Ιωάννου Vs Τρυφωνίδης λίγο πριν τις βουλευτικές

Λίγο πριν από τις εκλογές για την ανάδειξη της νέας Βουλής, ο υποψήφιος του ΑΚΕΛ Νέαρχος Ιωάννου και ο Αλέκος Τρυφωνίδης, υποψήφιος του ΔΗΚΟ, απαντούν σε καίρια ερωτήματα για την οικονομία, παρουσιάζοντας τις ξεκάθαρες θέσεις τους.

1.    Πώς κρίνετε μια σύνδεση του κρατικού μισθολογίου με την πορεία του ΑΕΠ της χώρας; 
Ιωάννου: Η σύνδεση του κρατικού μισθολογίου με το ΑΕΠ είναι παράλογη, καθότι δεν υπάρχει απολύτως καμία σχέση μεταξύ των δύο. Το πώς εξελίσσεται το ΑΕΠ και το τι προνοούν οι συλλογικές συμβάσεις είναι δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα, τα οποία δεν συνδέονται. Ανεξαρτήτως της πορείας της οικονομίας, ένα σύγχρονο κράτος πρέπει να αμείβει τους υπαλλήλους του με μισθούς που βρίσκονται σε ένα επίπεδο αξιοπρέπειας. Για τα σκαμπανεβάσματα στην οικονομία δεν ευθύνονται οι δημόσιοι υπάλληλοι.

Τρυφωνίδης: Η σύνδεση είναι μέσα στα πλαίσια της συμφωνίας της κυβέρνησης και ορισμένων συνδικαλιστικών οργανώσεων για τα έτη 2017 και 2018, η οποία κρίθηκε αναγκαία στα πλαίσια αντιμετώπισης της οικονομικής κρίσης και σε συνέχεια των μηδενικών αυξήσεων 2013 - 2016. Η συμφωνία συμβάλλει θετικά υπό τις περιστάσεις στην προσπάθεια για αύξηση της παραγωγικότητας και αποτελεσματικότητας των υπαλλήλων. Ταυτόχρονα, μαζί με άλλες ριζικές τομές και αλλαγές στα νομοσχέδια της κυβέρνησης, καθώς και με τις εισηγήσεις των κομμάτων για τη μεταρρύθμιση του δημόσιου τομέα, μπορούμε να φτιάξουμε μια αποτελεσματικότερη κρατική μηχανή, η οποία θα συμβάλλει στην οικονομική ανάπτυξη του τόπου.

2.    Πρέπει το κράτος να διατηρεί ρόλο επιχειρηματία; Ποια είναι η θέση σας απέναντι στην ιδιωτικοποίηση ημικρατικών οργανισμών;
Ιωάννου: Το κράτος δεν είναι εκ των πραγμάτων επιχειρηματίας, αφού στόχος του δεν είναι το μάξιμουμ κέρδος αλλά η προσφορά υπηρεσιών προς τους πολίτες. Το να λειτουργεί κάποιους οργανισμούς και να εξυπηρετεί τον κόσμο και να χρησιμοποιεί τα κέρδη τους για έργα προς όφελος του κόσμου είναι πιστεύω κάτι πολύ καλό για τους πολίτες. Το να θέλουμε να πουλήσουμε κερδοφόρους ημικρατικούς οργανισμούς σε ιδιώτες είναι έγκλημα. Το ερώτημα που προκύπτει φυσικά είναι το γιατί να θέλει ένα κράτος να ξεπουλήσει σε ιδιώτες, οργανισμούς οι οποίοι είναι κερδοφόροι και βοηθούν με τα κέρδη τους την κοινωνία γενικότερα. Γιατί αυτά τα κέρδη να δοθούν σε ιδιώτες, τη στιγμή που από αυτά επωφελείται η κοινωνία στο σύνολό της; Το επιχείρημα ότι οι υπηρεσίες που προσφέρουν οι οργανισμοί αυτοί θα φθηνύνουν αν πάνε στον ιδιωτικό τομέα, είναι μύθος. Απεναντίας, οι ιδιώτες ενδιαφέρονται μόνο για το κέρδος, ενώ το κράτος έχει πρωτίστως κοινωνικό ρόλο.

