Τα όρια των απεργιών

Το δικαίωμα της απεργίας, όπως και το δικαίωμα στην εργασία, είναι δικαιώματα ιερά, και ουδείς μπορεί να τα αφαιρέσει από τους πολίτες ή να το αμφισβητήσει. Η απεργία όμως, δεν μπορεί να είναι όπλο κατά της κοινωνίας και δεν μπορεί να διακόπτει βασικές υπηρεσίες για τον πολίτη, όπως είναι οι υπηρεσίες υγείας, παιδείας, ασφάλειας, υδροδότησης, ηλεκτροδότησης κλπ. Οι εργαζόμενοι μπορούν να απεργούν όποτε αυτοί το κρίνουν σκόπιμο, δεν μπορούν όμως να εκβιάζουν τους εργοδότες τους κρατώντας ως όμηρο κοινωνικές ομάδες και την οικονομία γενικότερα.

Το παράδειγμα της απεργίας των νοσηλευτών για τρεις περίπου εβδομάδες είναι ενδεικτικό.  Δικαίωμα των νοσηλευτών να απεργούν διεκδικώντας τα δικαιώματα τους, αλλά αυτή η εξέλιξη, επηρέασε την υγεία των ασθενών, έστω και με το προσωπικό ασφαλείας. Πόσα ραντεβού ακυρώθηκαν και πόσες εγχειρήσεις αναβλήθηκαν;

Κάποιοι ασθενείς αναμένουν έξι μήνες για ένα ραντεβού και άλλους τόσους για μια εγχείρηση. Δεν φτάνει που το δημόσιο σύστημα υγείας είναι ανεπαρκές και προβληματικό, η απεργία των νοσηλευτών δημιούργησε περισσότερα προβλήματα. Και τα προβλήματα αυτά τα επιβαρύνονται οι ασθενείς. Το κόστος το πληρώνει η κοινωνία.
Είναι άξιον απορίας το τι θα γίνει αύριο αν οι δημόσιοι υπάλληλοι αποφασίσουν να κατέλθουν σε απεργία διεκδικώντας όπως τερματισθούν οι αποκοπές από τους μισθούς τους που ξεκίνησαν το 2013 λόγω της δημοσιονομικής κρίσης. 

Τι θα γίνει αν η πολιτεία δεν έχει τις οικονομικές δυνατότητες να τερματίσει τις αποκοπές αυτές, οι οποίες ανέρχονται σε μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια ετησίως; Θα σταματήσουν οι κρατικές υπηρεσίες να λειτουργούν; Θα σταματήσουν να λειτουργούν τα σχολεία, τα νοσοκομεία, η αστυνομία, η υδροδότηση, η ηλεκτροδότηση και η παροχή άλλων υπηρεσιών; Αν οι απεργίες είναι επ’ αόριστον, έστω και με προσωπικό ασφαλείας, πόσο καιρό θα αντέξουν οι μαθητές, οι ασθενείς και οι πολίτες γενικά?

Τα ερωτήματα αυτά είναι πιστεύω λογικά και χρήζουν προβληματισμού, διότι οι απεργίες είναι πιθανόν να γίνουν.  Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις, οι οποίες μέχρι σήμερα έχουν συμπεριφερθεί υπεύθυνα, έχουν ήδη δηλώσει ότι θα διεκδικήσουν τον τερματισμό των αποκοπών. Η πραγματικότητα όμως είναι ότι το κράτος μάλλον δεν θα μπορέσει να τερματίσει τις αποκοπές, διότι για να το πράξει, θα πρέπει να εξεύρει τα χρήματα από κάπου αλλού. Μήπως το κράτος θα κόψει κοινωνικές ή αναπτυξιακές δαπάνες; Μήπως θα επιβάλει επιπρόσθετες φορολογίες στους πολίτες και τις επιχειρήσεις, αφαιρώντας θέσεις εργασίας από την οικονομία; Ακόμα και αν η οικονομία αναπτύσσεται με ψηλούς ρυθμούς στα επόμενα χρόνια, η κυβέρνηση θα προβληματιστεί να τερματίσει τις αποκοπές διότι  μπορεί να είναι σίγουρη ότι η αύξηση στα έσοδα θα είναι μόνιμη.

Λαμβάνοντας υπόψη τα πιο πάνω, θα πρέπει να κατανοήσουμε ότι μέσα στο 2017 είναι πολύ πιθανόν να έχουμε απεργίες στο δημόσιο τομέα, οι οποίες θα δημιουργήσουν τεράστια προβλήματα στις στους πολίτες και επιχειρήσεις.  Για το λόγο αυτό, το θέμα ρύθμισης των απεργιών στις ουσιώδης υπηρεσίες θα πρέπει να επιλυθεί το συντομότερο δυνατόν.  Διαφορετικά, το κόστος από τις ενδεχόμενες απεργίες θα είναι τεράστιο και το κόστος αυτό θα το πληρώσουν οι πολίτες. Το κόστος αυτό δεν είναι απλά οικονομικό αλλά και κοινωνικό.