O Tσίπρας μπορεί ακόμη να σώσει την Ελλάδα

Με σύνθημα το «σκίσιμο του Μνημονίου», τον τερματισμό της λιτότητας αλλά και κάποια άλλα ίσως μικρότερης σημασίας θέματα όπως η επαναλειτουργία της ΕΡΤ με την πρότερη «ταυτότητά» της ο Αλέξης Τσίπρας πήρε με μεγάλες προσδοκίες την εξουσία της Ελλάδας. Μια παρέα αριστερών ακαδημαϊκών ή ατόμων με συνδικαλιστικό παρελθόν πλαισίωσαν τον νέο Έλληνα Πρωθυπουργό με μεγάλο όραμα για μια αλλιώτικη Ελλάδα σε μια καλύτερη Ευρώπη.

Με την ανάληψη της εξουσίας ο Τσίπρας φάνηκε να πιστεύει έντονα ότι θα ήταν ο άνθρωπος που θα ξεκινούσε ένα παγκόσμιο κίνημα κατά της λιτότητας, ενώ προφανώς θεώρησε τον εαυτό του ως τον μεγάλο μαχητή του καπιταλιστικού λόμπι της λιτότητας των Βορειοευρωπαίων και του ΔΝΤ. Όνειρο…

Το μεγάλο λάθος του Αλέξη Τσίπρα είναι ότι βλέπει τους δανειστές της χώρας του ως «αρπαχτικά» που χαίρονται βλέποντας κόσμο να πεινά, να βρίσκεται στην ανεργία, να ζητιανεύει ή να ψάχνει φαγητό στα σκουπίδια. Ο μεγάλος στόχος τόσο τεχνοκρατών όσο και πολιτικών κύκλων είναι η ανάπτυξη της χώρας, η οποία θα προέλθει μόνο μέσα από περιορισμό κόστους, μεταρρυθμίσεων, διαρθρωτικών αλλαγών σε πολλά επίπεδα και αύξηση της παραγωγικότητας. Εάν το πλάνο και οι λύσεις που μέχρι στιγμής εφαρμόστηκαν απέτυχαν –εν μέρει ή πλήρως- είναι μια άλλη συζήτηση, ίσως πιο ιδεολογικού περιεχομένου.

Το λάθος του Αλέξη Τσίπρα και των υποστηριχτών του στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είναι πως πιστεύουν στο μεγάλο κράτος και στον παρεμβατισμό του, στην όλο και μεγαλύτερη φορολόγηση του πλούτου (βλέπε επιχειρήσεις, ελληνικές και ξένες) και διατήρησης στρεβλώσεων σε μισθούς και συνταξιοδοτικό που απορρέουν από λάθη περασμένων κυβερνήσεων, περασμένων δεκαετιών, περασμένων εποχών. Όλα αυτά πέρασαν, η Ελλάδα οφείλει να προσαρμοστεί στις νέες συνθήκες.  

Την ίδια ώρα οι ιδεολογικές του πεποιθήσεις και η φρενήρης πολιτική του πορεία τον οδήγησαν σε ανεύθυνες κινήσεις και λάθη τακτικής αλά και ουσίας.

Μάζεψε γύρω ορισμένους ακαδημαϊκούς, όπως ο Βαρουφάκης και ο Τσακαλώτος, οι οποίοι ποτέ δεν είχαν επαφή με την πραγματική οικονομία, τα διαρθρωτικά προβλήματα του ελληνικού δημοσίου και τις προκλήσεις της χώρας σε ένα διεθνοποιημένο περιβάλλον στις οποίες καλείται να ανταπεξέλθει.

