Μ. Αντωνίου: Πώς συνοψίζεις τη Ζέτα σε ένα λεπτό; Στο καλό Αρχόντισσα

Ράγισε καρδιές ο αποχαιρετιστήριος λόγος του γενικού διευθυντή της ΟΕΒ Μιχάλη Αντωνίου στην κηδεία της εκλιπούσας υπουργού Εργασίας, Ζέτας Αιμιλιανίδου.

«Ως πολίτης αυτής της βασανισμένης χώρας δεν θρηνώ που φτωχύναμε. Φτώχιες περάσαμε πολλές και επιβιώσαμε. Είναι που είδαμε, που νιώσαμε, που ζήσαμε πως είναι να σε νοιάζονται και που χάσαμε τη γέφυρα που περπατήσαμε αμέτρητες φορές, για να συναντηθούμε με τους απέναντι και να σφίξουμε τα χέρια, στις θύελλες διαδοχικών, ακραίων οικονομικών κρίσεων», είπε βαθύτατα συγκινημένος ο γενικός διευθυντής της ΟΕΒ. 

«Ως άνθρωπος είμαι ευγνώμων για την ευλογία της φιλία της και για το προνόμιο της εμπιστοσύνης της. Για τη λάμψη που πρόλαβα και είδα. Από αύριο τίποτα δεν θα είναι το ίδιο. Μα θα συνεχίσουμε το κομμάτι της Ζέτας με το οποίο εμποτίστηκε λογικό και θυμικό όσων πορεύτηκαν μαζί της...», ανέφερε ο Μιχάλης Αντωνίου.  

Και συνέχισε, με στοίχους από το ποίημα «Η σατραπεία» του Κ.Π. Καβάφη: «Τον δίκαιο «έπαινο του Δήμου, τα δύσκολα και ανεκτίμητα εύγε» που διακριτικά αποποιείτο».

Αυτούσιος ο επικήδειος λόγος του γενικού διευθυντή της ΟΕΒ, Μιχάλη Αντωνίου:

Πώς συνοψίζεις την Ζέτα σε ένα λεπτό; Και πώς  διανύεις σε λίγα δεύτερα τόσες χιλιάδες χιλιόμετρα;

Ως Γενικός Διευθυντής  της  Ομοσπονδίας Εργοδοτών και Βιομηχάνων εκ μέρους του επιχειρηματικού κόσμου της χώρας, ένα απέραντο ολόψυχο «ευχαριστώ»:  Για τους  θεσμούς που εμπέδωσε, για τους μηχανισμούς που εισήγαγε, τις μεταρρυθμίσεις που υλοποίησε, τις στρεβλώσεις που ακύρωσε, τις συμφορές που απέτρεψε, τις διαφορές που επίλυσε πριν μετατραπούν σε σύγκρουση, τα προβλήματα που διευθέτησε πριν εξελιχθούν σε κρίση και που τα πιο πολλά, πλην των παροικούντων, δεν θα τα μάθει ποτέ κανένας.

Χωρίς ποτέ να βαρυγκωμήσει, χωρίς ποτέ να τα παρατήσει και χωρίς να έχει επιστρέψει, μα ούτε και μια φορά, ανεκτέλεστη την εντολή να βρει την λύση, ακόμα και όταν όλοι σηκώναμε τα χέρια παραδομένοι στην πνευματική κόπωση και στην φυσική εξάντληση.

Ως Έλληνας Κύπριος  Χριστιανός, δεν μπορώ να κατανοήσω τις βουλές του Ύψιστου. Καταλαβαίνω ότι ήθελε περισσότερο φως στους ουρανούς αλλά το πήρε από το λίγο μας, από εκείνο το αρχέγονο που διαπερνά το μέταλλο, που ξεσηκώνει τις μέσα φωτιές και πλάθει τις αρετές της φυλής.

Ως πολίτης αυτής της βασανισμένης χώρας, δεν θρηνώ που φτωχύναμε, φτώχιες περάσαμε πολλές κι επιβιώσαμε. Είναι που είδαμε, που νιώσαμε, που ζήσαμε, πώς είναι να σε νοιάζονται.

Και που χάσαμε την γέφυρα που περπατήσαμε αμέτρητες φορές για να συναντηθούμε με τους απέναντι και να σφίξουμε τα χέρια, στις θύελλες διαδοχικών ακραίων οικονομικών κρίσεων στις οποίες κράτησε τους εταίρους ενωμένους και τον κοινωνικό ιστό δομημένο και αλληλέγγυο.

Ως άνθρωπος είμαι ευγνώμων για την ευλογία της φιλίας της και για το προνόμιο της εμπιστοσύνης της – για την λάμψη που πρόλαβα και είδα. Από αύριο τίποτε δεν θα είναι ίδιο μα θα συνεχίσουμε με το κομμάτι Ζέτας με το οποίο εμποτίστηκε λογικό και θυμικό όσων πορεύθηκαν μαζί της.

Τον δίκαιο «έπαινο του Δήμου, τα δύσκολα και ανεκτίμητα εύγε» που διακριτικά αποποιείτο και με σεμνότητα προσπερνούσε, από τις 16 του Μάη έχουν γίνει χείμαρρος και πλημυρίζουν κάθε γωνιά της χώρας.

Και αληθινά δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που ένας ολόκληρος λαός προσευχήθηκε τόσο πολύ για έναν άνθρωπο. Προσευχή - αντίδωρο του λαού στην Υπουργό του που τον νοιάστηκε με απόκοσμη ενσυναίσθηση.

Στο καλόν Αρχόντισσα, σε ευχαριστούμε για όλα. Στους τομείς της ευθύνης σου, στην διάρκεια της δικής σου βάρδιας, η Κύπρος περπάτησε στα ναρκοπέδια όρθια και αξιοπρεπής με το αποτύπωμα της δικής σου ευπρέπειας χαραγμένο μόνιμα στην ψυχή της πατρίδας.

Στο καλό Αρχόντισσα.