθηκε την έφεση που αφορά τρεις υπαλλήλους της Κεντρικής (Εφεσείοντες) σε υπόθεση αναφορικά με το θέμα της μισθοδοσίας τους. 

Όπως αναφέρεται στην απόφαση του Ανωτάτου, η Εφεσίβλητη, με επιστολή της ημερ. 27.11.2013, ενημέρωσε τους Εφεσείοντες ότι από 1.6.2013, 2.4.2013 και 1.5.2013 αντίστοιχα, είχαν προαχθεί στη θέση Λειτουργού Α΄ Τάξης. Στην ίδια επιστολή τέθηκε ο ακόλουθος όρος:

«Λαμβάνοντας υπόψη το ευρύτερο πλαίσιο συγκράτησης κόστους, η Τράπεζα αποφάσισε όπως η προαγωγή σας πραγματοποιηθεί χωρίς οποιαδήποτε μισθολογική αναβάθμιση. Συνεπεία τούτου, επί του παρόντος ο βασικός σας μισθός παραμένει ο ίδιος».

Οι Εφεσείοντες, δεν υπέγραψαν την συνημμένη στις επιστολές ημερ. 27.11.2013 που τους παραδόθηκαν, αποδοχή της προσφοράς της θέσης υπό τον όρο που είχε τεθεί και με επιστολή του δικηγόρου τους ημερ. 28.1.2014, ενημερώθηκε η Εφεσίβλητη ότι οι Εφεσείοντες αποδέχονται την προαγωγή τους, χωρίς όμως να αποδέχονται να εγκαταλείψουν το δημόσιο δικαίωμα τους για τη νόμιμη μισθοδοσία τους.

Κατ’ ακολουθία των πιο πάνω, οι Εφεσείοντες καταχώρησαν προσφυγές, αιτούμενοι την ακύρωση του επίδικου όρου της απόφασης της Εφεσίβλητης ημερ. 27.11.2013, υποστηρίζοντας συναφώς, ότι ο όρος αυτός για προαγωγή τους χωρίς μισθολογική αναβάθμιση, είναι παράνομος.

Το πρωτόδικο Δικαστήριο, αφού ορθά έκρινε ότι οι Εφεσείοντες είχαν έννομο συμφέρον να στραφούν εναντίον της προσβαλλόμενης απόφασης, κατέληξε πως ο περί της μη Παραχώρησης Προσαυξήσεων και Τιμαριθμικών Αυξήσεων στους Μισθούς των Αξιωματούχων και Εργοδοτουμένων και στις Συντάξεις των Συνταξιούχων της Κρατικής Υπηρεσίας και του Ευρύτερου Δημόσιου Τομέα Νόμος του 2011 (Ν. 192(Ι)/2011), όπως τροποποιήθηκε από το Ν.185(Ι)/2012, τυγχάνει εφαρμογής σε όλες τις θέσεις του ευρύτερου δημοσίου τομέα, συμπεριλαμβανομένων και όσων προάγονται σε συνδυασμένες θέσεις και συνεπώς και στους Εφεσείοντες.

Σύμφωνα με το Ανώτατο, οι Εφεσείοντες προσβάλλουν την πρωτόδικη απόφαση ως εσφαλμένη. Υποστηρίζουν ότι το πρωτόδικο Δικαστήριο, εσφαλμένα ερμήνευσε και αποφάσισε ότι ο Ν.192(Ι)/2011 εφαρμοζόταν σε συνδυασμένες θέσεις - όπως η περίπτωση τους - παρά το γεγονός ότι δέχθηκε πως δεν περιείχε ειδική αναφορά για αυτή την ομάδα θέσεων και συνεπώς δεν υπήρχε νομοθετική απαγόρευση για την καταβολή του προβλεπόμενου μισθού. Σημειώνουν περαιτέρω, ότι το Άρθρο 4(1) του Ν.192(Ι)/2011, τροποποιήθηκε μεταγενέστερα με το Ν. 73(Ι)/2014, με ισχύ από 20.6.2014 και συνεπώς η τροποποίηση δεν τύγχανε εφαρμογής κατά τον ουσιώδη χρόνο.

Αποτελεί κοινό έδαφος και των δύο πλευρών ότι, τόσο στα πρακτικά της Επιτροπής Προσωπικού κατά τη συνεδρία της ημερ. 17.9.2013, στην σχετική απόφαση του Διοικητή της Εφεσίβλητης, αλλά και του Διοικητικού της Συμβουλίου, όσο και στο σώμα των προσβαλλόμενων αποφάσεων ημερ. 27.11.2013, καμιά αναφορά δεν γίνεται στις πρόνοιες του Ν.192(Ι)/2011.

