Έκτακτη Σύνοδο Κορυφής της Ευρωζώνης ζητά ο Τσίπρας

Σε θρίλερ εξελίσσεται η πορεία των διαπραγματεύσεων ελληνικής κυβέρνησης και δανειστών καθώς, μετά το αδιέξοδο της Τρίτης (26 Απριλίου) και τη ματαίωση του εκτάκτου Eurogroup που δρομολογείτο για τη Μεγάλη Πέμπτη, την Τετάρτη (27 Απριλίου) θα ξεκαθαρίσει αν οι συνομιλίες στο Χίλτον θα συνεχιστούν -«για τα μάτια» τουλάχιστον και ως ένδειξη «καλών προθέσεων» τις επόμενες ώρες ή μέρες στην Αθήνα, ή αν οι απεσταλμένοι των δανειστών θα αποχωρήσουν εσπευσμένα από την Αθήνα, με ορίζοντα πιθανής επιστροφής πλέον μετά την Δευτέρα ή Τρίτη του Πάσχα.

Μπροστά στο διαφαινόμενο ναυάγιο, η ελληνική κυβέρνηση θέλει να θέσει σε ανώτερο πολιτικό επίπεδο τη διαφωνία με τους δανειστές, με τις πληροφορίες να θέλουν τον Αλέξη Τσίπρα να τηλεφωνήσει την Μεγάλη Τετάρτη στον Ντόναλντ Τουσκ με αίτημα για έκτακτη Σύνοδο Κορυφής για την Ελλάδα.

Η στάση των δανειστών θα δείξει αν υπάρχει και μικρό έστω περιθώριο υποχώρησής τους, στην απαίτηση για λίστα με συγκεκριμένα πρόσθετα μέτρα 3,6 δισ. ευρώ, που η κυβέρνηση θα πρέπει να τα νομοθετήσει «εδώ και τώρα».

Από πλευράς της, η κυβέρνηση θέλει να αποφύγει το «πικρόν ποτήριον», να αποκαλύψει δηλαδή από τώρα με ποια ακριβώς μέτρα δεσμεύεται να «κλειδώσει» τα πρωτογενή πλεονάσματα έως το 2018 ή και τα επόμενα χρόνια.

Ταυτόχρονα, «σαρώνοντας» τα ταμειακά διαθέσιμα των κρατικών φορέων, δίνει την εικόνα ότι προετοιμάζεται για παρατεταμένη «ανομβρία» δόσεων και ρευστότητος, δημιουργώντας και κλίμα αβεβαιότητος στην αγορά και την κοινωνία.

Στο εσωτερικό (και εσωκομματικό) μέτωπο όμως, η κυβέρνηση ήδη πανηγυρίζει ότι «έκλεισε συμφωνία» για το πακέτο των 5,4 δισ. ευρώ, παραλείποντας να αναφέρει πάντως ότι η συμφωνία των δανειστών στηρίζεται και στη «χέρι με χέρι» ανταλλαγή που ζήτησαν, δηλαδή λήψη πρόσθετων μέτρων 3,6 δισ. που θέλουν να τα εγκρίνουν ταυτόχρονα και όλα μαζί από τώρα.

H κατάσταση είναι περισσότερο άσχημη από όσο εμφανίζεται, όπως έδειξε και η έκθεση του Γραφείου Προϋπολογισμού της Βουλής που υπογραμμίζει το κόστος των ατέρμονων διαπραγματεύσεων και το θεωρεί μεγαλύτερο από το κόστος των υφεσιακών μέτρων που προτείνει η κυβέρνηση, ή και εκείνων που ζητούν οι θεσμοί.

Το γεγονός άλλωστε ότι οι δανειστές της βάζουν «το μαχαίρι στο λαιμό» για να ψηφίσει τα πρόσθετα μέτρα των 3,6 δισ. δείχνει πως δεν αρκούνται σε μάλλον γενικόλογες δεσμεύσεις της, ότι δηλαδή εάν μια φορά το χρόνο (άνοιξη του 2017 και του 2018) και... κατόπιν εορτής (αφού οριστικοποιηθούν από τη Eurostat τα στοιχεία του κρατικού προϋπολογισμού της προηγούμενης χρονιάς) αποκαλυφθεί ότι έπεσε έξω στους στόχους του, τότε ο (εκάστοτε) υπουργός Οικονομικών θα προβαίνει σε λήψη μέτρων «αγνώστου ταυτότητος», που θα αποφασίζονται εκείνη τη στιγμή.

Αντιθέτως, σύμφωνα με πληροφορίες, οι δανειστές ζητούν παρακολούθηση ανά τρίμηνο ή εξάμηνο, μεσούσης της χρονιάς, ώστε να αντιμετωπίζονται εν τη γενέσει τους τυχόν αστοχίες, επειδή αμφισβητούν την αποδοτικότητα των μέτρων της κυβέρνησης. Ζητούν και δέσμευση, τουλάχιστον για την πηγή και το είδος των εκτάκτων μέτρων λιτότητας, όπως πχ αυξήσεις ΦΠΑ «σίγουρης απόδοσης» σε ΔΕΗ και ΕΥΔΑΠ, περικοπές μισθών και συντάξεων ή απολύσεις στο δημόσιο κλπ.

Από την άλλη, «σαρώνοντας» τα ταμειακά διαθέσιμα των κρατικών φορέων δημιουργεί και πάλι εικόνα αβεβαιότητας και ταραχής στην αγορά και την οικονομία, προϊδεάζοντας για μακρά «ανομβρία».

ΠΗΓΗ: newmoney.gr