Όσα δεν έχουμε, όσα θα έχουμε, όσα θα θέλαμε να είχαμε

Editorial IN Business Φεβρουάριος 2013

Είναι το τελευταίο τεύχος που υπογράφουμε όσο στην προεδρία της Κυπριακής Δημοκρατίας βρίσκεται ο Δημήτρης Χριστόφιας. Ο πιο «λαϊκός», σίγουρα, Πρόεδρος που είχε ποτέ η χώρα μας. Ίσως ο πιο ακατάλληλος λόγω ιδεολογίας και φιλοσοφίας να διοικήσει μια χώρα που ενώ έπρεπε να κρατά σφικτά το πορτοφόλι της, το άδειασε - ανάμεσα σε άλλα - σε αλόγιστες κοινωνικές παροχές, των οποίων τώρα οι λήπτες εύχονται να μην είχαν πάρει ποτέ…

Το ΙΝ Βusiness άσκησε, κατά τη διάρκεια της προεδρικής θητείας του Δ. Χριστόφια, έντονη κριτική. Όχι για να κερδίσει το παιχνίδι του εντυπωσιασμού, αλλά γιατί δεν μπορούσαμε να σιωπήσουμε, έχοντας ενώπιόν μας έναν ηγέτη που αδυνατούσε να κουμαντάρει το κράτος στην πιο δύσκολη στιγμή του μετά την Τουρκική Εισβολή του 1974.

Ο Πρόεδρος φάνηκε δειλός μπροστά στην τραγωδία στο Μαρί, επιπόλαιος στο χειρισμό του κουρέματος ελληνικών ομολόγων, καταστροφικός στις επιθέσεις του ενάντια στο χρηματοπιστωτικό μας σύστημα και τη σημασία του για την κυπριακή οικονομία, απών… ψυχή τε και σώματι, όταν η Τρόικα ερχόταν στην Κύπρο.
Είχαμε, λοιπόν, ένα Πρόεδρο, με τον οποίο θα μπορούσαμε να πιούμε κάλλιστα ένα καφεδάκι, να τα πούμε σε επίπεδο φιλικό, να θυμηθούμε το Δίκωμο και να… κλάψουμε παρέα. Ως εκεί.

Σήμερα, έχουμε ενώπιόν μας τρεις υποψηφίους για το ανώτατο χρίσμα.

Από τη μια ο κ. Μαλάς έχει τις ευλογίες της Αριστεράς, αλλά τέτοιες ευλογίες εμείς τις θεωρούμε μάλλον κάτι σαν… αμαρτίες γονέων, που παιδεύουν ακόμα και τα υιοθετημένα τέκνα.

Από την άλλη ο κ. Λιλλήκας κινείται σε μια άλλη σφαίρα ευφάνταστων, μεν, προτάσεων, αλλά και υπερβολών σε ορισμένες περιπτώσεις, γεγονός που μας προβληματίζει, έχοντας υπόψη το πού οδήγησαν παρόμοιες πολιτικές στην Ελλάδα.
Ναι, χρειαζόμαστε έμπνευση και πρωτοτυπία από όλους, αλλά όχι - ειδικά τώρα στο χείλος του γκρεμού - ιδέες που μάλλον θα μείνουν ιδέες.

Τρίτος και όχι έσχατος, ασφαλώς, ο κ. Αναστασιάδης. Φαβορί μεν, λακωνικός δε και μετριοπαθής στις πλείστες θέσεις του. Δεν έχει, σίγουρα, αυτό «το κάτι» που διέκρινε τον Barack Obama το 2009, όμως και ο εκλεκτός των Αμερικανών δεν είχε, ούτως ή άλλως, την ίδια αύρα στην πρόσφατη προεκλογική κούρσα. Ωστόσο, ο κ. Αναστασιάδης φαντάζει (και υπογραμμίζουμε το «φαντάζει») ως η πιο «ασφαλής» λύση, στο παρόν στάδιο, για να εναποτεθούν επάνω του ελπίδες και στόχοι επιβίωσης του κυπριακού επιχειρείν και για να μπούμε (επιτέλους ΠΡΕΠΕΙ να μπούμε) στο δύσκολο δρόμο της οικονομικής εξυγίανσης.                     

Τα πράγματα δεν θα είναι εύκολα τα επόμενα χρόνια, ας μη γελιόμαστε. Τόσο οι αριθμοί όσο και το ηθικό μας έχουν πιάσει πάτο.

Ο επόμενος Πρόεδρος δεν μπορεί να κάνει θαύματα και να εξαφανίσει μεμιάς τα κακώς έχοντα. Δεν θέλουμε, όμως, θαύματα. Χρειαζόμαστε ξεκάθαρες θέσεις, συνέπεια και αποφασιστικότητα. Έναν ηγέτη που θα στηρίξει το κυπριακό επιχειρείν, θα αναδείξει τον τομέα των υπηρεσιών και θα μεριμνήσει για την ανάπτυξη της Κύπρου, που δεν τη βρίσκουμε να σημειώνεται, πλέον, πουθενά αλλού εκτός από τις υπηρεσίες. Δεν μας παίρνει πια να πειραματιζόμαστε. Δεν έχουμε την πολυτέλεια να αναβάλλουμε την ανάπτυξη που οφείλουμε στον τόπο. Η επιχειρηματικότητα θέλει να έχει τις ευκαιρίες που δεν είχε τα τελευταία χρόνια δίχως άλλη αναβολή.