Τέρμα στην παντοδυναμία της ΕΤΥΚ

Καταρχήν να ξεκαθαρίσουμε ότι η ΕΤΥΚ είναι μια συντεχνία άξια θαυμασμού και συγχαρητηρίων. Καθήκον της κάθε συντεχνίας είναι η προάσπιση των δικαιωμάτων των μελών της αλλά και η εξασφάλιση όλων και μεγαλύτερων προνομίων.

Από το 1955 η ΕΤΥΚ κατάφερε όχι απλά να εξασφαλίσει αξιοζήλευτα προνόμια για τα μέλη της αλλά στην ουσία να χαίρει παντοδυναμίας και σεβασμού από τους ίδιους τους εργοδότες - τράπεζες.

Με βάση τη συλλογική σύμβαση που έληξε στο τέλος του 2013 οι ετήσιες προσαυξήσεις ξεκινούσαν από €20 για πολύ βασικές θέσεις ως €250, ενώ οι μισθοί αρχίζουν από €850 για θέσεις κλητήρα μέχρι €9.400 για γενικούς διευθυντές, χώρια τα Bonus των καλών καιρών. Υπάρχουν επίδομα γάμου, απαρχαιωμένα επιδόματα ΙΤ σε συγκεκριμένα τμήματα, επίδομα βάρδιας σε τμήματα που εργάζονται ίδιο αριθμό ωρών με τους υπόλοιπους αλλά σε διαφορετικές ώρες!
Όπως καταλαβαίνετε η συντεχνία έκανε εξαιρετική δουλειά! Όποιο και να ήταν το πόστο... έμπαινες στην τράπεζα...ήσουν βασιλιάς.

Ο τραπεζικός τομέας αναπτύχθηκε ραγδαία. Οι προσλήψεις έπεφταν βροχή, η συντεχνία γινόταν όλο και πιο ισχυρή και τα προνόμια άρχισαν να εκτροχιάζονται. Το αποτέλεσμα ήταν να βρεθούμε με τράπεζες υπερπλήρης και δυσκίνητες. Τράπεζες που δεν μπορούν να απολύσουν, δεν μπορούν να προσλάβουν, δεν μπορούν να κάνουν outsource υπηρεσίες και γενικά να δράσουν ανάλογα με το τι συμφέρει το ταμείο τους χωρίς την έγκριση της συντεχνίας σε μια εξαιρετικά δύσκολη εποχή για τις ίδιες και για την οικονομία του τόπου που διψά για ρευστότητα.

Σε κανέναν δεν θα άρεσε από βασιλιάς να γίνει αυλικός. Όχι, σε κανέναν δεν αρέσει να μειώνεται ο μισθός του. Δεν θέλουμε κανείς να χάσει τη δουλειά του. Όμως, έχοντας αυτό σαν στόχο, δηλαδή να διατηρήσει ο κόσμος την εργασία του, πρέπει να υπάρχει «εργοδότης»!  

Τη στιγμή που νέοι επιστήμονες εργάζονται ως γκαρσόνια και άτομα με μεταπτυχιακά δουλεύουν 12 ώρες την ημέρα για να πληρωθούν με €900, στις τράπεζες υπάρχουν κλητήρες που μπορεί να κοστίζουν €30.000 ετησίως. Δυστυχώς, οι τραπεζικοί που έχασαν τη δουλειά τους είναι ήδη αρκετοί και προσωπικά δεν θα ήθελα να δω άλλους.

Η γεύση είναι ακόμα πικρή στο στόμα των τραπεζικών υπαλλήλων από όσα έχασαν το 2013 (θέσεις εργασίας, ταμεία προνοίας, μετοχές και τόσα άλλα). Παρόλα αυτά, η ΕΤΥΚ παραμένει προσκολλημένη και αδιάλλακτή σε αιτήματα που μπορεί να θέσουν σε κίνδυνο την ανανέωση της συλλογικής τους σύμβασης. Μια εξέλιξη η οποία μπορεί να οδηγήσει στο να τεθούν σε ισχύ οι πρόνοιες για παραχώρηση Αυτόματης Τιμαριθμικής Αναπροσαρμογής και προσαυξήσεις μισθολογικών κλιμάκων!

Να τινάξουμε δηλαδή στον αέρα όσους σχεδιασμούς έγιναν για εξοικονομήσεις και συμμάζεμα στα τραπεζικά ταμεία, με στόχο τη διατήρηση των κεφαλαίων στα απαιτούμενα από την Τρόικα επίπεδα. Να γράψουμε στα παλιά μας τα παπούτσια όσες υποχρεώσεις αναλάβαμε για μείωση του μισθολογικού κόστους και άλλων λειτουργικών εξόδων.
 
Εδώ να σημειωθεί ότι η μείωση της τάξης του 30% που διατυμπανίζει ο κ. Χατζηκωστής ότι έχει προτείνει αφορά μια πολύ μικρή μερίδα υψηλόβαθμων στελεχών, ενώ στην ουσία ο μέσος όρων των μειώσεων είναι μόλις 8%.

Από την άλλη, το να βάλουν χέρι στα ταμεία προνοίας των υπαλλήλων είναι απλώς απαράδεκτο. Η τύχη ενός ταμείο προνοίας ύψους δισεκατομμυρίων πρέπει να βρίσκεται στα χέρια ειδικών για τη σωστή διασπορά του και όχι στα χέρια μιας συντεχνίας. Νομίζω κανείς δεν θέλει ακόμα ένα σκάνδαλο τύπου Δρομολαξιάς.

Ο ρόλος των τραπεζών στη σταθεροποίηση της οικονομίας είναι καταλυτικός, όπως καταλυτική είναι και η δυνατότητά τους να τροφοδοτήσουν με ρευστότητα την αγορά. Η παντοδυναμία της ΕΤΥΚ θα πρέπει κάπου εδώ να σταματήσει. Και στην τελική το ερώτημα είναι ποιος έχει το πάνω χέρι και τον τελικό λόγο για την πολιτική που θα ακολουθήσει μια τράπεζα;

Οι συντεχνίες οφείλουν να φερθούν με ωριμότητα και καθαρό μυαλό. Η στάση τους σήμερα θα επηρεάσει καθοριστικά το αύριο όλων και το τελευταίο που χρειάζεται η οικονομία της χώρας είναι μια διχασμένη κοινή γνώμη. Η προσπάθεια των εργατοπατέρων της ΕΤΥΚ να ξεσηκώσουν τους τραπεζικούς υπάλληλους μόνο νέες φουρτούνες μπορεί να φέρει. Καλό θα ήταν οι ίδιοι οι υπάλληλοι να κατανοήσουν πως τέτοιες πρακτικές στην ουσία δεν είναι προς υπεράσπιση των συμφερόντων τους αλλά προς το χειρότερο της κυπριακής οικονομίας. Όσοι οι καιροί ήταν καλοί, τα προνόμια ήταν λογικό να αυξάνονται. Εξίσου λογικό είναι στους δύσκολους καιρούς που διανύουμε αυτά να σταματήσουν.

Ίσως το παρόν άρθρο να μην αγωνίζεται για τα «κεκτημένα» των τραπεζικών αλλά σίγουρα προασπίζεται το συμφέρον τους, αν θέλουμε δηλαδή να μην είμαστε κοντόφθαλμοί και να χάσουμε και τα αυγά και τα καλάθια.