Γιατί η Ελλάδα θα χρεοκοπήσει...

Η Αριστερά κατάφερε να βγει για πρώτη φορά στην εξουσία χαρίζοντας στους πολίτες αυτό που είχαν ανάγκη περισσότερο, την ελπίδα. Την ελπίδα για αλλαγή, θέσεις εργασίας από το πουθενά, αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις! 

Μια κυβέρνηση η οποία εκ πεποιθήσεως δεν πιστεύει στην ανάπτυξη μέσω της επιχειρηματικότητας. Ονειρεύεται αυξημένες κοινωνικές παροχές, προάγει το ρόλο του κράτους – επιχειρηματία, διογκώνει το δημόσιο τομέα και μπλοκάρει την ιδιωτική πρωτοβουλία.   

Για όλα αυτά όμως χρειάζεται ρευστό στα ταμεία του κράτους και κάπως έτσι μπήκε σε σκληρές διαπραγματεύσεις με τους «θεσμούς». Τι ζητούν όμως οι Ευρωπαίοι εταίροι; 

Καταρχήν η Ευρώπη ζητά μεταρρυθμίσεις, στήριξη της επιχειρηματικότητας, περιορισμό της δημόσιας σπατάλης και του κράτους επιχειρηματία. Αυτό βαφτίστηκε ως «λιτότητα», καθώς βόλευε τη διατήρηση των κομματικών συμφερόντων και δαιμονοποιήθηκε με αποτέλεσμα οι διαρθρωτικές αλλαγές στη χώρα να είναι ανύπαρκτες. Το πιο επικίνδυνο λοιπόν είναι ότι οι δύο πλευρές συμφωνούν σε μεταρρυθμίσεις, όμως η κάθε πλευρά τις ερμηνεύει διαφορετικά. 

Συμφωνούν για μεταρρυθμίσεις στην Παιδεία. Οι αλλαγές αντί να πάνε το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας μπροστά το γυρίζουν μισό αιώνα πίσω, με την επαναφορά των αιωνίων φοιτητών και των κομματικών παρατάξεων στα συλλογικά όργανα, την επιλογή διευθυντών βάσει των συνδικαλιστικών τους επιδόσεων κ.α. 

Συμφωνούν για μεταρρυθμίσεις στα εργασιακά. Η ελληνική κυβέρνηση εννοεί ενδυνάμωση των συντεχνιών, αύξηση των συλλογικών συμβάσεων, του ελάχιστου εισοδήματος και των συντάξεων. Η φιλοσοφία όμως της Ευρώπης είναι εκ διαμέτρου αντίθετη. 

Η ελληνική κυβέρνηση διαπραγματεύεται για να διατηρήσει δαπάνες του δημοσίου και συντάξεις τις οποίες δεν μπορεί να πληρώσει. Ζητά από χώρες με χαμηλότερους κατώτατους μισθούς να τη στηρίξουν για να συνεχίσει να δίνει διπλάσιους μισθούς και συντάξεις από ότι δίνουν εκείνοι. «Ποια ευρωπαϊκή χώρα θα μειώσει τις συντάξεις στους δικούς της πολίτες για να συνταξιοδοτούν τα ελληνικά κόμματα τους ‘πελάτες’ τους, από τα 50 έτη», αναρωτιέται και Ελλαδίτης δημοσιογράφος, τη στιγμή που στην Ελλάδα το 17,5% του ΑΕΠ πάει σε συντάξεις, ενώ ο μέσος όρος των συνταξιοδοτικών δαπανών στην Ε.Ε. φτάνει το 13,8% του ΑΕΠ, στη Γερμανία το 12,3% του ΑΕΠ και στη Σλοβακία το 7%. 

Συμφωνούν για μεταρρυθμίσεις στη φορολογία, όμως η κυβέρνηση Τσίπρα εννοεί να «γδύσει» τους πλούσιους, κάτι που ως φιλοσοφία ίσως είναι ορθή και άκρως δελεαστική, όμως αντί για ανάπτυξη θα «γδύσει» την Ελλάδα από επενδυτές. Ήδη, οι επιχειρήσεις φεύγουν η μια μετά την άλλη και με την προσέγγιση των τελευταίων 3 μηνών δεν θα μείνει ούτε και ΕΝΑΣ ελλαδίτης ή ξένος επενδυτής στη χώρα, θεσμικός ή μη. Αυτό είναι και το πιο τρομακτικό από όλα σε μια περίοδο που η χώρα έχει ανάγκη την ανάπτυξη περισσότερο από ποτέ για να ορθοποδήσει.

Πιο πρόσφατο παράδειγμα αυτό της αξιοποίησης μεταλλείων χρυσού στις Σκουριές Χαλκιδικής από την καναδική Eldorado Gold. Η εταιρεία βρίσκει διαρκώς εμπόδια από την κυβέρνηση και απειλεί να φύγει από την χώρα. Μια επένδυση που στο σύνολό της εκτιμάται ότι τα φτάσει το €1 δις και θεωρείται η μεγαλύτερη ξένη επένδυση που έγινε στην Ελλάδα εδώ και πολλά χρόνια. 

Στην ουσία, ακόμα μια ελληνική κυβέρνηση ρισκάρει την κατάρρευση της χώρας και την έξοδο από το ευρώ αντί να προβεί σε μεταρρυθμίσεις που θα κάνουν την οικονομία της ανταγωνιστική. Το «σχέδιο» τους λέει ότι δεν θα κάνουν βήμα πίσω και αν αυτό ισχύει τότε δυστυχώς όλα τα βήματα οδηγούν στη χρεοκοπία.