Η αναθεματισμένη επιχειρηματικότητα μας

Ήθελα να γράψω ένα παρόμοιο άρθρο εδώ και μερικούς μήνες με αφορμή κάποια σχόλια αναγνωστών για την επέκταση γνωστής αλυσίδας fast-food. Ένα από τα σχόλια σημείωνε: «Τι περίμενες από ένα IN Business; Να προβάλει τον Κωστή του Γιαννή που βάζει υποθήκη ότι έχει και δεν έχει για να ανοίξει ένα οικογενειακό εστιατόριο…;»

Ακούμε συχνά πως ο Κύπριος έχει επιχειρηματικό δαιμόνιο και καταφέρνει να βρίσκει νέες ιδέες και λύσεις. Η συγκεκριμένη φράση που χρησιμοποιείται ως παρηγοριά πλέον, για έξοδο τάχα από την κρίση, λυπάμαι να πω πως στις πλείστες περιπτώσεις δεν ισχύει. Αυτή η τάση προς την επιχειρηματικότητα και η ζηλοφθονία που αναπτύξαμε τα τελευταία χρόνια είναι η βασικότερη αιτία της οικονομικής μας καταστροφής.

Στην προσπάθεια κάποιων να γίνουν μεγάλοι και τρανοί, βρίσκεται η ρίζα όλων των προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε σήμερα. Από τον μεγαλο-developer που ζήλευε τον διπλανό του, μέχρι το γκαρσόνι πως πίστευε πως θα γινόταν καλύτερος εστιάτορας από το αφεντικό του.

Σύμφωνα με τον αναπληρωτή κυβερνητικό εκπρόσωπο, αν ένας δανειολήπτης έθεσε υποθήκη την κύρια του κατοικία μέχρι 350 χιλιάδες ευρώ για να εξασφαλίσει δάνειο για τη μικρομεσαία του επιχείρηση, καλύπτεται από το νομοσχέδιο σύστασης και δημιουργίας του ενιαίου φορέα εξώδικης επίλυσης διαφορών χρηματο-οικονομικής φύσεως.

Κατά τη γνώμη μου όσοι υποθήκευσαν τη στέγη της οικογένειας τους για να κυνηγήσουν τις οικονομικές τους φιλοδοξίες είναι εγκληματίες απέναντι στην οικογένεια τους και απέναντι στους υπόλοιπους πολίτες. Δεν είναι καιρός οι τράπεζες, οι μέτοχοι τους, οι καταθέτες και όλοι οι πολίτες να πληρώνουν τις προσωπικές φιλοδοξίες του κάθε ερασιτέχνη επιχειρηματία που νόμιζε πως θα γίνει ο νέος Ωνάσης.

Καταλαβαίνω και αντιλαμβάνομαι τη δύσκολη θέση στην οποία έχουν βρεθεί οι περισσότεροι, αλλά λυπάμαι να πω πως στις πλείστες των περιπτώσεων το φταίξιμο είναι όλο δικό τους. Μπορεί τα οκταψήφια νούμερα της κυπριακής κρίσης να αφορούν μεγαλοεπιχειρηματίες, αλλά η ρίζα του προβλήματος είναι στους μικρούς και στους μικρομεσαίους.

Το InBusinessNews είχε εκφράσει την άποψη πως η πρώτη κατοικία δεν πρέπει να προστατευθεί. Προσωπικά θεωρώ πως πρέπει να υπάρξει ελαστικότητα σε μερικές περιπτώσεις. Είμαι κάθετα αντίθετος όμως, στην προστασία ακινήτων, έστω κι αν είναι πρώτες κατοικίες, που υποθηκεύτηκαν για επιχειρηματικούς σκοπούς.

Μία από τις βαθύτερες αλλαγές που πρέπει να γίνουν στην κυπριακή κοινωνία αφορά αυτήν την αντίληψη των Κυπρίων ότι μπορούν να κάνουν ότι θέλουν με δανεικά χωρίς να υπάρχει κίνδυνος. Και δυστυχώς, αυτή η αντίληψη μόνο με επώδυνο τρόπο μπορεί να εμπεδωθεί.