Ζητούνται πιστοί για την Ανάσταση

Ο Γιώργης, ο Νάσος, η Πάνυ, η Βούλα, ο Πάνος κι εγώ. Μια παρέα από τα παλιά, ραντεβού στο Σύνταγμα κατά τις 5, λίγες μέρες πριν από την Ανάσταση.        
 
Ο τρεις πρώτοι από Αθήνα, η Βούλα από Ελευσίνα, ο Πάνος από φοιτητής στην πρωτεύουσα, αν και αμετανόητος νησιώτης. Τον Πάνο, τον Νάσο και τη Βούλα είχα να τους δω χρόνια πολλά, κοντά 25, με την Πάνυ και τον Γιώργη βρεθήκαμε μια - δυο φορές μες τις δεκαετίες. Τώρα τελευταίως τα λέμε απ’ το Facebook. Εκεί ορίστηκε και το ραντεβού μας για την καφετερία στη Μητροπόλεως.

Εκεί συνάντησα την παλιά παρέα.  Εκεί είχα την τύχη να συναντήσω, απόγευμα Σαββάτου, το πρόσωπο της «Ελλάδας που αντιστέκεται, της Ελλάδας που επιμένει». Όχι, δεν είχα πέσει σε διαδήλωση.  Ήταν η δήλωση ζωής και αξιοπρέπειας που εισέπραξα από τους φίλους μου που συνάντησα στη δίνη μιας κρίσης που τους βρήκε να πέφτουν, να σηκώνονται, να ελίσσονται, να εφευρίσκουν και να μεταλλάσσονται, ανεβαίνοντας και… κατεβαίνοντας «γολογοθάδες» προς αναζήτηση της Ανάστασης.  Πρέπει να ζήσουν και να ζήσουν καλά. Δεν κομπλάρουν, δεν διστάζουν να ριχτούν και στο ένα και στο άλλο. «Καμιά σχέση με κείνο που έκανα, αλλά και τι μ’ αυτό; Τη σπούδασα τη δημοσιογραφία, το μάρκετινγκ, αλλά τώρα δεν έχουν ψωμί. Πάμε γι’ άλλα». Και πήγανε.

Η τρέλα
Έχουν την τύχη να ζουν στην Ελλάδα. Έχουν κάθε πρωί το φως να τους ποτίζει με οξυγόνο και μ’ εκείνη την τρέλα την όμορφη, την ελληνική. Κάπως, όμως, πρέπει να πληρώνουν το τίμημα του οξυγόνου. Και το πληρώνουν με το να γεννάνε και να υλοποιούνε ιδέες. Τους ήλθαν στη ζωή τα πάνω - κάτω. Ζουν, όμως, σε μια πατρίδα που τους έμαθε να αλλάζουν και να ρισκάρουν. Να μην παύουν να δημιουργούν την Ανάστασή τους, αντί να την περιμένουν από αλλού. Γι’ αυτό και κρατιούνται ωραίοι και ζωντανοί. Στην Ελλάδα ζουν και όχι στην αβάστακτη ισορροπία της αποχαύνωσης. Έχουν τσαγανό και πίστη στο αύριο, γι’ αυτό τους θαυμάζω.

Το μπαράκι
Μέχρι τα μέσα Μαΐου η Πάνυ θα έχει φύγει για Πάρο. Θα μείνει μέχρι τέλη Σεπτεμβρίου, για να δουλέψει το μπαράκι στο νησί. Είχε η Πάνυ ιδέα από μπαράκια; Μπα! Άσχετη ήτανε. Έπρεπε, όμως, κάπως να ζήσουν. Δεν έβγαινε με τα φροντιστήρια των ιταλικών. Με το μπαράκι, όμως, βγαίνει. «Ήταν στιγμές που παρακαλούσαμε να μην έρχονται άλλοι». Τόσο πολλοί ήταν οι τουρίστες πέρσι. «Τα έσοδα μας κρατάνε για όλο τον χρόνο». Το ρίσκο, η μετάλλαξη, οι ελιγμοί. Στα γονίδια του Έλληνα που αντιστέκεται και επιμένει.

Το πολυτεχνείο
 «Εγώ, παιδιά, είμαι πάλι φοιτητής».                                                         
«Φοιτητής; Τι φοιτητής;».                                                                                               
«Στο Πολυτεχνείο αυτή τη φορά. Χρωστάω μαθήματα, αλλά εντάξει, χαλαρά».                                                                                                                       
Έχει και τη δουλίτσα του ο Νάσος, «μόνιμη», στο δημόσιο. (Δεν είναι τυχαία τα εισαγωγικά στο «μόνιμη», καθώς ουδέν προσωρινότερο του μόνιμου πια στην Ελλάδα). Πώς και στα 45 και κάτι βρέθηκε φοιτητής; Μα για να κάνει το δικό του που δεν έκανε στα 18 και για να έχει σε δυο - τρία χρόνια ένα ακόμα χαρτί στο χέρι. Ίσως τον βοηθήσει ν’ ανέβει κάνα σκαλοπατάκι στη δουλειά ή στο κάτω - κάτω να το έχει ως «επιπρόσθετο προσόν». Ποτέ δεν ξέρεις…                                                                        

Τα γονίδια
Ο Νάσος μπήκε ετών 45 και κάτι στις φοιτητοπαρέες ξανά. Αντιστέκεται με σθένος και συνάμα… χαλαρά στο γήρας που δεν έρχεται μόνο του, αλλά με τρέλα, σε μια «Ελλάδα που επιμένει». Ο Έλληνας - ο Νάσος, η Πάνυ, οι πριν και οι μετά από αυτούς -  κουβαλάνε το γονίδιο που επιμένει. Γι’ αυτό και η Ελλάδα, προσωπικά, με εμπνέει. Είναι εκείνα τα γονίδιά της που κληροδοτούνται, διατηρώντας τα εγγενή δυνατά της χαρακτηριστικά τόσο ισχυρά που να είναι σε θέση να μάχονται κατά των επίσης εγγενών ιδιοτήτων του Έθνους, που μέσα στους αιώνες το πληγώνουν, αρκετές φορές, ανεπανόρθωτα.    

Ο ήλιος, όμως, συνεχίζει πάντα να λάμπει στη χώρα παρά τις πληγές. Επιμένει. Είναι το μεγαλύτερο, ίσως, δυνατό χαρακτηριστικό της φύσης της.

« Ο ήλιος ο Ηλιάτορας ο πετροπαιχνιδιάτορας λίγο το στόμα του άνοιξε κι ευθύς εμύρισε άνοιξη», είχε γράψει ο Ελύτης...      
                                           
Καλή Ανάσταση!