Τα κράτη πρέπει να επενδύουν στην Υγεία

Τα κράτη πιέζονται, όσο ποτέ άλλοτε, να επιτύχουν τη σωστή ισορροπία ανάμεσα στην παροχή καθολικής πρόσβασης σε υπηρεσίες Υγείας υψηλής ποιότητας και στην τήρηση των δημοσιονομικών περιορισμών. Όπως το έθεσε εύστοχα ο Επίτροπος Τόνιο Μποργκ, αρμόδιος για την Υγεία και την Πολιτική των Καταναλωτών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, «πολύ συχνά η υγεία θωρείται ως δαπάνη και όχι ως επένδυση για το μέλλον».

Τα οικονομικά, και όχι μόνο, οφέλη από την επένδυση στην Υγεία υπερβαίνουν το οποιοδήποτε κόστος. Δεν είναι τυχαίος ο χαρακτηρισμός της Παγκόσμιας Τράπεζας για τις αναπτυσσόμενες χώρες, στις οποίες η μάστιγα των ασθενειών πλήττει το εργατικό δυναμικό αποτελώντας τροχοπέδη για οικονομική ανάπτυξη, ότι «η Υγεία είναι πλούτος».

Μπορούν άραγε, οι δαπάνες στην Υγεία να θεωρηθούν ως επένδυση και όχι ως έξοδα;

•    Η αύξηση της κατά κεφαλήν φαρμακευτικής δαπάνης κατά 1%, λόγω της εισαγωγής νέων φαρμάκων, ισοδυναμεί με μείωση 3,7% της κατά κεφαλήν νοσοκομειακής δαπάνης. Για παράδειγμα, με μια καινοτόμο θεραπεία μειώνονται οι χειρουργικές επεμβάσεις, καθώς και ο χρόνος ανάρρωσης εντός νοσοκομειακής μονάδας.

•    Με την εισαγωγή καινοτόμων φαρμάκων το προσδόκιμο επιβίωσης έχει αυξηθεί σε παγκόσμιο επίπεδο κατά τέσσερα χρόνια από το 1990 μέχρι σήμερα. Κάθε χρόνος αύξησης του προσδόκιμου επιβίωσης αντιστοιχεί σήμερα σε αύξηση 4% του ΑΕΠ μιας χώρας.

    Ένα υγιές εργατικό δυναμικό είναι πιο παραγωγικό (μειωμένες άδειες ασθενείας) και παράλληλα χρειάζεται λιγότερη φροντίδα από το κράτος. Οι περικοπές στην Υγεία αποτελούν κίνδυνο για την ποιότητα ζωής, την παραγωγικότητα και την οικονομική ανάπτυξη, ενώ αντίθετα ένα υγιές εργατικό δυναμικό αποτελεί μοχλό κοινωνικής ευημερίας και οικονομικής ανάπτυξης.

    Στο πρόσφατο παράδειγμα της Ελλάδας υπάρχουν αυξημένες ανησυχίες ότι οι δραστικές περικοπές στην Υγεία, έγιναν χωρίς μακροπρόθεσμη πολιτική και όραμα και κυρίως χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τις συνέπειες στην κοινωνία και οικονομία (π.χ. αύξηση ασθενών με AIDS).

Η πολιτεία, αντί απλώς να επικεντρώνεται στην εξοικονόμηση πόρων, θα πρέπει να ενθαρρύνει πιο αποδοτικά μέτρα, όπως η βελτιστοποίηση του κόστους περίθαλψης και η εφαρμογή καινοτομιών, που μπορούν να βελτιώσουν την υγεία του πληθυσμού θέτοντας, παράλληλα, τις βάσεις για οικονομική ανάπτυξη. Οι δραστικές περικοπές στην υγεία μπορούν να προκαλέσουν σοβαρές αρνητικές συνέπειες για την ευημερία του πληθυσμού, εάν υπονομεύουν την πρόσβαση σε ποιοτική περίθαλψη. Κάθε άλλη πολιτική που στοχεύει στη μείωση δαπανών στον τομέα της Υγείας, χωρίς πρώτα να αξιολογεί το οικονομικό όφελος των θεραπειών και την υγεία των πολιτών, καταλήγει αντιπαραγωγική για το ίδιο το σύστημα και την οικονομία.

Στην Κύπρο η πρωτόγνωρη κρίση κατέστησε ακόμη πιο επιτακτική την ανάγκη για υλοποίηση ενός βιώσιμου και αποτελεσματικού γενικού σχεδίου Υγείας. Για την επιτυχία του απαραίτητη προϋπόθεση, όπως και για κάθε σύστημα Υγείας, είναι να πεισθούν οι αρμόδιοι φορείς ότι οι δαπάνες για την Υγεία μόνο ως πλούτος και επένδυση για το μέλλον μπορούν να θεωρηθούν.