Τα ψώνια της Κυριακής

Ακόμα και πριν από τις αποφάσεις του Eurogroup τον Μάρτιο το λιανικό εμπόριο φυτοζωούσε. Μπήκε στον αναπνευστήρα και όλοι έλπιζαν σε ένα θαύμα (κατά προτίμηση σε μορφή μετρητών εξ ουρανού).

Οι καταστηματάρχες μάταια περίμεναν τις γιορτές του Πάσχα μπας και πάρουν μια ανάσα. Αργότερα βάσισαν τις ελπίδες τους στις εκπτώσεις, αν και κατά τα ψέματα οι προσφορές και οι ευκαιρίες έχουν πλέον γίνει διαρκείας. Δυστυχώς και πάλι μάταια. Πολλοί φοβούνται ότι το Σεπτέμβρη θα γίνουμε μάρτυρες ενός μπαράζ λουκέτων σε όλη τη χώρα.

Στην πρωτεύουσα, η άλλοτε δημοφιλής λεωφόρος Μακαρίου, η άλλοτε must περιοχή για ατελείωτες ώρες ψωνίσματος έχει πλέον ερημώσει. Τόσο τις καθημερινές όσο και τα Σαββατοκύριακα μοιάζει τόσο «θλιμμένη» όσο άλλοτε έμοιαζε μόνο τον Δεκαπενταύγουστο. Μια οδός την οποία στο παρελθόν σε περίοδο Χριστουγέννων την διέσχιζε κανείς σημειωτόν. Πλέον ένα - δύο μαγαζιά έχουν απομείνει, ενώ ακόμα και το ιστορικό Le Cafe αποτελεί ανάμνηση μιας άλλης εποχής. Σε όλες τις πόλεις, ανά τρία καταστήματα το ένα νοικιάζεται ή πωλείται, για να μην αναφερθούμε στην αστεία πλέον επιγραφή «πωλείται αέρας». Ένας αέρας που μάλλον είναι ποτισμένος με «διοξείδιο του άνθρακα» αφού κανείς δεν τον θέλει!

Η απόφαση για άνοιγμα των καταστημάτων την Κυριακή και η επέκταση των ωρών λειτουργίας ήρθε ως αντίδοτο με στόχο την πρόσληψη ανέργων.
Ναι, οι φωνές που διαμαρτύρονται ότι η Κυριακή είναι μέρα ιερή είναι πολλές. «Ένα Σαββατοκύριακο έχουμε βρε αδερφέ, αφήστε μας να ηρεμήσουμε» θα πουν. Όχι όμως όλοι. Ορισμένοι έχουν ανάγκη έστω ένα μεροκάματο και δεν θα είχαν καμία αντίρρηση να εργαστούν ακόμα και τότε.

Ακόμα και με μια ελαστικοποίηση των ωραρίων μπορεί να βγουν κερδισμένες όλες οι πλευρές. Καταναλωτές, επιχειρηματίες και εργαζόμενοι. Και στο κάτω κάτω με την αύξηση των ωρών εργασίας, αυξάνονται οι βάρδιες, αυξάνονται οι ανάγκες, αυξάνονται οι θέσεις εργασίας. Ένας υπάλληλος μπορεί να θέλει να εργάζεται κάθε Κυριακή, ένας άλλος μπορεί να θέλει μόνο μια Κυριακή και ο άλλος καμία!
Οι καταναλωτές από την άλλη, οι οποίοι αν δεν είναι τραπεζικοί ή δημόσιοι υπάλληλοι μπορεί να σχολάνε 7, 8 ή και 9 το βράδυ (ναι υπάρχουν και αυτά τα ωράρια) νομίζω ότι θα εκτιμούσαν δεόντως ένα ανοιχτό super market πριν πάνε σπίτι.

Στην τελική ας μην ξεχνάμε ότι δεκάδες επαγγέλματα λειτουργούν με βάρδιες και εξυπηρετούν το κοινό, αλλά και την τσέπη τους. Κανένα αεροδρόμιο δεν κλείνει, κανένα τμήμα πρώτων βοηθειών, καμία υπηρεσία φύλαξης χώρων, κανένα εστιατόριο και καμία εφημερίδα δεν λείπει από τα περίπτερα τις Δευτέρες. Απλώς, κάποιοι εργάζονται βάρδια την μια Κυριακή και κάποιοι άλλοι την επόμενη.
Δεν ξέρω αν είναι μεγάλο πρόβλημα να πάρει κανείς το ρεπό του μια καθημερινή αντί για Κυριακή, δεν γνωρίζω αν θα μπορούσαν όσοι εργάζονται Κυριακή να πληρώνονται κάτι παραπάνω ή αν θα ήταν πιο φρόνιμο τις Κυριακές να μένουν ανοιχτά τα μικρά σούπερ μάρκετ αντί οι μεγάλες υπεραγορές για να υπάρχει μια ισορροπία στην αγορά όπως έχει προταθεί σε άλλες χώρες. Πολλά τα ερωτήματα και πολλές οι λύσεις που μπορούν να δοκιμαστούν. Το μόνο σίγουρο είναι ότι πρέπει να γίνονται προσπάθειες ώστε να αναζωογονηθεί το παζάρι από τη μια και να εργαστούν όσο περισσότεροι γίνεται από την άλλη.

Το παζάρι - ο ασθενής - έχει πάρει πολλές τονωτικές ενέσεις και τίποτα δεν δουλεύει... καλύτερα λοιπόν να γίνονται πειράματα και δοκιμές μέχρι να βρεθεί το κατάλληλο φάρμακο παρά να μην γίνεται τίποτα.

Μήπως ήρθε ή ώρα να λειτουργήσουμε και εμείς όπως τόσες άλλες ανεπτυγμένες οικονομίες του κόσμου και να χορηγήσουμε στον ασθενή κάτι πιο ισχυρό. Κάτι που θα ταρακουνήσει την αγορά και θα ανατρέψει τα κατεστημένα, θα την εκσυγχρονίσει και θα αυξήσει την ανταγωνιστικότητα. Δεν αρκεί απλά να ζητάμε μέτρα ανάπτυξης πρέπει να το πιστεύουμε κιόλας, ενεργώντας συνειδητά προς αυτή την κατεύθυνση.