Τhe Cyprus S***hole

Το χειρότερο που θα μπορούσε να συμβεί σε μια κρίση χρέους είναι να ακολουθήσει κρίση ταυτότητας και αξιών. Και αυτό είναι που συμβαίνει σήμερα στην Κύπρο. Οικονομία, θεσμοί, αρχές, νόμοι και κανονισμοί είναι όλα στον αέρα, πικρό αποτελέσματα μιας στραβής εθνικής πορείας που τραβάμε χρόνια τώρα και που βρήκε πρόσφορο έδαφος στην προηγούμενη Κυβέρνηση, για να οδηγηθούμε ανεπιστρεπτί στην οικονομική καταστροφή.                              

Ακόμα στ’ αυτιά μας ηχούν οι δηλώσεις του Διοικητή της Κεντρικής Τράπεζας για τη μετακύλιση αποφάσεων και ευθυνών στη νέα Κυβέρνηση. Και θυμώνουμε. Θυμώνουμε πολύ. Τέτοιες δηλώσεις, που καταδεικνύουν τόσο εγκληματικά την απραξία, πώς θα τιμωρηθούν; Βέβαια, ας αρχίσουμε από το να βρούμε πρώτα ποιος θα κατονομάσει τους υπαίτιους, εφόσον η ερευνητική επιτροπή ίσα που κτίζεται, για να ξαναγκρεμιστεί.                           

«Η Κύπρος ποτέ δεν χάνει την ευκαιρία να χάσει μια ευκαιρία», έγραφε ο Economist περί τα τέλη Απριλίου. Πόσο αποκαρδιωτικό να μιλούν άλλοι τόσο άσχημα για την χώρα σου κι εσύ απλώς να κουνάς το κεφάλι... Γιατί με την απραξία και την ανευθυνότητα έχουμε μεγαλώσει. Με το «μέσον» έχουμε καλομάθει. Με τις αστείες κομματικές πεποιθήσεις έχουμε… στεγνώσει από μυαλό.

Έχοντας, λοιπόν, αναγνωρίσει τα δεινά και τα στραβά μας ως Κύπριοι, το ερώτημα που τίθεται είναι πώς προχωρούμε παρακάτω και πώς ξεκινούμε μια νέα μέρα. Γιατί σίγουρα κάτι μας ξημερώνει. Ο κόσμος θα συνεχίσει να ζει και η Γη να γυρίζει, έστω κι αν η Κύπρος είναι πιο μικρή από ποτέ.

Ξεκινούμε από το πολύ απλό: Πρέπει να επιβιώσουμε. Γιατί υπάρχει μια οικογένεια, ένα κοινωνικό σύνολο στο οποίο δίνουμε και μας δίνει, υπάρχουν παιδιά. Ξέρουμε πως ο δρόμος που θα ακολουθήσουμε είναι ένας μονόδρομος χωρίς ευκαιρίες. Οι ευκαιρίες ήταν πριν. Πριν από δυο χρόνια, πριν από ένα χρόνο, πριν από μερικούς μήνες και έχουμε, πλέον, «πανηγυρικά» αποκτήσει την πατέντα στο να τις χάνουμε.

Τώρα απλώς θα μαζέψουμε τα απομεινάριά μας και θα ξανακτίσουμε με πόνο. Γιατί δεν έχουμε άλλη επιλογή. Γιατί ακόμα και χωρίς την Τράπεζα Κύπρου, δίχως τραπεζικό τομέα, με αυξημένη ανεργία, με τραγική επιβράδυνση όλων των οικονομικών δεικτών, πρέπει να ταΐσουμε τα παιδιά μας.

Για τη χώρα που μπήκε στην Ευρώπη το 2004 ως η πλουσιότερη ανάμεσα στις δέκα συνολικά, που είχαν πάρει το ευρωπαϊκό διαβατήριο, πόσο τραγικό είναι το γεγονός ότι σήμερα βυθίζεται, ενώ οι τότε «κατώτεροι» οικονομικά εταίροι της - Εσθονία, Λετονία και Λιθουανία - μπορούν να της δώσουν μαθήματα για επιβίωση!

Δανείζομαι από τους Ευρωπαίους εταίρους -όπως έχουμε συνηθίσει άλλωστε - και συγκεκριμένα από τον πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, José Barroso: «Έχω χάσει τις όποιες ψευδαισθήσεις, αλλά έχω διατηρήσει τον ενθουσιασμό μου». Είναι καλά να τα ακούνε τα παιδιά αυτά. Δίνουν έμπνευση. Είναι καλά να τα ακούνε και οι μεγάλοι. Όσοι έχουν ακόμα ψυχή, μπορούν να κάνουν κάτι καλό ακόμα...