Τα κορίτσια με τα φραπέ

Ένα ζευγάρι πόδια όσο πιο εκτεθειμένα γίνεται. Όπως εκτεθειμένα είναι και τα περισσότερα μέρη του σώματός τους. Ψηλοτάκουνα, νάζια καταμεσής του δρόμου –κυρίως εκτός αστικών κέντρων- κι ένα καροτσάκι για φραπέ συνθέτουν το λυπηρό σκηνικό εξαθλίωσης της ανθρώπινης ύπαρξης, που τείνει να καταστεί μέρος της καθημερινότητας όλων μας.

Τα κορίτσια στα διάφορα σημεία πώλησης φραπέ είτε θεωρούνται συνοδοί ή πόρνες είτε περιγράφονται ακόμη πιο αισχρά. Την ίδια ώρα, όλο και κάποιος θα βρεθεί που «ξέρει» για να διηγηθεί τις εμπειρίες του ως πελάτη στα μερικά δευτερόλεπτα επαφής που είχε από την παραγγελία μέχρι την παράδοση του φραπέ.

Κάποιοι κομπάζουν ότι πήραν τηλέφωνα κοριτσιών κι έπειτα βρέθηκαν μαζί τους σε άγνωστο μέρος, υπό άγνωστες συνθήκες και για «άγνωστο» σκοπό. Γνωστό πολλές φορές γίνεται το αντίτιμο για τον «άγνωστο» σκοπό που κυμαίνεται από 20 έως 40 ευρώ. Και όλα αυτά βάσει όσων με περηφάνια περιγράφουν αυτοί που θεωρούν εντελώς φυσιολογικό, ηθικό και έντιμο να εξασφαλίζουν μια κοπέλα τόσο εύκολα όσο και τον καφέ που πουλά.

Σαφώς και δεν υπάρχει πρόβλημα με όμορφες παρουσίες σε σημεία πώλησης, βεβαίως και δεν είναι αρνητική ή κατακριτέα η σέξι παρουσία μιας γυναίκας ή ενός άντρα, αλλά κάπου πρέπει να τεθεί ένα όριο. Άλλο το σέξι κι άλλο το χυδαίο. Άλλο το φθηνό κι άλλο το φτηνιάρικο. Άλλο το πνεύμα κι άλλο το γράμμα του νόμου.

Ποιος στ’ αλήθεια νοιάζεται για το πώς αυτές οι κοπέλες κατέληξαν στη μέση του δρόμου, φορώντας λίγα και τάζοντας πολλά με το φέρσιμό τους; Ποιος τις εργοδοτεί και τι πραγματικά θέλει να κερδίσει; Όλα αυτά για να πωληθούν 10 φραπέ περισσότερα από το παρακάτω καροτσάκι; Πού αρχίζει ο ρόλος της κατά τ’ άλλα ηθικής, ευνομούμενης και ευρωπαϊκής Πολιτείας;

Κάποιοι αδιαφορούν, άλλοι συνήθισαν, ορισμένοι αγοράζουν «έρωτα-φραπέ» με 2-3 ευρώ και άλλοι ακόμη –πιο γλοιώδεις- λένε αφενός ότι οι κοπέλες ούτε λίγο ούτε πολύ αρέσκονται στο να ‘ναι γυμνές στη μέση του δρόμου και να πιστεύει ο καθένας οτιδήποτε για αυτές και αφετέρου υποκριτικά αρνούνται να πιστέψουν ότι πίσω από αυτές υπάρχουν αφεντικά. Είναι ώρα να σκεφτούμε κι εμείς πόσο και πώς συμμετέχουμε σε συζητήσεις για αυτά τα κορίτσια. Γελάμε ή κλαίμε. Θεωρούμε κάτι αστείο ή τραγικό. Η απάντηση βρίσκεται στη στάση που όλοι τηρούμε όταν γίνεται μια τέτοια συζήτηση και θα πρέπει να σκεφτούμε πόση ευθύνη έχουμε ως μέλη αυτής της κοινωνίας αλλά και ως ελάχιστοι –έστω- διαμορφωτές της κουλτούρας αυτού του τόπου.

Ας δει κάποιος τι θα γίνει με αυτή την κατάσταση. Ας δούμε τουλάχιστον ότι πέρα από τα ηθικά θέματα υπάρχουν ζητήματα μαύρης αγοράς, υγειονομικών συνθηκών, πιθανώς αδήλωτης εργασίας ή και εμπορίας προσώπων. Και ας καταλάβουμε όλοι ποια και πόση ευθύνη έχουμε για αυτή την κατάσταση. Άλλωστε ο πάντα ακριβής νόμος της προσφοράς και της ζήτησης εφαρμόζεται και σε αυτή την περίπτωση, σε όποιου είδους προϊόντα και υπηρεσίες κι αν αναφερόμαστε στην περίπτωση των κοριτσιών με τα φραπέ.