Η κατάρα του Συνεργατισμού

Θα ανέμενε κανείς πως σε μία χώρα που δέχθηκε κούρεμα καταθέσεων, η κύρια έγνοια της πολιτείας θα ήταν ο καταθέτης και μετά ο δανειολήπτης, σ’ ότι αφορά τα τραπεζικά. Θα ανέμενε επίσης κάποιος, ότι για μία τράπεζα που έλαβε κρατική στήριξη 1.7 δις ευρώ και είναι κατά 100% κρατική, βασική έγνοια θα ήταν να μην χρειαστεί άλλα κεφάλαια γιατί είτε θα πτώχευε, είτε θα αγοραζόταν για ένα ευρώ, με τα δεδομένα ως έχουν σήμερα. Ευτυχώς, ήδη μας κούρεψαν μία φορά και δεν θα το αποτολμούσαν για δεύτερη, ειδικά μετά που οι ευρωπαϊκές Αρχές έκαναν τα στραβά μάτια για τις ιταλικές τράπεζες. 

Θα ανέμενε επίσης κανείς, πως για μία τράπεζα με τα επίπεδα των μη εξυπηρετούμενων δανείων που έχει ο Συνεργατισμός, ο οποίος έχει δοκιμάσει κάθε λύση διαθέσιμη, ακόμα και εκποιήσεις, μία ριζοσπαστική κίνηση όπως η συμφωνία με μία εξειδικευμένη εταιρεία όπως η ισπανική Altamira, θα γινόταν αποδεκτή με ικανοποίηση. Θα δικαιολογούσα αν υπήρχαν αντιδράσεις σε σχέση με το γεγονός ότι ο Συνεργατισμός δεν βγήκε σε προσφορές για την πώληση της διαχείρισης σχεδόν 6 δις ευρώ σε μη εξυπηρετούμενα δάνεια. Ή γιατί η τράπεζα δεν θα λάβει το όποιο αντίτιμο για αυτήν την «πώληση» σε αντίθεση με την Ελληνική η οποία έλαβε ένα ποσό της τάξης των 20 εκατ. ευρώ για την πώληση της διαχείρισης των δικών της NPLs στην ΑPS. 

Το γεγονός ότι ο Συνεργατισμός ελέγχεται κατά 100% από το κράτος αποτελεί και το μεγαλύτερο του πρόβλημα αυτήν τη στιγμή. Δεν φτάνει πους ο χειρισμός δεκάδων χιλιάδων υποθέσεων δανείων είναι από μόνος του δύσκολος, η διεύθυνση έχει να διαχειριστεί και δεκάδες εξωτερικές παρεμβάσεις. Το γεγονός βέβαια πως η διεύθυνση του οργανισμού είναι κυπριακής ιθαγένειας στο σύνολο της, επίσης μπορεί να αποτελεί ένα εμπόδιο, λόγω αναγνωρισιμότητας και επαφών με το ευρύ κοινό. Τη δεδομένη στιγμή, μόνο και μόνο από τόκους, τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια του οργανισμού αυξάνονται. Τον Μάρτιο του 2017 ενώ τα δάνεια με καθυστέρηση πέραν των 90 ημερών, εξαιρουμένων των τόκων, μειώθηκαν κατά 70 εκατ. σε σχέση με το προηγούμενο τρίμηνο, τα ίδια δάνεια με συνυπολογιζόμενους τους τόκους, αυξήθηκαν κατά 25 εκατ. ευρώ. 

Πριν μερικούς μήνες είχαμε τα τρακτέρ που μαζεύτηκαν έξω από τον Συνεργατισμό, μετά είχαμε τις συντεχνίες που έκαναν απεργία με στόχο όλοι οι υπάλληλοι να βρεθούν στην ίδια μισθολογική βαθμίδα. Απαίτηση βέβαια, ήταν όπως όλων οι μισθοί συναντήσουν τους ανώτερους, όχι το αντίθετο ή έστω κάπου στο ενδιάμεσο. Και βέβαια, αυτό πρέπει να γίνει προτού ο οργανισμός δοθεί σε ιδιώτη, γιατί κανένας νοήμων επενδυτής δεν πρόκειται να αποδεχθεί κάτι τέτοιο. Και αναρωτιέται κάποιος, γιατί αυτές οι διαμαρτυρίες δεν έγιναν πριν μερικά χρόνια όταν το κάθε Συνεργατικό λειτουργούσε αυτόνομα και πλήρωνε όσα ήθελε. 

Μπορεί επίσης κάποιος να αναρωτηθεί γιατί δεν είδαμε τρακτέρ, ή έστω λιμουζίνες έξω από την Ελληνική όταν ανακοινώθηκε η συμφωνία με την ΑPS. Άραγε θα δούμε τρακτέρ ή έστω λιμουζίνες έξω από την Τράπεζα Κύπρου αν σε λίγες μέρες προχωρήσει σε πώληση μεγάλου πακέτου ακινήτων σημαντικής αξίας; 

Μήπως θα έπρεπε όλοι οι φορολογούμενοι να προχωρούσαν σε αντιδιαδήλωση γιατί ενώ έβαλαν 1.7 δις στον οργανισμό, κάποιοι επιμένουν να τον καταστρέψουν; Η ειρωνεία είναι πως ο φορολογούμενος δεν πρόκειται να λάβει κάποιο μέρισμα από αυτήν την «επένδυση», ούτε καν το αρχικό κεφάλαιο, αφού τα όποια έσοδα από την ιδιωτικοποίηση του θα παραμείνουν ως κεφάλαιο στον οργανισμό.