Ασφαλιστικές δικλείδες για το κρατικό μισθολόγιο

Αυτές τις μέρες συζητούμε στη Βουλή το θέμα της μεταρρύθμισης της Δημόσιας Υπηρεσίας.   Όλα όσα περιλαμβάνονται στην προτεινόμενη μεταρρύθμιση είναι ορθά αλλά δεν είναι αρκετά για μια εκ βάθρων αναδιάρθρωση της Δημόσιας Υπηρεσίας.   Τα νομοσχέδια της μεταρρύθμισης αφορούν το ρυθμό αύξησης του κρατικού μισθολογίου, την κινητικότητα των εργαζομένων της δημόσιας υπηρεσίας, τον τρόπο που θα δίδονται οι αυξήσεις, την αξιολόγηση των εργαζομένων πλην της ποσόστωσης διότι έχει κριθεί αντισυνταγματική, κλπ. 

Η προτεινόμενη μεταρρύθμιση δεν ασχολείται με το θέμα της άρσης της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων και της κατάργησης των κλιμάκων, θέματα που θεωρώ ως πολύ σημαντικά, διότι αποτελούν ανοιχτές πληγές για τα δημόσια οικονομικά.  Ως εργοδότης, η κυβέρνηση πρέπει να έχει το δικαίωμα να τερματίζει τις υπηρεσίες εργαζομένων, όταν αυτοί κρίνονται ως πλεονασμός, όπως συμβαίνει και στον ιδιωτικό τομέα.

Η βασικότερη πρόνοια της μεταρρύθμισης είναι αυτή που προβλέπει όπως η αύξηση του κρατικού μισθολογίου δεν θα υπερβαίνει την αύξηση του ονομαστικού Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος (ΑΕΠ).  Έτσι, διασφαλίζεται ότι το κρατικό μισθολόγιο δεν θα αποτελεί πλέον «ωρολογιακή βόμβα» στα θεμέλια των δημοσίων οικονομικών.   Κατά κάποιο τρόπο αυτό περιορίζει και το βόλεμα στο δημόσιο από την αλόγιστη αύξηση εργαζομένων στις υπηρεσίες του δημοσίου από τα διάφορα συμφέροντα και τα κατεστημένα. 

Θα ήταν πιο ορθό πιστεύω, η αύξηση του κρατικού μισθολογίου να είναι συνδεδεμένη με την αύξηση του πραγματικού ΑΕΠ, καθώς αυτό αντικατοπτρίζει την αύξηση της παραγωγής στην οικονομία, ενώ το ονομαστικό ΑΕΠ περιλαμβάνει και τον πληθωρισμό.  Είναι κοινωνικά άδικο για τους δημόσιους υπαλλήλους να λαμβάνουν αυξήσεις ψηλότερες του πραγματικού ρυθμού αύξησης του ΑΕΠ, διότι οι φορολογούμενοι είναι αυτοί που θα πληρώνουν το επιπρόσθετο κοστος.

Μια δεύτερη ασφαλιστική δικλείδα που διασφαλίζει θεσμικά ότι το κρατικό μισθολόγιο δεν θα μπορεί να θέσει σε κίνδυνο τη βιωσιμότητα των δημοσίων οικονομικών, είναι όπως το κρατικό μισθολόγιο δεν  υπερβαίνει ένα συγκεκριμένο ποσοστό του προϋπολογισμού του κράτους.   Διότι, αν το ονομαστικό ΑΕΠ αυξάνεται κατά 5% ετησίως αλλά ο προϋπολογισμός του κράτους παραμένει ο ίδιος, τότε για να δοθούν αυξήσεις στους δημόσιους υπαλλήλους, θα πρέπει να μειωθούν οι αναπτυξιακές και κοινωνικές δαπάνες του κράτους.  Φανταστείτε λοιπόν να μειώνονται οι παροχές του Ελάχιστου Εγγυημένου Εισοδήματος για να δοθούν αυξήσεις στους εργαζομένους της δημόσιας υπηρεσίας. 

Πέρα από τις πιο πάνω ασφαλιστικές δικλείδες όμως θεωρώ ότι θα πρέπει να τεθεί και μέγιστο όριο αύξησης στις απολαβές έκαστου εργαζομένου, το οποίο να μην υπερβαίνει την αύξηση της παραγωγικότητας της οικονομίας, η οποία αντικατοπτρίζεται στο ρυθμό ανάπτυξης της οικονομίας.   Αυτή η ρύθμιση είναι απαραίτητη διότι αντικατοπτρίζει την πραγματική εικόνα της οικονομίας και προσφέρει κίνητρα στους εργαζομένους να εργάζονται πιο αποδοτικά για να κερδίσουν το μέγιστη αύξηση στις απολαβές τους.