Ο αγώνας της μικρής Μαλάλα και της Κύπρου

Ένα από τα πρώτα θέματα στην παγκόσμια επικαιρότητα τις τελευταίες εβδομάδες είναι η ιστορία της 14χρονης Μαλάλα, η οποία πρωτοστάτησε στον αγώνα διεκδίκησης του δικαιώματος για εκπαίδευση των νεαρών κοριτσιών στο Πακιστάν. Η νεαρή έγινε σύμβολο μαχητικότητας σε ολόκληρο τον πλανήτη, ενώ οι Ταλιμπάν οι οποίοι κυριαρχούν στην επαρχία που ζει η Μαλάλα αποφάσισαν ότι ο καλύτερος τρόπος για να σβήσουν τη φωνή διαμαρτυρίας και διεκδίκησής της ήταν να την σκοτώσουν.

Οι Ταλιμπάν επιχείρησαν τη δολοφονία της Μαλάλα, ωστόσο, η 14χρονη δεν σκοτώθηκε, μεταφέρθηκε στο Λονδίνο για νοσηλεία και σήμερα διαβάζει τις κάρτες συμπαράστασης από ολόκληρο τον πλανήτη.

Η Μαλάλα σε συνέντευξή της σε δημοσιογράφο του CNN (πριν την επίθεση εναντίον της) μίλησε με απαράμιλλο σθένος για το δικαίωμα των γυναικών για μόρφωση και όταν ρωτήθηκε από τον δημοσιογράφο για τις απειλές των Ταλιμπάν απάντησε πως δεν τη νοιάζει.

Ο δημοσιογράφος επέμεινε επισημαίνοντας ότι οι Ταλιμπάν είναι τρομοκράτες και πως θα έπρεπε να φοβάται προκειμένου να προστατεύσει τον εαυτό της. Η ίδια απάντησε πως αν της δινόταν η ευκαιρία θα επιχειρούσε να μιλήσει μαζί τους για να τους εξηγήσει πως το σχολείο της πρέπει να παραμείνει ανοικτό και ότι το Κοράνι δεν λέει πως οι γυναίκες δεν πρέπει να μορφώνονται.

Μέσα από την αθωότητα -ίσως και την αφέλεια της Μαλάλα- παρατηρεί κανείς πως πριν ζήσει κάτι, οι ιδέες, τα ιδανικά και οι ηθικοί κώδικες του καθενός στέκονται σε θεωρητικές βάσεις. Η βαναυσότητα της πραγματικότητας, πολλές φορές, προσγειώνει και μάλιστα απότομα. Δεν σημαίνει πως αποθαρρύνει τον όποιο μάχεται για τις ελευθερίες του αλλά σίγουρα τον κάνει πιο πραγματιστή.

Τα πρώτα πλάνα της Μαλάλα σε νοσοκομείο του Λονδίνου, αφού ανάρρωσε αρκετά για να μπορεί να μιλά και να διαβάζει, παρουσιάζουν ένα κορίτσι που έχασε τη ζωντάνια από το πρόσωπο και τη σπίθα της αντίστασης από τα μάτια της. Πλέον ο φόβος έχει πάρει τη θέση της αισιοδοξίας. Κρατώντας σφικτά ένα αρκουδάκι η νεαρή Πακιστανή φαίνεται να θυμάται ξανά και ξανά την απόπειρα δολοφονίας της. Πλέον τίποτε δεν είναι ίδιο στην ψυχή της Μαλάλα. Εάν ο αγώνας δικαιωθεί θα φανεί στην πορεία, αν και τα πράγματα στο Πακιστάν με τους Ταλιμπάν δεν είναι καθόλου εύκολα.

Ο φόβος, η ανασφάλεια και η αβεβαιότητα της Μαλάλα χαρακτηρίζουν ακριβώς και τα αισθήματα που κυριαρχούν σήμερα στην κυπριακή κοινωνία. Η κάθοδος της τρόικας στον τόπο έχει δαιμονοποιηθεί αφού το όνομά της έχει συνδεθεί με τα σκληρά μέτρα λιτότητας σε άλλες χώρες και κυρίως στην Ελλάδα. Αυτό όμως που πρέπει να δούμε ότι μέχρι εδώ που φτάσαμε οφείλεται αποκλειστικά στα δικά μας λάθη. Φτάσαμε στο καταρρακωμένο σήμερα λόγω των δικών μας τραπεζών και τραπεζιτών, λόγω των δικών μας κομμάτων και πολιτικών και λόγω των δικών μας (του καθενός ξεχωριστά) συμπεριφορών, όπως η ανέχεια, ο «ωχαδερφισμός» και ο εφησυχασμός.

Η τρόικα βρίσκεται εδώ για να δανείσει χρήματα που χρειάζεται η Κύπρος και να προτείνει τους τρόπους εξυγίανσης της οικονομίας προκειμένου να διασφαλίσει πως τα δανεικά θα επιστραφούν.

Η ανεργία, σε πολλές περιπτώσεις η εξαθλίωση και κυρίως ο πανικός που βιώνει ο κόσμος έχουν αλλάξει τις ψυχές όλων μας. Ωστόσο, είναι και η στιγμή για αγώνα, για ανασκούμπωμα, για αισιοδοξία και όχι για φόβο, μιζέρια και μισαλλοδοξία. Οι πολιτικοί δεν έδωσαν ποτέ καμιά σοβαρή λύση οπότε ας μη θεωρούμε πως ο επόμενος πρόεδρος (όποιος κι αν είναι0 θα κάνει θαύματα. Στον καθένα από εμάς εναπόκειται η ανάκαμψη της οικονομίας που μπορεί να φέρει και κάτι που λείπει χρόνια από τον τόπο: Προοπτική.

Η Μαλάλα κατάφερε να γίνει παγκόσμιο σύμβολο για τα δικαιώματα των γυναικών έχοντας ως μοναδικό όπλο την αποφασιστικότητα της. Ο αγώνας δεν της δεν θα σταματήσει ποτέ πλέον, είτε μπορέσει η ίδια να επανέλθει στην πρότερη –της δολοφονικής απόπειρας- κατάστασής της είτε όχι. Οι αξίες του αγώνα της έχουν μεταλαμπαδευτεί σε πολλά κορίτσια, στο Πακιστάν και σε όλο τον κόσμο.

Από το παράδειγμα ενός 14χρονου κοριτσιού έχει πολλά να διδαχθεί ο τόπος. Αν η μικρή Πακιστανή συνεχίσει τον αγώνα της και ιδίως εάν αυτός δικαιωθεί θα το δούμε στη συνέχεια. Αυτό είναι που θα εξετάσουμε και στην περίπτωση της Κύπρου. Η έκβαση καθορίζεται από τη συμπεριφορά και όχι από αυτά που έχουν έως τώρα συμβεί.