Τρυφωνίδης: Το κράτος, στα πλαίσια του μοντέλου της μεικτής οικονομίας, επιβάλλεται να έχει υπό τον έλεγχό του τους οργανισμούς που παρέχουν υπηρεσίες κοινής ωφελείας. Η ιδιωτικοποίηση των ημικρατικών αποτελεί εθνικό έγκλημα για την πατρίδα μας. Λόγω του μικρού μεγέθους της χώρας, θα μας οδηγήσει στα ιδιωτικά μονοπώλια, με ταυτόχρονη αύξηση των τιμών των προϊόντων, μείωση της ποιότητας των παρεχόμενων υπηρεσιών και σταδιακή καταστροφή των δικτύων και υποδομών, όπως γίνεται σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Τα ιδιωτικά μεγαθήρια, μπροστά στη μεγιστοποίηση του κέρδους, θα αφαιμάξουν τον κυπριακό λαό, τους καταναλωτές και τις επιχειρήσεις, και το κράτος θα αδυνατεί να παρέμβει. Χαρακτηριστικά, σε φιλελεύθερες ευρωπαϊκές χώρες όπως η Γερμανία, τα ομόσπονδα κρατίδια αγοράζουν πίσω τις υπηρεσίες ενέργειας και των σιδηροδρόμων, μπροστά στο ενδεχόμενο ολοκληρωτικής καταστροφής των δικτύων και τον κίνδυνο διακοπής της παροχής σημαντικών υπηρεσιών στους πολίτες. Εξάλλου, τα θέματα ασφάλειας δεν διασφαλίζονται, με ορατό τον κίνδυνο η κατεχόμενη πατρίδα μας να βρεθεί σε επικίνδυνα αδιέξοδα. Η αντιπρότασή μας στη λαίλαπα των ιδιωτικοποιήσεων είναι ο ριζικός εκσυγχρονισμός των οργανισμών, με παράλληλη εμβάθυνση των στρατηγικών συνεργασιών με μεγάλους διεθνείς οργανισμούς, χωρίς να παραχωρείται μετοχικό κεφάλαιο. Υλοποιώντας τα παραπάνω, μπορούμε να αλλάξουμε τους ημικρατικούς, διατηρώντας τον δημόσιο χαρακτήρα τους, για να συνεχίσουν να προσφέρουν ποιοτικές υπηρεσίες σε χαμηλότερες τιμές και να αποτελούν έναν από τους σημαντικότερους πυλώνες ανάπτυξης της κυπριακής οικονομίας.

3.    Πού τάσσεστε όσον αφορά τις απεργίες και το δικαίωμα των πολιτών στην απρόσκοπτη πρόσβαση στις υπηρεσίες; 
Ιωάννου: Το δικαίωμα της απεργίας κερδήθηκε με αίμα και δεν πρέπει να είναι προς διαπραγμάτευση. Φυσικά και οι πολίτες έχουν δικαίωμα απρόσκοπτης πρόσβασης σε υπηρεσίες, όχι όμως σε βάρος του δικαιώματος της απεργίας. Έχουμε έτσι κι αλλιώς μπει, με τις πολιτικές που ακολουθούνται, σε έναν εργασιακό μεσαίωνα, ας μην πάμε ακόμα πιο πίσω, γιατί πιο πίσω είναι η σκλαβοκρατία.

Τρυφωνίδης: Το δικαίωμα της απεργίας είναι αναφαίρετο δικαίωμα όλων των εργαζομένων σε όλα τα δημοκρατικά κράτη. Ταυτόχρονα, και το δικαίωμα των πολιτών να έχουν ελεύθερη και απρόσκοπτη πρόσβαση στις υπηρεσίες είναι αναφαίρετο και θα πρέπει να διαφυλάσσεται από το κράτος. Όλα αυτά κατοχυρώνονται και διαφυλάσσονται μέσα στον κώδικα βιομηχανικών σχέσεων, όπου έχει ενσωματωθεί η συμφωνία για το «Ελάχιστο Όριο Υπηρεσίας» στις ουσιώδεις υπηρεσίες από το 2004, το οποίο καθορίζει το ελάχιστο προσωπικό που θα πρέπει να στελεχώνει ένα τμήμα σε περίπτωση απεργίας. Η ποινικοποίηση των απεργιών θα προκαλέσει πολλαπλά προβλήματα και θα οδηγήσει σε εργατικό μεσαίωνα, πράγμα το οποίο απευχόμαστε. Το συνδικαλιστικό κίνημα εφαρμόζει πλήρως τη συμφωνία, με σοβαρότητα και υπευθυνότητα. Επιπρόσθετα, πρέπει οι νεοσύστατες συντεχνίες, κατά την εγγραφή τους στον έφορο συντεχνιών, να υπογράφουν τον κώδικα βιομηχανικών σχέσεων.