Για πέντε μήνες η διαπραγμάτευση χάθηκε στις ασαφείς θέσεις της δημιουργικής ασάφειας, όπως τη διατύπωσε ο Βαρουφάκης, αλλά και στα μηνύματα «μένω-φεύγω» από το ευρώ του μισού ΣΥΡΙΖΑ και μέρους της ελληνικής κοινωνίας. Ανεύθυνα την τελευταία στιγμή, χωρίς τελικές προτάσεις, δίχως πλάνο και χωρίς απάντηση για το τι θα συμβεί την επόμενη μέρα ο Τσίπρας οδηγεί σε δημοψήφισμα. Κάτι για το οποίο βεβαίως και θα κριθεί, όπως και η ωριμότητα των Ελλήνων έναντι των βασανιστικών διλλημάτων, με τα οποία άδικα ταλαιπωρούνται.  

Την ίδια ώρα οι Ευρωπαίοι έχουν τις δικές τους ευθύνες για το αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει το ελληνικό ζήτημα. Δεν εξασφάλισαν όσες πληροφορίες χρειάστηκε για να αντιμετωπίσουν την κατάσταση, δεν ζύγισαν ορθά τα δεδομένα, δεν απευθύνθηκαν στον ελληνικό λαό και δεν υπολόγισαν πόσο απρόβλεπτη μπορεί να είναι μια καινούργια, αριστερή κυβέρνηση στην Ελλάδα, των Μνημονίων, της φτώχειας και της ανεργίας.

Οι προτάσεις των Ευρωπαίων σαφώς και δεν διατυπώθηκαν με την πραγματική τους προσέγγιση, ενώ οι Ευρωπαίοι θεώρησαν ότι η κυβέρνηση Τσίπρα θα μετέφερε καθετί στην ελληνική κοινωνία. Δεν ήταν έτσι τα πράγματα. Η Ευρώπη είχε δύο ακροατήρια τους τελευταίους πέντε μήνες. Ένα που ενημερωνόταν από την ελληνική κυβέρνηση και ένα από όλους τους υπόλοιπους, αυτό είναι και ο λόγος των αρνητικών μηνυμάτων από την Ελλάδα για όλους τους υπόλοιπους αλλά και το αντιστρόφως ανάλογο.

Όπως και να έχουν τα δεδομένα σε σχέση με όλα όσα έχουν γίνει μέχρι σήμερα οι Ευρωπαίοι εταίροι της Ελλάδας όφειλαν να ενεργήσουν και πιο αποτελεσματικά, και με μεγαλύτερη κατανόηση και ευελιξία έναντι της Ελλάδας και με πιο ανοικτή επικοινωνία προς τους Έλληνες αλλά και τους υπόλοιπους Ευρωπαίους πολίτες.

Από δω και πέρα η Ελλάδα έχει σημαντικές αποφάσεις στα χέρια της, τις οποίες εάν η κυβέρνηση Τσίπρα εφαρμόσει μπορεί –έστω και την υστάτη- να σώσει τη χώρα από την ολοκληρωτική οικονομική, κοινωνική ακόμη και πολιτική καταστροφή.  

Τα άμεσα βήματα τα οποία πρέπει να γίνουν είναι:

-Ακύρωση δημοψηφίσματος
-Εξαντλητικός διάλογος με τους δανειστές με σφικτό χρονοδιάγραμμα για τελική συμφωνία
-Άμεση και δραστική εφαρμογή μεταρρυθμίσεων
-Ισχυρά σχέδια για πάταξη της φοροδιαφυγής σε συνδυασμό με ελκυστικά σχέδια προσέλκυσης ξένων επενδύσεων
-Και τελικώς να μπει στο τραπέζι η συζήτηση για ρύθμιση του ελληνικού χρέους, το οποίο προφανώς είναι μη διαχειρίσιμο, μη βιώσιμο και πρόβλημα σε κάθε οικονομική συζήτηση για την Ελλάδα.

Συνετή πολιτική, νηφάλια προσέγγιση, ρεαλιστικός λόγος και γέφυρες επικοινωνίας με κάθε πλευρά μπορούν να σώσουν τη χώρα. Ο Τσίπρας με τους υποστηρικτές του μπορούν ακόμη να προσφέρουν σημαντική βοήθεια στη χώρα κι ας είναι μακριά από το ιδεολογικό τους υπόβαθρο.