Στη βάση των ανωτέρω, αναφέρει το Ανώτατο Δικαστήριο, το ερώτημα που εγείρεται είναι κατά πόσο οι προσβαλλόμενες αποφάσεις είναι επαρκώς αιτιολογημένες, με δεδομένη την ανυπαρξία της σχετικής νομοθετικής ρύθμισης, τόσο στο σώμα των προσβαλλόμενων αποφάσεων, όσο και στα στοιχεία του φάκελου, δυνάμενα να τις συμπληρώσουν.

«Και τούτο, έχοντας κατά νου ότι επρόκειτο για δυσμενείς πράξεις για τους Εφεσείοντες, στοιχείο που επέβαλλε, με βάση το Άρθρο 26(1)(α) του περί των Γενικών Αρχών του Διοικητικού Δικαίου Νόμου (Ν.158(Ι)/99), όπως αυτές είναι επαρκώς και δεόντως αιτιολογημένες», προσθέτει.

Η απάντηση, είναι κατά την κρίση μας, αρνητική, αναφέρει το Ανώτατο.

Σημειώνει ότι αποτελεί πάγια αρχή του Διοικητικού Δικαίου ότι αιτιολογία μιας διοικητικής πράξης, αποτελεί την έκθεση των πραγματικών και νομικών λόγων που οδήγησαν την διοίκηση στην απόφαση της. Η αιτιολόγηση των διοικητικών αποφάσεων, αποτελεί υποχρέωση της διοίκησης, περιλαμβανόμενη στο «δικαίωμα χρηστής διοίκησης» και απορρέει από την έννοια του «Κράτους Δικαίου».

Συνακόλουθα, σημειώνεται, «κρίνουμε ότι η παράλειψη της Εφεσίβλητης να αναφερθεί, τόσο στο σώμα των προσβαλλομένων αποφάσεων, όσο και στα στοιχεία του φακέλου, στις πρόνοιες του Ν.192(Ι)/2011, οι οποίες ρύθμιζαν και οδήγησαν – ως ήταν η θέση της Εφεσίβλητης πρωτόδικα – στην έκδοση των επίδικων αποφάσεων, πλήττει την νομιμότητα της σχετικής αιτιολογίας και οδηγεί αναπόφευκτα σε ακύρωση των προσβαλλομένων αποφάσεων».

Η απλή παράθεση της γενικής, ασαφούς και αόριστης σκέψης της Εφεσίβλητης περί «ευρύτερου πλαισίου συγκράτησης κόστους», η οποία μπορούσε να χρησιμοποιηθεί σε κάθε περίπτωση, δεν συνιστά νόμιμη αιτιολογία, εφόσον καθιστά έτσι, ανέφικτο τον δικαστικό έλεγχο των επίδικων αποφάσεων και έρχεται σε αντίθεση με το Άρθρο 28(1)(2) του Ν.158(Ι)/99, αναφέρει το Ανώτατο.

Θεωρεί  σημαντικό να τονισθεί ότι στο Ν.192(Ι)/2011, - όπως επεσήμανε και το πρωτόδικο Δικαστήριο, - καμιά ειδική πρόνοια δεν συμπεριλαμβάνεται που να ρυθμίζει και ειδικότερα να προνοεί ρητά ότι αυτός εφαρμόζεται και στην συγκεκριμένη περίπτωση προαγωγής σε συνδυασμένες θέσεις, ώστε να δικαιολογείται νομοθετικά η προαγωγή των Εφεσειόντων, χωρίς οποιαδήποτε μισθολογική αναβάθμιση.

Το δε σχετικό Άρθρο 4(1) του Ν. 192(Ι)/2011, τροποποιήθηκε μεταγενέστερα του ουσιώδους χρόνου, με τον τροποποιητικό Νόμο Ν. 73(Ι)/2014, ο οποίος τέθηκε σε ισχύ στις 20.6.2014. Το εν λόγω τροποποιημένο άρθρο είναι που ρύθμισε μεταγενέστερα την περίπτωση της προαγωγής εργοδοτούμενου και αποτέλεσε την συγκεκριμένη νομοθετική διάταξη, δυνάμει της οποίας «η μισθοδοσία αυτού παραμένει η ίδια με την μισθοδοσία που καταβαλλόταν σε αυτόν αμέσως προ της προαγωγής αυτού».

Αναφέρει ότι η εν λόγω μεταγενέστερη τροποποίηση, προφανώς καταδεικνύει την ανάγκη που προέκυψε για ρύθμιση της συγκεκριμένης περίπτωσης με ειδική νομοθετική διάταξη, η οποία, όπως αναφέρθηκε, δεν συμπεριλαμβανόταν στο Ν.192(Ι)/2011.

Συνακόλουθα, το πρωτόδικο Δικαστήριο εσφαλμένα έκρινε ότι, παρά την ανυπαρξία ειδικής αναφοράς στον Ν.192(Ι)/2011 στη συγκεκριμένη ομάδα θέσεων, αυτός εφαρμόζεται και στους Αιτητές, αναφέρει το Ανώτατο.