Ακούει κανείς;

Διανύουμε τον έκτο χρόνο από την αρχή της οικονομικής κρίσης στην Κύπρο, και τον δεύτερο χρόνο μετά την επιβολή κουρέματος στις καταθέσεις των πελατών της Λαϊκής και της Τράπεζας Κύπρου. Δυστυχώς όμως, τα κόμματα, αλλά και οι οικονομικοί παράγοντες του τόπου, αντί μέσα από όλα αυτά τα χρόνια να κάθονται στην βουλή σχεδόν καθημερινώς και να μας ανακοινώνουν από κοινού ομόφωνα και σύσσωμα τις μεθόδους και τις ενέργειες που έχουν αποφασίσει για να αποφύγουμε τα χειρότερα στην οικονομία προβάλλοντας σχεδιασμούς και προτάσεις ανάπτυξης,  βλέπουμε το τελευταίο εξάμηνο να συζητούν στην βουλή ΜΟΝΟ πως θα βάλουν την τελική ταφόπετρα στους εξαντλημένους και εξασθενημένους οικονομικά πολίτες της Κύπρου παίρνοντας τις κατοικίες τους που έκτισαν με τον ιδρώτα τους μέσο της θεσμοθέτησης του νόμου για τις εκποιήσεις.

Οι πολίτες αυτής της κατεχόμενης πατρίδας το μόνο που ζητούν είναι να δουν μέσα από την οικονομική κρίση, έστω για μια φορά τα κόμματα να ενώνουν τις δυνάμεις τους προς το κοινό καλό αυτού του τόπου, παρουσιάζοντας ουσιαστικές προτάσεις ανάπτυξης. Αντί αυτού, το μόνο που ακούμε καθημερινά είναι παραλογισμούς, μικροπρέπειες, διαπληκτισμούς και κοκορομαχίες μέσα από τα διάφορα κανάλια, όπου προσπαθούν να πείσουν ότι  δεν φταίνε αυτοί  αλλά οι άλλοι, και δεν είναι αυτοί, αλλά άλλοι που έκαναν το ένα και το άλλο. Καθημερινά, το μόνο που  ακούμε είναι σκάνδαλα, διαπλοκές , και παράνομες διαδρομές χρημάτων. Με λίγα λόγια, πλήρη ανευθυνότητα.     

Η αλήθεια  είναι ότι δεν έχουν δώσει ποτέ μέχρι σήμερα την απαιτούμενη σημασία που θα έπρεπε μετά την κατάρρευση της οικονομίας ως προς την σωστή κατεύθυνση της πολυπόθητης ανάπτυξης. Η  λεγόμενη φούσκα των ακινήτων δεν έγινε από μόνη της ούτε μπορεί από μόνη της να δημιουργηθεί. Ο μόνος τρόπος αύξησης στις τιμές των ακινήτων και ο πολλαπλασιασμός του αποθέματος είναι η χρηματοδότηση από τις τράπεζες. Εάν οι τράπεζες δεν δάνειζαν αλόγιστα ποτέ δεν θα είχαμε φτάσει  εδώ που φτάσαμε.        

Σήμερα, τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα έχουν αμυνθεί λόγο της σοβαρής αρνητικής μόχλευσης που δημιουργήθηκε στην οικονομία και γενικά και στα νοικοκυριά με τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια, ανεβάζοντας τα δανειστικά επιτόκια, και κλείνοντας σχεδόν 100% τους στρόφιγγες της ρευστότητας, δημιουργώντας πραγματική οικονομική ασφυξία σε όλους τους κλάδους του εμπορίου. 

Παράλληλα, η μεσαία τάξη εξακολουθεί να συρρικνώνεται, και οι αριθμοί των ανέργων συνεχίζουν να αυξάνονται, αφού οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις δεν έχουν πλέον κανένα τρόπο χρηματοδότησης. Την ίδια ώρα, αντί να μιλάμε για πραγματικά σχέδια ανάπτυξης, η Βουλή και τα κόμματα που την απαρτίζουν συζητούν ΜΟΝΟ ποια είναι τα ορθά και ποια όχι μέτρα που θα πρέπει να πάρουν σχετικά με το θέμα των εκποιήσεων.

Η ομαλοποίηση όμως και η αύξηση των δημόσιων οικονομικών τόσο του κράτους αλλά και των νοικοκυριών, δεν θα έρθει ούτε με τα δανικά από την ΕΕ, ούτε με τις εκποιήσεις των σπιτιών.

Για να μπορέσει να αυξηθεί το κατά κεφαλή εισόδημα (ΑΕΠ), ο μόνος τρόπος είναι η επένδυση στην πρωτογενή αγορά και  στην δημιουργία υποδομών για βιομηχανίες εξαγωγών. Μόνο έτσι θα ανοιχθούν νέες θέσεις εργασίας, θα μειωθούν οι μεγάλοι αριθμοί των ανέργων και θα αυξηθούν τα εισοδήματα των νοικοκυριών, όπου ανασαίνοντας θα μπορέσουν να αποπληρώσουν και τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια τους.