Προστασία πρώτης κατοικίας: Μια εναλλακτική προσέγγιση

Κανένας δεν αμφισβητεί ότι η πρόθεση της Κυβέρνησης, όσον αφορά την προστασία της πρώτη κατοικία από  τις τραπεζικές εκποιήσεις κινείται προς την ορθή κατεύθυνση και ότι είναι μια απαραίτητη κοινωνική πολιτική που πρέπει να εφαρμοστεί λόγω της τραγικής κατάστασης στην οποία έχουν περιέλθει αρκετοί συμπατριώτες μας.

Σύμφωνα πάντοτε με την εισήγηση της κυβέρνησης, το κράτος, υπό προϋποθέσεις, θα προβαίνει σε εξόφληση του προβληματικού δανείου του αγοραστή προς στην τράπεζα και θα παίρνει την κυριότητα - ιδιοκτησία της κατοικίας. Ο αρχικός ιδιοκτήτης θα συνεχίζει να διανέμει στην κατοικία καταβάλλοντας στο κράτος ένα τυπικό ενοίκιο. Ο κάτοχος θα έχει δικαίωμα επαναγοράς της κατοικίας από το κράτος στο μέλλον όταν τα οικονομική κατάσταση του το επιτρέπει.

Παρόλα αυτά είναι η πεποίθηση μας ότι αυτή η συγκεκριμένη κοινωνική πολιτική θα μπορούσε να υλοποιηθεί με μια εναλλακτική προσέγγιση, δια το λόγο ότι το κράτος με την πιο πάνω πρόταση, ενδεχομένως να δημιουργήσει περαιτέρω προβλήματα και να μην εξυπηρετήσει το σκοπό, αλλά ούτε και να πετύχει το στόχο (να ικανοποιήσει μερικές χιλιάδες ιδιόκτητες κατοικιών) που είναι και τα ζητούμενα.

Κατ΄ αρχήν, να απαριθμήσουμε τα προβλήματα που πιστεύουμε ότι θα προκύψουν με την αγορά από το κράτος των υπό εκποίηση ακινήτων.

1.    Φεύγει η ευθύνη από την τράπεζα που παραχώρησε το προβληματικό δάνειο λανθασμένα, ενώ κανονικά είναι η τράπεζα που έπρεπε να λογοδοτήσει.
2.    Το κράτος θα αναγκαστεί να διαθέσει τεράστια ποσά, τα οποία, εκτός των άλλων, σήμερα δεν διαθέτει.
3.    Ενώ το κράτος κινείται και πολύ ορθά για αποκρατικοποιήσεις, έρχεται με τη συγκεκριμένη απόφαση και κρατικοποιεί ένα θέμα που αφορά τον ιδιωτικό τομέα. Αυτή η κρατικοποίηση πιστεύουμε θα οδηγήσει το κράτος σε νέες περιπέτειες, με τη δημιουργία νέων τμημάτων, νέων προσλήψεων κ.α
4.    Θα δημιουργηθεί μια νέα κατηγορία ακινήτων, με προβλήματα στη συντήρηση και γενικά στη διαχείριση τους (βλέπε προσφυγικές κατοικίες). Αυτό ενισχύεται και από το γεγονός ότι το κράτος είναι κακός διαχειριστής τέτοιων θεμάτων και άρα θα προκύψουν τεράστια προβλήματα.
5.    Αυτοί που θα διαμένουν στις συγκεκριμένες κατοικίες δεν θα έχουν λόγο να πληρώσουν, έστω και τους τόκους και άρα δύσκολα θα εισπράττει το κράτος  τα χρηματικά ποσά που θα καταβάλει.

Τι πρέπει να γίνει, για να μην οδηγηθούμε στα προαναφερθέντα προβλήματα;
Η εισήγηση μας είναι ξεκάθαρη: Όσοι πληρούν τα κριτήρια για να τύχουν βοήθειας από το κράτος, αυτή η βοήθεια θα πρέπει να τους δοθεί με ένα συγκεκριμένο τρόπο.

Να καταβάλλει η κυβέρνηση, για παράδειγμα, ένα ποσό μηνιαίως που θα καλύπτει τουλάχιστον τους τόκους για όση περίοδο διαρκεί το πρόβλημα. Εννοείται ότι προϋπόθεση είναι η αναδιάρθρωση του δανείου. Το κράτος θα μπορεί να επιβάλει και ευνοϊκούς όρους στο δάνειο αφού η τράπεζα δεν θα έχει κανένα ρίσκο όσον αφορά την αποπληρωμή.  

Έτσι θα πετύχουμε με ελάχιστο κόστος, πρώτο να αποφευχθεί η εκποίηση της κατοικίας, δεύτερο να μειωθεί ο αριθμός των προβληματικών που είναι και το ζητούμενο και τρίτο το κράτος δεν θα μπει σε νέες περιπέτειες.

Παρόμοιο σύστημα εφαρμόζει ο Κεντρικός Φορέας Ισότιμης Κατανομής Βαρών και άρα δεν θα είναι κάτι το καινούργιο για το κράτος, αφού άμεσα έχει στην διάθεση του και την τεχνογνωσία και το κατάλληλο προσωπικό.

Άσε που το κράτος με τη συγκεκριμένη εισήγηση θα χρειαστεί λιγότερα χρήματα και θα μπορεί να βοηθήσει περισσότερο κόσμο χαλαρώνοντας τα σχετικά κριτήρια.

Ας το σκεφθούν , λοιπόν, δεύτερη φορά οι ιθύνοντες και να μην έρθουν με τις ενέργειες τους για μια ορθή κοινωνική πολιτική και να οδηγήσουν το κράτος σε νέες περιπέτειες.