Πώς χάνονται 1,3 δισ. τόνοι τροφίμων

Όταν μιλάμε για τροφή οι περισσότεροι εστιάζουμε το ενδιαφέρον μας στην αύξηση της παραγωγής τροφίμων. Έτσι δεν λαμβάνουμε υπόψη ένα ζωτικό στοιχείο του προβλήματος: πόσο μεγάλο μέρος της παραγωγής των τροφίμων που καλλιεργείται δεν φτάνει στον χρήστη.

Αυτή η λεγόμενη απώλεια μετά τη συγκομιδή έχει μια βαθιά επίδραση, ιδιαίτερα στις αναπτυσσόμενες χώρες. Στην πραγματικότητα πρόκειται για μια τεράστια σπατάλη πόρων, η οποία αν είχε περιοριστεί θα μπορούσε να βοηθήσει στην εξάλειψη της πείνας. Ειδικοί μάλιστα διατυπώνουν την εκτίμηση ότι το ένα τρίτο των τροφίμων που παράγονται σε όλο τον κόσμο δεν καταναλώνονται. Αυτό ανέρχεται σε 1,3 δισεκατομμύρια τόνους τροφίμων ετησίως.

Υπάρχουν διάφορα στάδια κατά την αλυσίδα της παραγωγής και της εμπορίας που υπάρχουν απώλειες της παραγωγής. Το πρώτο στάδιο αφορά στην αποθήκευση αμέσως μετά τη συγκομιδή. Πολύ συχνά οι καλλιέργειες καταστρέφονται ή μολύνονται ή χάνονται κατά την επεξεργασία, τη μεταφορά ή την αποθήκευση. Επίσης, η υγρασία, η θερμοκρασία και τα παράσιτα μπορεί να είναι σημαντικοί παράγοντες που επηρεάζουν το ύψος της παραγωγής που διατίθεται στον τελικό καταναλωτή. Αποτέλεσμα; Πείνα, ελλείψεις και υψηλές τιμές.

Για παράδειγμα στην Αφρική. Η ήπειρος που αντιμετωπίζει πρόβλημα πείνας για τους περισσότερους αυτό είναι ένα πρόβλημα που σχετίζεται με τη μειωμένη -σε σχέση με τις ανάγκες- παραγωγή. Όμως, η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική: η Αφρική μπορεί να θρέψει τον εαυτό της. Το πρόβλημα, ο ίδιος παραδέχεται, είναι η απώλεια μετά τη συγκομιδή. Σύμφωνα με τους ειδικούς η Αφρική παράγει το 100% του ό,τι χρειάζεται [από την άποψη των τροφίμων], αλλά το 60%  της παραγωγής χάνεται!

Η κατάσταση είναι ιδιαίτερα άσχημη όταν πρόκειται για τα φρούτα και τα λαχανικά. Στην Αφρική, η μισή παραγωγή δεν φτάνει ποτέ στην αγορά. Συνολικά, το 40% όλων των βασικών τροφίμων πάει χαμένο. Ο λόγος είναι συχνά η ανεπαρκής φύλαξη στα μέρη όπου γίνεται η συγκομιδή.

Πρόκειται για μία πολύπλοκη συνάρτηση που επηρεάζει τα πάντα: απο το εισόδημα μέχρι το νερό. Υπολογίζεται ότι κατά μέσο όρο, οι μικροκαλλιεργητές στις αναπτυσσόμενες χώρες χάνουν το 15% του εισοδήματός τους απο τις απώλειες στην συγκομιδή. Για πολλούς αυτό το 15% του εισοδήματός τους μπορεί να είναι η αιτία που οι ίδιοι και οι οικογένειες τους πεινούν.

Επίσης, σύμφωνα με εκτιμήσεις ειδικών, περίπου το 25% του παγκόσμιου γλυκού νερού και το ένα πέμπτο της παγκόσμιας γεωργικής γης χρησιμοποιείται κάθε χρόνο για να αναπτυχθούν καλλιέργειες που δεν φτάνουν στο πιάτο. Τόσο το νερό όσο και η καλλιεργήσιμη γη είναι σπάνια σε πολλά μέρη του κόσμου. Όταν χρειαζόμαστε περισσότερη γη και νερό για να παραχθούν οι απαιτούμενες ποσότητες ώστε να καλυφθεί η ζήτηση που προέρχεται απο τον αυξανόμενο πληθυσμό, τότε πολύ συχνά οι άνθρωποι τα βρίσκουν καταστρέφοντας οικοσυστήματα.

ΠΗΓΗ: euro2day.gr