Στη χώρα του ποτέ

Από το 2006, όταν κάλυπτα αστυνομικό ρεπορτάζ άκουγα τα ίδια πράγματα για τις φυλακές με σήμερα. Υπερπληθυσμός, ελλιπής υποστήριξη, εξευτελισμοί, βιασμοί, δολοφονίες και πάει λέγοντας. Κατά καιρούς και αποδράσεις.

Οι παλαιότεροι συνάδελφοι έλεγαν πως η ίδια ιστορία επαναλαμβανόταν εδώ και χρόνια. Θυμάμαι τον νυν ευρωβουλευτή και πρώην υπουργό Δικαιοσύνης Σοφοκλή Σοφοκλέους να μιλά για «βόμβα στα θεμέλια της Δημοκρατίας» όποτε έκανε αυτές τις επισκέψεις-εξαγγελίες δραστικών αλλαγών στις φυλακές.  Τα χρόνια πέρασαν, οι υπουργοί ήρθαν και παρήλθαν, οι βουλευτές το ίδιο αλλά το τροπάρι έμεινε το ίδιο. «Θα θα θα…». Θυμίζει λίγο Κωνσταντάρα «Θα σας εξαφανίσωμεν». (Αντί θα σας εξασφαλίσωμεν).

Ότι ισχύει στις φυλακές, αποτελεί αποτύπωμα της ευρύτερης εικόνας της κυπριακής κοινωνίας. Ποτέ δεν δρούμε. Ποτέ δεν κινούμαστε προληπτικά. Σπρώχνουμε τα πράγματα στους επόμενους αρνούμενοι να αναλάβουμε ευθύνες, δικές μας και προκατόχων. Το ίδιο συμβαίνει και στην οικονομία.

Αποκλειστήκαμε από τις αγορές από τον Μάιο του 2011 και καταφύγαμε στους Ρώσους, θάβοντας το πρόβλημα (έστω κι αν το χέρι ήταν πάνω από το χώμα).

Αφήσαμε το Ταμείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων να φτάσει στην κατάρρευση και μετά θυμηθήκαμε ότι δεν θα παίρνουμε συντάξεις.

Αφήσαμε την Eurocypria και τις Κυπριακές να μετατραπούν στους πιο υδροκέφαλους οργανισμούς και τώρα ψάχνουμε επενδυτές.

Δίναμε και παίρναμε δάνεια με τη σέσουλα νομίζοντας ότι έτσι λειτουργεί όλος ο κόσμος. Σήμερα τρέχουμε να ξοφλήσουμε δόσεις και να εισπράξουμε «τα λεφτά μας» όπως λέει και ο κ. Hourican.

Τα ακούμε, τα λέμε αλλά κατά παράδοξο τρόπο δεν τα πιστεύουμε.

Επειδή φουσκώνουν τα κοντέινερ σημαίνει ότι θα εκραγούν; Δεν γίνονται έτσι πράματα. Να τους ρίξετε νερό να ξεφουσκώσουν.

Πιο κοντόφθαλμος λαός ανά το παγκόσμιο δεν πρέπει να υπάρχει. Κάτι φυλές του Αμαζονίου που κρεμάνε κόκκαλα σε διάφορα μέρη του σώματος τους λειτουργούν πιο προληπτικά από τους Κυπραίους. Μετρούν πόσο κρέας έχουν και πάνε κυνήγι εγκαίρως, έχουν μάθει πότε θα βρέξει και επισκευάζουν τις καλύβες τους. Απλά πράγματα. Προκύπτει ένας βιασμός στις φυλακές, γίνονται άμεσα αλλαγές για να μην επαναληφθεί.

Γιατί πρώτα πρέπει να υπάρξει δράση για να αντιδράσουμε; Γιατί πρέπει να πυροδοτηθεί κάποιο γεγονός και μετά να τρέχουμε να μαζεύουμε τα κομμάτια; Γιατί δεν το αποπυροδοτούμε προτού εκραγεί;

Και το χειρότερο είναι πως κανένας δεν σηκώνει το χέρι σκύβοντας το κεφάλι. Να ακούσουμε αλλά και να πούμε μία φορά. «Συγνώμη. Φταίω. Έχω ευθύνη. Φεύγω». Προσωπικά δέχομαι και σε δεύτερο πρόσωπο. «Sorry. Φταις. Έχεις ευθύνη. Φύγε». Στην Κύπρο ισχύει το εξής: «Αιτούμαι μετάθεση». Θα βγει και ένα πόρισμα αλά Πική και καθαρίσαμε.