Στα δύσκολα χρόνια του Μνημονίου

Κάποια πράγματα δεν αλλάζουν. Η σταθερή και έντονη θέση του IN Business τους τελευταίους πέντε, τουλάχιστον, μήνες ήταν ότι το Μνημόνιο είναι ένα αναγκαίο κακό, που θα πρέπει ο κυπριακός λαός να επωμιστεί, για να καταφέρουμε δια της επιβολής - αφού οικειοθελώς δεν το πράτταμε - να βάλουμε τάξη στα του οίκου μας.

Το Μνημόνιο ήρθε. Το ζούμε προς το παρόν στη Βουλή με τη μορφή νέων νόμων. Θα αρχίσουμε να το νιώθουμε όλοι μας με το νέο έτος. Άλλοι σε αυξήσεις στους φόρους, άλλοι σε περικοπές στους μισθούς μας και άλλοι σε μειώσεις σε επιδόματα που περιμέναμε να πάρουμε τέλος του χρόνου. «Ό,τι δεν λύνεται κόβεται». Κάπως έτσι καταλήξαμε και αφού δεν βρήκαμε μόνοι μας τη λύση στο πρόβλημα του επικίνδυνα σπάταλου κράτους μας - για την ακρίβεια δεν θεωρήσαμε ότι είχαμε πρόβλημα, ώστε να κάνουμε κάτι - θα μας δείξουν πώς να συμμαζευτούμε για τα καλά οι άλλοι. Όπως τα παιδιά που τους λες να σταματήσουν να τρώνε γλυκά, γιατί θα χαλάσουν τα δόντια τους, αλλά εκείνα συνεχίζουν...

Απ’ ό,τι φαίνεται το παιδικό πείσμα κάποιοι το κουβαλούν μαζί τους και στην ενηλικίωση, συνεχίζοντας να επιμένουν σε τραγικά παιδιάστικες συμπεριφορές, όπως, «δεν φταίω, δεν ξέρω, τίποτα κακό δεν θα μας συμβεί».

Οι δικοί μας decision makers, φυσικά, είχαν στο σύνολό τους κι άλλα σοβαρά «αΐπια», τα οποία καθόριζαν τη συμπεριφορά τους. Ήταν, για παράδειγμα, «τυφλοί», με αποτέλεσμα να μη διακρίνουν τον υπέρογκο αριθμό των ατόμων που διόριζαν με μέσο. Ήταν, όμως, και «κωφοί». Δεν είχαν την ικανότητα να ακροαστούν οποιεσδήποτε εσωτερικές και εξωτερικές φωνές συνείδησης και ηθικής.

Κωφοί και τυφλοί ήμασταν κι εμείς ως καταναλωτές. Γιατί επιλέξαμε να ζούμε στην κόψη του ξυραφιού. Να πληρωνόμαστε €1.000 και η δόση του δανείου μας να είναι €1.500. Να μην έχουμε ρευστό, αλλά να αγοράζουμε την επώνυμη τσάντα με πιστωτική. Να κάνουμε δάνειο για να πάμε διακοπές. Να περιμένουμε τον 13ο ως σανίδα σωτηρίας.

Και μετά προστέθηκαν και οι ατασθαλίες στη διαχείριση των τραπεζών. Αυτοί που άλλοτε θεωρούσαμε… θεούς, τέρατα εταιρικής διακυβέρνησης και πύλες ρευστού έγιναν μέσα σε μια νύχτα «καταζητούμενοι» και «υπαίτιοι» μιας εθνικής τραγωδίας.                                                        

Η αλήθεια, όμως, είναι πως φταίχτες σε αυτή την τραγωδία είμαστε όλοι, έστω κι αν ο βαθμός σοβαρότητας των «ατασθαλιών» της κάθε ομάδας είναι διαφορετικός. Το φταίξιμο είτε το αναγνωρίζουμε είτε όχι είναι εκεί και τώρα είναι ώρα για ανάληψη δράσης.

Και ναι, κάποια πράγματα δεν αλλάζουν. Κι όμως, η «ατίθαση» Ελλάδα μπήκε σε ένα απίστευτα οδυνηρό δρόμο απο-εξαθλίωσης με στόχο την αλλαγή. Αναγκαστικά! Και στην Κύπρο, στην προσπάθεια συμμόρφωσης με τις απαιτήσεις του Μνημονίου, ξεκίνησε μια θεαματικά γρήγορη κούρσα ξεκαθαρίσματος και εγκρίσεως νομοσχεδίων. Και πάλι αναγκαστικά!

Το μέλλον μας προδιαγράφεται δύσκολο για το σύνολο του πληθυσμού εδώ που αφήσαμε να φτάσει η κατάσταση, ωστόσο, οι δημοσιονομικές και διαρθρωτικές αλλαγές προχωρούν με απίστευτα για τα δικά μας δεδομένα ρυθμούς. Κι αυτό πρέπει να το δούμε ως θετικό. Και να κάνουμε κουράγιο. Αρκετό…