Έξω οι ξένοι

Μετά τον τελευταίο σεισμό ακούστηκαν και από τα πιο επίσημα χείλη τόσο του ιδιωτικού όσο και του δημόσιου τομέα συνθήματα υπέρ της εργοδότησης Κυπρίων στον τουρισμό και όλοι θυμήθηκαν την Κυπριακή φιλοξενία.  Ο υποφαινόμενος σε άρθρο του το 2011 μιλούσε για εκπαίδευση των ξένων, μιλούσε για τουριστική πολιτική εργοδότησης και άλλες βλακείες που τότε φάνταζαν ιδεαλισμοί.

Ναι, να διώξουμε τους ξένους, να τους βάλουμε όλους σε ένα πλοίο και να τους τραβήξουμε στα ανοιχτά της Μεσογείου και να τους αφήσουμε να τους παίρνει το κύμα. Άλλους να τους βάλουμε σε ένα αεροπλάνο «τζαι να τους στείλουμε στο ανάθεμα ποτζεί που ήρτασιν» όπως άκουσα να λένε στον καφενέ του χωριού μου που τους καφέδες κάνει η Βιετναμέζα καφετζού. Ναι, να τους διώξουμε τους ξένους γιατί στα εστιατόρια της Ποταμιάς, των Πλατρών, της Κακοπετριάς, του Κάθηκα, του Στρουμπιού, της Λεμύθου, της Λάνιας, της Αγίας Νάπας, της Λεμεσού, της Πάφου, της Πόλης Χρυσοχούς και αλλού θα εργοδοτήσουμε 25χρονους και 25χρονες Κύπριες και Κύπριους απόφοιτους πανεπιστημιακών σχολών και μεταπτυχιακό στο Business.

Τον περασμένο μήνα είχα την ευκαιρία να διδάξω στα σεμινάρια που διοργανώνει το Ανώτερο Ξενοδοχειακό Ινστιτούτο για τις ξενοδοχειακές μονάδες που βρίσκονται σε αναστολή εργασιών. Κατά την διάρκεια των σεμιναρίων είχα την τιμή να εκπαιδεύσω την πρώτη γραμμή του τουριστικού μας προϊόντος. Εκείνους τους ανθρώπους που στρώνουν τα κρεβάτια των τουριστών, που τους καθαρίζουν τα αποχωρητήρια, που τους σερβίρουν το τραπέζι, που τους καλωσορίζουν στα τμήματα υποδοχής. Εκείνους που φέρνουμε κάθε χρόνο να δουλέψουν το καλοκαίρι γιατί εμείς δεν καταδεχόμασταν να στείλουμε τα παιδιά μας σε ξενοδοχειακές σχολές.

Είχα την ευκαιρία να ακούσω τις ιστορίες ανθρώπων που ήρθαν από την Ανατολική Ευρώπη, άλλοι με πτυχία, άλλοι βιοπαλαιστές για να βρουν μια καλύτερη τύχη για αυτούς και τα παιδιά τους. Μέσα από αυτές τις ιστορίες ξεχώρισα μια η οποία μου φάνηκε σουρεαλιστική αλλά δυστυχώς είναι πραγματική.  Μια 30χρονη Λιθουανή πριν 11 χρόνια βρήκε δουλειά (όταν ήταν δηλαδή 19 χρονών) σε εστιατόριο της ορεινής Κύπρου ως σερβιτόρα. Μια γαλανομάτα καλλονή στο άνθος της νιότης της κατέβηκε στο αεροδρόμιο Λάρνακας και κατέληξε με μια ποδιά και ένα δίσκο όπου για 3 μήνες σέρβιρε σούβλα και οφτό στους εύπορους Κύπριους τα Σαββατοκύριακα. Μετά από 3 μήνες το αφεντικό της αποφάσισε να την μεταφέρει στην άλλη του επιχείρηση σε μια παραλιακή πόλη της Κύπρου. Εκεί την υποχρέωσε αφού της κατακρατούσε το διαβατήριο και μέρος του μισθού της να σερβίρει ποτά σε νυχτερινό καταγώγιο (γνωστά στους αστυνομικούς κύκλους ως καπαροπυραρίες) και να την πιέζει να ικανοποιεί όλες τις επιθυμίες των καλών πελατών του.  Το 19χρονο κορίτσι που την ημέρα ήταν κλειδωμένο σε ένα διαμέρισμα μαζί με άλλες κοπέλες βρήκε το θάρρος να δραπετεύσει και με χίλια βάσανα να ανακτήσει το διαβατήριο της και να φύγει από την Κύπρο. Τρεις μήνες μετά αφού η ανεργία και η ανάγκη την υποχρέωσαν επέστρεψε αυτή τη φορά αυτή τη φορά σε καφετερία άλλης παραλιακής πόλης για να μην την ανακαλύψει το πρώην αφεντικό της. Σήμερα διηγείται την ιστορία της με ένα πλατύ χαμόγελο σε άπταιστα ελληνικά. Εργάζεται σε μπαρ ξενοδοχείου πολυτελείας όπου τα αφεντικά και οι συνάδελφοι της λένε μόνο τα καλύτερα.

Να φύγουν οι ξένοι. Να φύγουν και να πάνε στη χώρα τους “ποτζεί που ήρταν”