Κυριακάτικα ψώνια στην Ευρώπη

Όλοι προσπαθούν να πάνε μπροστά, μόνο εμείς κοιτάμε πως θα πάμε προς τα πίσω. Όταν πριν από μερικούς μήνες ξεκίνησε η συζήτηση για το αν θα παραμένουν ανοιχτά τα καταστήματα τις Κυριακές ή αν θα πάμε πίσω στις συνθήκες πριν τα διατάγματα για ελεύθερο ωράριο σκέφτηκα ότι το δεύτερο ενδεχόμενο αποκλείεται.

Ωστόσο οι πολιτικοί αυτής της χώρας δεν θα πάψουν ποτέ να με εκπλήσσουν!

Το παζάρι φυτοζωεί, οι προσφορές δίνουν και παίρνουν, η λέξη «εκπτώσεις» έχει καταντήσει αστείο, αφού διαρκούν γύρω στις 40 από τις 52 βδομάδες του έτους! Πώς να μην διαρκούν τόσο όταν τα λουκέτα στα καταστήματα μπαίνουν το ένα μετά το άλλο. Ο λόγος φυσικά δεν είναι μόνο ότι ο κόσμος έγινε πιο επιλεκτικός στο τι ψωνίζει, αλλά κυρίως ότι τα καταστήματα που ανοίγουν τείνουν απλά να μιμούνται το ένα το άλλο. Ανοίγουν χωρίς δικό τους χαρακτήρα, χωρίς έρευνα, επαγγελματισμό και ξεκάθαρους στόχους. Με τη γνωστή μέθοδο «άρπα κόλα». «Αν πέτυχε ο άλλος θα πετύχω και εγώ» σου λέει... και φυσικά κάτι τέτοιο δεν ισχύει. 

Να επιστρέψουμε, όμως, στο θέμα μας. Δεν θεωρώ ότι το άνοιγμα της Κυριακής θα σώσει δια μαγείας την αγορά όμως μπορεί να λειτουργήσει ως αντίδοτο με στόχο την πρόσληψη ανέργων. Δεν ξέρω αν είναι 7.000 που προσλήφθηκαν ή περισσότεροι ή λιγότεροι, ξέρω όμως ότι κάποιοι έχουν ανάγκη από αυτό το μεροκάματο και δεν έχουν αντίρρηση να εργαστούν ακόμα και τις Κυριακές. Άτομα που έχουν βιώσει στο πετσί τους τι σημαίνει ανεργία. Αυτό συμβαίνει στις πλείστες χώρες της Ευρώπης.

Σε ορισμένες χώρες όπως Κροατία, Τσεχία, Σλοβακία, Σλοβενία, Ιταλία, Μάλτα, Λετονία, Λιθουανία, Εσθονία και πολλές άλλες δεν υπάρχουν περιορισμοί στη λειτουργία των καταστημάτων. Σε κάποιες χώρες, τις Κυριακές ανοίγουν μόνο τα μεγάλα και σε άλλες μόνο τα μικρά όπως στη Φινλανδία, ώστε να υπάρχει μια ισορροπία στην αγορά. Άλλες χώρες επιβάλλουν μειωμένο ωράριο για τις Κυριακές, όπως το Λουξεμβούργο και άλλες επιτρέπουν στα καταστήματα να ανοίξουν Κυριακή, αλλά να κλείσουν μια άλλη μέρα στην εβδομάδα όπως γίνεται στο Βέλγιο. Οι επιλογές είναι πολλές. Κερδισμένοι και οι επιχειρηματίες και οι καταναλωτές, αλλά και οι εργαζόμενοι που δεν θα χάσουν τη δουλειά τους.

Στην τελική ας μην ξεχνάμε ότι δεκάδες επαγγέλματα λειτουργούν με βάρδιες και εξυπηρετούν το κοινό, αλλά και την τσέπη τους. Κανένα αεροδρόμιο δεν κλείνει την Κυριακή, κανένα τμήμα πρώτων βοηθειών, καμία υπηρεσία φύλαξης χώρων, κανένας φούρνος και κανένα εστιατόριο, ενώ καμία εφημερίδα δεν λείπει από τα περίπτερα τις Δευτέρες.

Μια οικογένεια με δύο εργαζόμενους γονείς στον ιδιωτικό τομέα και μόνο ένα Σάββατο στη διάθεσή της για τα ψώνια του σπιτιού είναι λογικό να εκτιμά δεόντως τα ανοικτά καταστήματα την Κυριακή. Το ίδιο ισχύει και για τον τουριστικό τομέα. Αν θέλουμε την ενίσχυση του συνεδριακού τουρισμού και την προώθηση των city breaks πρέπει οι τουρίστες να βρίσκουν όλες τις υπηρεσίες που επιθυμούν ανοιχτές.

Σίγουρα, όλες οι πλευρές έχουν τα επιχειρήματά τους. Ωστόσο, ζούμε σε ένα δημοκρατικό κράτος με ελεύθερο εμπόριο. Το άνοιγμα ή το κλείσιμο ενός καταστήματος θα έπρεπε να εναπόκειται στην κρίση του επιχειρηματία. Αυτός είναι υπεύθυνος να αναλύσει την αγορά του, να μετρήσει τα έξοδά του, να ζυγίσει το ρίσκο του και να επιλέξει αν θα λειτουργεί τις Κυριακές ή όχι.

Οι λύσεις που μπορούν να δοκιμαστούν είναι πολλές, αρκεί να υπάρχει σχεδιασμός και τα θέλω μας ως πολιτεία να είναι ξεκάθαρα. Θέλουμε να θεωρούμαστε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος ή όχι; Προτιμάμε να μιμούμαστε ότι μας συμφέρει και να είμαστε Ευρωπαίοι όποτε μας βολεύει; Θέλουμε να ανατρέψουμε κατεστημένα και να αυξήσουμε την ανταγωνιστικότητά μας; Δεν αρκεί απλά να ζητάμε μέτρα ανάπτυξης πρέπει να εργαζόμαστε προς αυτή τη κατεύθυνση και να βρούμε τη χρυσή τομή όπως έκαναν οι πλείστες χώρες τις Ευρώπης. Τι ξέρουν όμως και αυτοί πείτε μου...