Το συμφέρον της τράπεζας και το συμφέρον των μετόχων

Αφορμή για το άρθρο αποτέλεσε μία συζήτηση σε κοινωνικό δίκτυο για το μέλλον της Τράπεζας Κύπρου και τον τρόπο που θα λειτουργήσουν οι νέοι μέτοχοι και αναφέρομαι κυρίως στους ιδιώτες.
Με βρίσκει σύμφωνο η ευρεία άποψη ότι «αφού είδαμε πόσο κακοί ήταν οι Κύπριοι σύμβουλοι της Τράπεζας Κύπρου καλύτερα να μπουν ξένοι (Ρώσοι) στο Διοικητικό Συμβούλιο».

Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε πόσο ιδιάζουσα περίπτωση είναι αυτή της Τράπεζας Κύπρου. Οι μέτοχοι της δεν προέκυψαν από εθελοντική επένδυση με στόχο το μακροπρόθεσμο όφελος ή έστω το βραχυπρόθεσμο.

Προέκυψαν από υποχρεωτικό κούρεμα καταθέσεων. Πρόκειται λοιπόν για άτομα που όχι απλά δεν συναίνεσαν να επενδύσουν στο κυπριακό τραπεζικό σύστημα, αλλά που έχασαν κάθε εμπιστοσύνη προς αυτό. Αυτοί είναι οι άνθρωποι που καλούνται να ελέγξουν την Τράπεζα Κύπρου. Aς πάρουμε για παράδειγμα τον αντιπρόεδρο (εάν τελικά παραμείνει) του Διοικητικού Συμβουλίου Vladimir Strzhalkovskiy. Σύμφωνα με έγκυρα δημοσιεύματα, τον Δεκέμβρη του 2012 έλαβε αποζημίωση 100εκ. από την εταιρεία της οποίας ήταν διευθύνων σύμβουλος. Αν αυτά τα 100εκ. κατατέθηκαν στην Τράπεζα Κύπρου και μερικούς μήνες ή ακόμα και βδομάδες μετά κουρεύτηκαν σχεδόν κατά το ήμισυ, τότε ποιο συμφέρον θα δει ο συγκεκριμένος; Το δικό του ή της τράπεζας; Προσωπικά, αν ήμουν στη θέση του, ποσώς θα με ενδιέφερε το μέλλον μίας κυπριακής τράπεζας που στάθηκε η αιτία να χάσω σχεδόν 50εκ. και τα υπόλοιπα να τα βλέπω εξ’ αποστάσεως. Ούτε και θα είχα έγνοια να κάνω την τράπεζα να ορθοποδήσει και να κερδίσει εκ νέου την εμπιστοσύνη των πελατών της.

Έγνοια μου θα ήταν να βγάλω όσα περισσότερα χρήματα μπορώ από μία κατάσταση στην οποία με υποχρέωσαν να συμμετάσχω και να την κάνω με ελαφρά πηδηματάκια. Και από την τράπεζα και από την Κύπρο. Δεν αδικώ λοιπόν τους ex dolo νέους μετόχους της Τράπεζας Κύπρου αν δεν είναι πρόθυμοι να βοηθήσουν στο να στηθεί μία τράπεζα ex novo. Οι άνθρωποι δεν είναι επενδυτές.
Υπάρχουν και περιπτώσεις όπου του Αρχιεπισκόπου και του Συνδέσμου Καταθετών της Λαϊκής που έχουν (ακόμα) συμμετοχή στο ΔΣ αλλά κινούνται και νομικά εναντίον των αποφάσεων Μαρτίου. Αυτοί ποιου το συμφέρον θα δουν;

Από την άλλη, η κυπριακή οικονομία στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό στην ανάκαμψη της Τράπεζας Κύπρου. Μία συστημική τράπεζα που μας έμεινε πρέπει να σωθεί, ακούμε συχνά. Για να γίνει κάτι τέτοιο όμως, θα χρειαστούν χρόνια και πάλι το αποτέλεσμα δεν είναι σίγουρο.

Οι προτάσεις στην Τράπεζα Κύπρου πάνε κι έρχονται. Είτε αφορούν δάνεια, είτε την ίδια την τράπεζα. Αυτό που δεν άρεσε μέχρι τώρα είναι η τιμή. Απ’ εδώ και πέρα όμως και με λίγη βελτίωση της προσφοράς κάποιοι θα αποδεχθούν τέτοιες προτάσεις να είστε σίγουροι. Ειδικά αφού δοθεί αναλυτικά το μετοχολόγιο.

Φανταστείτε λοιπόν, μία distressed τράπεζα, σε μία distressed χώρα να πέσει στα χέρια ενός distressed fund.  

ΥΓ: Είμαι από εκείνους που όταν άκουγαν τον Αρχιεπίσκοπο να λέει πως δεν πρέπει οι τράπεζες μας να πέσουν σε ξένα χέρια, εβγαζα σπυριά.