Όχι στις χαριστικές αποζημιώσεις

Ο ιδιωτικός τομέας παρακολουθεί με δέος την εντελώς άδικη και εξωπραγματική την παραχώρηση χαριστικών αποζημιώσεων, που απλόχερα προσφέρονται στον  ευρύτερο δημόσιο  και στον τραπεζικό τομέα.

Εν μέσω της πρωτόγνωρης  οικονομικής κρίσης που περνά η χώρα μας και ενώ όλοι βρισκόμαστε στον αναπνευστήρα, οι τράπεζες, προσφέρουν από τα κουρεμένα λεφτά των καταθετών, τους επιπρόσθετους φόρους και τις υπερχρεώσεις, γενναιόδωρες αποζημιώσεις για να πείσουν  τους υπεράριθμους υπαλλήλους τους, να αποχωρήσουν από την εργασία τους.

Δεν είναι δυνατόν και δεν μπορεί να υπάρχει τόση μεγάλη αδικία μεταξύ των πολιτών. Στον ιδιωτικό τομέα, ο υπάλληλος απολύεται από την μια μέρα στην άλλη με τον τελευταίο κουρεμένο μισθό στο χέρι, χωρίς ταμείο προνοίας, και περιμένει 18 μήνες για να πληρωθεί ένα συγκριτικά χαμηλό ποσό από το ταμείο πλεονάζοντος προσωπικού όπως προνοεί (και) η σχετική νομοθεσία. Ενώ οι υπάλληλοι  του δημοσίου / ημιδημοσίου / τραπεζικού τομέα, έχουν την απαίτηση να ζητούν χαριστικές αποζημιώσεις στο ακέραιο, μαζί με όλα τα παχουλά τους επιδόματα, απλά για να αποφασίσουν εάν είναι αρκετά ή όχι για να αποχωρήσουν.

Είναι καιρός να αντιληφθούν και οι τράπεζες ότι είναι επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα και σε περιπτώσεις όπου υπάρχει πλεονάζον προσωπικό οφείλουν να προβαίνουν άμεσα σε απολύσεις, σύμφωνα με τη νομοθεσία και όχι να καταρτίζουν σχέδιο αφυπηρέτησης και να επωμίζονται το κόστος οι μέτοχοι και οι καταθέτες.

Το 2012 το δημόσιο κατέβαλε €180.5 εκ. σε 1680 υπαλλήλους, ως αποζημίωση, απλά για την πρόωρη αφυπηρέτηση τους.

Φέτος μέχρι τον Ιούνιο με συνεχιζόμενη την  οικονομική κρίση, κατάφωρα η ΕΔΥ ενέκρινε άλλες 500 πρόωρες αφυπηρετήσεις, με κόστος €60.5 εκ.

Και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι υπάλληλοι του δημοσίου, θα εισπράττουν πέραν των πιο πάνω και συντάξεις 2-4 φορές πιο ψηλές από τις αντίστοιχες των ιδιωτών, χωρίς βέβαια καμιά δική τους  ουσιαστική συνεισφορά.

Με έκπληξη καταγράφεται επίσης η αγωνιώδης προσπάθεια των Κυπριακών Αερογραμμών να μειώσουν το πολυάριθμο προσωπικό τους, που είναι σε όλους γνωστός ο τρόπος που έχει προσληφθεί. Την ίδια ώρα οι συντεχνίες επιμένουν σε αποζημιώσεις, με συνεπακόλουθο η εταιρεία να κινδυνεύει να  καταστραφεί. Δεν αντιλαμβάνονται ότι με τη στάση τους θα διαλύσουν την εταιρεία μία ώρα ενωρίτερα.

Ο επιχειρηματικός κόσμος βιώνει με αγωνία την προοπτική  της επιβίωσης ή όχι του τραπεζοοικονομικού μας συστήματος και την διάσωση η μη της Κύπρου μας. Ήδη μια τράπεζα έκλεισε λόγω πτώχευσης, ενώ το προσωπικό και τα «golden-boys» απαιτούν να τους καταβληθούν χαριστικές αποζημιώσεις από τα λεφτά που έχουν χάσει οι μέτοχοι, οι επενδυτές οι καταθέτες, οι επιχειρηματίες…..

Φτάνει πια αυτός ο παραλογισμός. Εκτός από άδικοι γινόμαστε και καταστροφικοί. Ας βάλει κάποιος φρένο σ΄ αυτές τις πρακτικές και νοοτροπίες…