Το νου σας!

"Το νου σας ρεμάλια", φώναζε ο Λάμπρος Κωνσταντάρας στους τρεις έφηβους γιους του στην ταινία, Ο στρίγκλος που έγινε αρνάκι, προτρέποντάς τους να μη στεναχωρήσουν τη νέα οικιακή βοηθό της οικογένειας, τη Μάρω Κοντού. Κλασικό σενάριο ελληνικής ταινίας, που αρχίζει με φωνές και περιπέτειες και τελειώνει με happy end. 

Και στην Κύπρο τηρούμε τα κλασσικά σενάρια, όπως τις παλιές ελληνικές ταινίες, αλλά με μία διαφορά: Ποτέ δεν έχουν happy end. Κυπριακές Αερογραμμές, Eurocypria, διάφοροι ημικρατικοί, όπως η Αρχή Κρατικών Εκθέσεων, τα δάνεια προς τους δήμους και ούτω καθ’ εξής. Τελευταίο επίτευγμα ο συνεργατισμός. Αυτός κι αν δεν είχε happy end, αν εξαιρέσουμε το ότι δεν επηρεάστηκαν καταθέσεις. Δεν θα σταθώ στο ζήτημα του τι προηγήθηκε κι αν οι μεγαλύτερες ευθύνες αφορούν στην εποχή πριν ή μετά το 2013. Θα επικεντρωθώ στο μεγάλο στοίχημα, που πρέπει οπωσδήποτε να κερδηθεί τα επόμενα χρόνια και δεν είναι άλλο από τη βέλτιστη διαχείριση και την αύξηση της αξίας των μη εξυπηρετούμενων δανείων, που θα περάσουν στην ιδιοκτησία του κράτους. Υπάρχει μία τρύπα συνολικού ύψους 5.2 δισ. ευρώ, που προκάλεσε ο συνεργατισμός στα δημόσια ταμεία και ο μόνος τρόπος να καλυφθεί, εν μέρει, είναι να μεγιστοποιηθούν τα οφέλη από τη διαχείριση αυτών των προβληματικών δανείων. 

Κι αν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές, δεν πρέπει να προσδοκούμε πως μετά από τόσα χρόνια το κράτος θα κάνει επιτέλους το καθήκον του και θα λειτουργήσει ωφέλιμα για το σύνολο των πολιτών. Είναι γι’ αυτό τον λόγο, που η διαχείριση, όχι η ιδιοκτησία, των κόκκινων δανείων του συνεργατισμού θα πρέπει να δοθεί σε ιδιώτη και να μην παραμείνει στο κράτος. Είναι γι’ αυτό τον λόγο, που δεν θα έπρεπε υπάλληλοι του συνεργατισμού να παραμείνουν σ’ αυτήν την μονάδα. Θα έπρεπε ο ιδιώτης διαχειριστής να επιλέξει ποιους από αυτούς θέλει να κρατήσει και ακολούθως να προχωρήσει σε νέες προσλήψεις, με μοναδικό κριτήριο τη μέγιστη δυνατή αξιοποίηση αυτών των περιουσιακών στοιχείων. 

Θα είναι τραγικό αν μία πολιτεία ευάλωτη σε πολιτικές πιέσεις και με ψηφοθηρικές τάσεις αναλάβει να διαχειριστεί ένα πολύ ευαίσθητο ζήτημα, που αφορά στις περιουσίες μερικών χιλιάδων ψηφοφόρων. Θα είναι τραγικό για τους συνεπείς φορολογούμενους και δανειολήπτες να καταστούν για άλλη μία φορά θύματα όσων δεν μπορούν ή δεν θέλουν να πληρώνουν. Και όλα αυτά με τη συγκατάθεση και την καθοδήγηση του ίδιου του κράτους. 

Γι’ αυτό λοιπόν, είναι επιτακτική ανάγκη, τη διαχείριση, όχι την ιδιοκτησία επαναλαμβάνουμε των μη εξυπηρετούμενων δανείων, να έχει ιδιώτης (βλ. εξειδικευμένη εταιρεία σε τέτοια ζητήματα), ο οποίος θα προκύψει μέσα από ένα διαφανή ανταγωνιστικό διαγωνισμό και βασικός του γνώμονας θα είναι η μεγιστοποίηση των αποδόσεων αυτών των περιουσιακών στοιχείων είτε μέσα από αναδιαρθρώσεις είτε από εκποιήσεις ή άλλης μορφής διευθετήσεις. Πρέπει, επιτέλους, ο συνεπής με τις υποχρεώσεις του πολίτης να μπει πάνω από τον βαπτισμένο ως ευπαθή. Είναι η τελευταία ευκαιρία για τους κυβερνώντες να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων, έστω και την υστάτη, έστω και κόντρα στην αντιπολιτευτική γραμμή, έστω και κόντρα σε μεγάλο ποσοστό των δικών τους ψηφοφόρων. Έστω κι αργά, να κάνουν τη διαφορά.